Het fort en het klooster van Akhaltsikhe

 2018 Georgië, Algemeen, Reizen  Reacties uitgeschakeld voor Het fort en het klooster van Akhaltsikhe
jun 172018
 

We werden ’s ochtends van de zon in de kamer wakker, ruim voor de wekker om zeven uur ging. We wasten ons aan de wastafel in de wc en pakten onze spullen. De vrouw des huizes had het ontbijt, met o.a. kachapuri, ruim voor de afgesproken tijd, acht uur, al klaar. Na het ontbijt namen we afscheid en begonnen we aan de ongeveer 1,5 kilometer naar beneden. Het duurde niet lang voor we een lift in een soort jeep kregen. Beneden bij de hoofdweg hielp een aardige man ons om de juiste marshrutka te nemen, de enige per dag van Batumi naar Tsalka, een spectaculaire reis dwars door de bergen van zo’n 10 uur. We kregen zelfs appels van hem en hij bood ons koffie aan, die we afsloegen, omdat we niet met een volle blaas in de marshrutka wilden zitten. In de marshrutka werden twee plaatsen naast elkaar voor ons vrijgemaakt. Ook omdat we veel vroeger dan gepland beneden waren, moesten we ongeveer anderhalf uur wachten op het vertrek van de marshrutka. De kinderen en vrouwen met hoofddoeken zaten voorin, de meest ongeschoren mannen zaten achterin. Er werd uitgebreid afscheid genomen. De mannen kussen hier ook andere mannen op de wang.

Het busje volgde een heel slechte weg, zelfs een stukje door stromend water. Het eerste stuk was verder stroomopwaarts lang de Adjaris-Tskali rivier. Het uitzicht was steeds geweldig. De mannen achter ons neurieden zachtjes met de muziek mee, die af en toe door het vele schudden van het minibusje oversloeg. Op bepaalde hoogten groeiden er veel margrieten. Ongeveer twee uur later, om twaalf uur, bereikten we het hoogste punt van de Goderdzi-pas op 2027 meter. Hier en daar lag er nog wat sneeuw. De pas is alleen begaanbaar van mei tot en met september. We aten wat van onze nood(t)voorraad: gepelde, gedroogde en gezouten zonnebloempitten. De weg kwam dichtbij de Turkse grens, tot op zo’n 5 kilometer afstand. Na de pas was de weg hier en daar geasfalteerd, maar er waren dan wel veel grote gaten, dus dat schoot niet echt op. Er was een korte stop om te plassen en voor de liefhebbers koffie bereid op een houtvuurtje. Vanwege de hoogte was het fris en regende het een paar spetters. Een stukje verderop werd er weer gestopt om een andere marshrutka met pech te helpen. Dat wil je ook als jij in een marshrutka zit met pech, maar het kost wel tijd. Na de pas was er weinig bewoning en was er een poosje ook geen internet-dekking. Het laatste stuk ging stroomafwaarts langs de Kvabliani rivier, waar weinig over te vinden is. De laatste 25 kilometer was over een goede provinciale weg door een vruchtbare vallei. De hoogspanningslijnen werden steeds groter en hoger, dus we naderden een grote stad. Ook was er weer goed 4G mobiel internet beschikbaar. Na ruim vier uur, een uur langer dan normaal, werden we aan de rand van Akhaltsikhe (ca. 50.000 inwoners) in de regio Samtskhe-Javakheti afgezet, slechts 18 kilometer van de Turkse grens. Een marshrutka wordt overigens altijd achteraf betaald. Onderweg zagen we diverse zwaar bepakte fietsers, die waarschijnlijk in één van de guesthouses voor de pas sliepen. Het was een lange, vermoeiende maar ook bijzondere reis, die maar weinig toeristen ondernemen.

We aten in een restaurantje nabij het centrum lobia, ‘free’ en lekkere kool-dille salade en gingen daarna op zoek naar een slaapplaats. We kozen het goed beoordeelde hotel 3D, niet ver van het busstation. We hadden een simpele kamer met goede bedden en een eigen douche. Er was een hoekje waar we zelf koffie en thee konden zetten.

Aan het einde van de dag bezochten we te voet het nabije Rabati fort, dat over de stad en zijn omgeving uitkijkt. Het grote fort is smaakvol gerestaureerd en een plezier om rond te kijken. We konden de torens met ijzeren trappen beklimmen en mooie foto’s met tegenlicht nemen.

Rabati fort, Akhaltsikhe · 32 nieuwe items toegevoegd aan gedeeld album
Rabati fort, Akhaltsikhe · 32 nieuwe items toegevoegd aan gedeeld album

We sloegen de restaurantjes bij het fort, waar ze ons bijna naar binnen probeerden te trekken, over en aten bij hetzelfde restaurantje als ’s middags, waar de bediening vriendelijk was en de prijzen normaal. De meeste gasten kwamen uit de omgeving. We kozen voor aubergine met walnoot, weer kool-dille salade en een kachapuri Acharili (Adjaran). Samen met een biertje smaakte het uitstekend! Het eten was steeds betrouwbaar en we zijn geen enkele keer ziek geweest, zelfs niet een klein beetje.

We ontbeten in een grote supermarkt nabij het hotel, waar het brood vers gebakken was en de koffie lekker was.

Na het ontbijt bezochten we met een Mercedes taxi met een vriendelijke chauffeur het Sapara klooster, het oudste en volgens sommige het mooiste klooster van Georgië. Het ligt afgelegen en verborgen en is daarom lange tijd onaangeroerd gebleven. De gebouwen en de fresco’s zijn vrij goed bewaard gebleven. De omgeving was heel rustig en er waren maar weinig toeristen. Er stonden ook bordjes dat je stil moest zijn. De zwart geklede monniken hielden zich afzijdig, maar één monnik was zo aardig om ons een stukje bijzondere architectuur aan te wijzen.

Sapara klooster, Akhaltsikhe · 81 nieuwe items toegevoegd aan gedeeld album
Sapara klooster, Akhaltsikhe · 81 nieuwe items toegevoegd aan gedeeld album

Na een poosje in de bergen gereisd te hebben, was ook weer fijn om in een stad met al zijn voorzieningen te zijn. De klok in het centrum stond stil, dus we grapten dat de tijd hier stil had gestaan, wat natuurlijk helemaal niet waar is.

De middagtemperatuur was ongeveer 23 graden. De vochtigheidsgraad ongeveer 60 %, dus het was niet heel benauwd. We hoorden ’s avonds één donderslag in de verte.

Akhaltsikhe · 47 nieuwe items toegevoegd aan gedeeld album
Akhaltsikhe · 47 nieuwe items toegevoegd aan gedeeld album

Provinciaal Telavi

 2018 Georgië, Algemeen, Reizen  Reacties uitgeschakeld voor Provinciaal Telavi
jun 082018
 

We werden langzaam wakker van het vroege ochtendlicht. We pakten onze spullen in en liepen naar het kleine busstation achter het politiebureau. We waren ruim op tijd voor de enige dagelijkse directe marshrutka, weer een oud Ford transit busje, naar de grootste stad van de streek: Telavi (tijd heen: 9:20, tijd terug 15:00). Na het regelen van het transport kochten we in een supermarktje, dat ook dienstdeed als bakkerij, vers gebakken brood en kaas als ontbijt, dat we bij het busje aten. We sloegen bewust het ontbijt van het hostel over om te voorkomen dat we teveel zouden eten. De porties zijn hier vaak groot en erger: heel lekker. Veel Georgiërs zijn aan de dikke kant, omdat ze nog de eetgewoonten van een actieve agrariër hebben, terwijl ze nu een passief stadsleven leiden. De wat oudere chauffeur maakte niet veel vaart, een heel verschil met de dollemansrit van de dag ervoor. Oude, langzaam rijdende Lada’s werden nog wel ingehaald. Hier en daar stapten mensen in een uit. Je moet betalen bij het uitstappen, hoewel wij vooraf handgeschreven (!) kaartjes kochten om zeker te zijn van een plekje, dat we markeerden door onze waterflessen op de gewenste stoelen neer te leggen. De muziek was aangenaam, de uitlaatgassen die af en toe in het oude busje waaide waren minder aangenaam. De geasfalteerde weg van redelijke kwaliteit ging door de uitlopers van de bergen door diverse dorpjes. Langs de weg werd overal groenten en fruit verkocht, onder andere grote, rode tomaten en gele pruimen. In totaal duurde de reis ruim twee uur. We werden bij het oude busstation nabij de markt afgezet (er zijn in Telavi drie busstations, die gelukkig dicht bij elkaar liggen).

We dronken eerst koffie en we aten allebei de helft van een heerlijk, niet te zoet walnotengebakje. Oploskoffie is hier de norm en we moesten zoeken naar echt gezette koffie. We vonden vers gezette LavAzza koffie in een restaurantje, waar we later ook heerlijke lokale hapjes aten. Hanneke mocht bij uitzondering de WC van het personeel gebruiken.

We liepen rond de muren van het grote fort van de geliefde koning Heraclius II naar beneden, eigenlijk de enige bezienswaardigheid als je de christelijk orthodoxe kerken niet meetelt. Overigens waren deze kerken waarschijnlijk de eerste christelijke kerken in Europa, ervan uitgaande dat Georgië Europees is.

Wij vonden het vooral leuk om de sfeer van het provinciestadje te proeven. Op de markt zagen we naast verse groenten en fruit vooral praktische dingen zoals hoefijzers en -nagels, pannen en andere huishoudelijke artikelen. In het oog sprongen biefstukchampignons (oesterzwammen) en gepickelde groenten, zoals gepickelde lindebloesem (heel lekker!) en gepickelde hele tomaat. We mochten diverse soorten Tsjoertsjchela en Tklapi proeven. Tsjoertsjchela zijn walnoten aan een touwtje met gedroogd en gebonden sap, bijvoorbeeld van granaatappels. Tklapi is zongedroogd fruitsap in de vorm van vellen. In eerste instantie denk je niet dat het eetbaar is. Er was vers gemalen, heerlijk geurende koffie was te koop op de markt en in kleine winkeltjes. In een enkele winkel was er witgoed te koop.

Door het midden van de stad loopt een rivier in een grote betonnen bak naar beneden. Toen wij er waren, was er maar een klein stroompje, dat ’s ochtends wel wat toegenomen was door de regen, maar aan het formaat van de bak te zien, is dat soms nog wel eens heftiger.

’s Avonds aten we in het ruime en schone restaurant Dzveli Galavani, waar de ober zijn best deed om met Google translate uitleg te geven bij de menukaart. Ik at Khatchapuri Mingrelian (een soort pannenkoek gevuld met kaas) en Hanneke at gebakken forel waarvan het oogje afgedekt was met een halve olijf. We dronken Kazbegi, een licht Georgisch biertje uit een halve liter glas waarvan je het handvat met je hele hand kon pakken. Aan de citroengele muren hingen oude zwart-wit foto’s van de stad. Er stond een oude Russische radio met lange-, midden- en kortegolf banden en een ingebouwde platenspeler, waar de ober een langspeelplaat van Vladimir Vysotsky op legde toen ik ernaar ging kijken. Later werd er een oude plaat met onder andere een instrumentale versie van Let it be van de Beatles gedraaid.

We sliepen in hostel Heart of Telavi in een rustige zijstraat, waar we ontvangen werden door een oudere, wat kortademige vrouw met de naam Lia. Ze sprak een beetje Duits. We hielpen haar met het opmaken van het bed. De deuren, ook de buitendeur, zijn altijd open en Lia is altijd aanwezig. De kamer was bijzonder ruim. Op de houten vloer lagen grote oosterse tapijten. De hoge ramen hadden uitzicht op de grote Kaukasus bergen. Er was een grote kast met persoonlijke spullen aan één wand en een kleiner kastje aan een andere wand. Op reis gebruiken we overigens nooit een kast om te voorkomen dat we wat vergeten. ’s Avonds kregen we nog wijn, thee en wat van de ’s middags gemaakte aardbeienjam. Wij deelden de Tklapi met haar.

Er brak een stukje van een kies van Hanneke, dus we maakten een afspraak bij een goed bekend staande, Engels sprekende tandarts in Tbilisi voor de volgende middag. Sommige mensen komen hier om goedkoop kronen te laten zetten.

Het was zonnig en later op de middag bewolkt. Het werd 30 graden en omdat de stad aan de rand van een grote vallei ligt, was het wat benauwd door de wat vochtige lucht. ’s Ochtends regende het pijpestelen.

De toeristen die we tot nu toe tegenkwamen waren vaak Pools. Ze kunnen hier waarschijnlijk makkelijk communiceren in het Russisch en Georgië is voor hun waarschijnlijk ook goed betaalbaar.

Het Georgische valutasymbool lijkt een beetje op een gedraaid euroteken: ₾

Telavi, Kakheti · 81 nieuwe items · Album van Marcel Bokhorst
Telavi, Kakheti · 81 nieuwe items · Album van Marcel Bokhorst