We vertrokken in de loop van de ochtend vanuit Dordrecht met een vertraagde intercitytrein naar Antwerpen, waar het somber, druilerig weer was. Tussen de middag aten we een lekkere (vegetarische) pizza bij een echte Italiaan (Leonardo da Vinci).
Halverwege de middag reisden we met een trein verder naar de luchthaven van Brussel. Na het betalen van een duivelse toeslag (diabolo) mochten we van het treinstation naar de luchthaven. Onze bagage werd zowel op het treinstation als op de luchthaven grondig gecontroleerd. We wachtten bij een willekeurige, rustige gate, want de juiste gate werd pas een kwartier voor het instappen bekendgemaakt. We hadden een iets vertraagde, prettige vlucht naar München met Air Dolomiti, waar we een lekker Italiaans broodje kregen (provalone, tomaat, etc). Opvallend was dat we niet eenmaal onze paspoorten hoefden te laten zien, zowel niet in Brussel als in München.
We hoefden maar kort te wachten op onze lange vlucht naar Mexico-stad (12 uur 15 minuten). We hadden voldoende beenruimte in een grote, moderne Airbus A340-600. Het entertainmentsysteem werkte vloeiend, in tegenstelling tot het langzame systeem van KLM tijdens onze vlucht naar Lima dit jaar. Ook hield Lufthansa zoals het hoort de tijd van de eindbestemming aan, met prima avondeten aan het begin van de vlucht en een prima ontbijt aan het eind van de vlucht. Wat minder leuk waren de af en toe lawaaierige kinderen/baby’s. Bijzonder was dat we over een door een bijna volle maan beschenen, ijzig Groenland vlogen. Later vlogen we over het grote Trumpistein, met veel helder verlichte steden, dat grote plannen heeft voor Sombreroland.
Ook omdat we aardig konden slapen duurde de vlucht voor ons gevoel niet eindeloos lang en waren we snel in Mexico. Bij het dalen hadden we voor de verandering geen last van onze oren.
Bij de douane waren lange wachtrijen en was het onaangenaam warm. We schuifelden drie kwartier voetje voor voetje vooruit voor we aan de beurt waren. We kregen na controle of we een terugreis geboekt hadden een visum voor 180 dagen, ruim genoeg voor ons doel.
Na de douane probeerden we een aantal geldautomaten. Scotiabank rekende een toeslag van 100 pesos en Banamex maar 30 pesos, dus dat was snel bespaard.
We namen de metro naar de stad. Met één overstap waren we in net een half uur middenin het historische centrum. Na de overstap werd het druk, maar niet onaangenaam druk. Met de vijf metrolijnen, zo’n 200 kilometer lang, reizen dagelijks vier miljoen mensen.
https://goo.gl/photos/KD7jsbfYaTshn33DA
https://goo.gl/photos/qn2X6zfDYHEHe3497