Met een Arriva en een NS trein reisden we met een vertraging van zo’n 20 minuten naar Leiden. De vertraging werd veroorzaakt door “personen op het spoor” (kinderen? psychiatrische patiënten?). Op het station dronken we koffie en thee en aten we een chocoladekoek.
Het was aanzienlijk koeler in Leiden dan in Dordrecht en daarom deden we onze fleecevestjes aan. We liepen een poosje door de oude stad. We kochten maaltijdsalades en yoghurt bij een Jumbo en reisden door naar Schiphol, waar we met een pendelbus van het hotel in zo’n 20 minuten naar het ruim van tevoren geboekte Ibis hotel gingen. Het regende een klein beetje. De kamer was netjes, niet groot en niet klein en van alle gebruikelijke gemakken voorzien. In het hotel is maar weinig te beleven en je kunt ook niet naar Badhoevedorp lopen, want er is geen mogelijkheid om te voet de snelweg over te steken. We aten de eerder gekochte salades en yoghurt, keken wat televisie en gingen op tijd slapen.
De volgende ochtend stonden we op tijd op en reisden we met een pendelbus terug naar Schiphol. We kochten een broodje en koffie. Het inchecken bij Georgian airways verliep soepel, hoewel ik liever online had ingecheckt en zelf stoelen had gekozen, maar die mogelijkheid werd alleen aan KLM passagiers geboden die 50 euro meer betaalden. Bij de douane waren we ongeveer een half uur kwijt, heel wat meer dan de aangegeven 5-10 minuten. Het inscannen van de paspoorten en de bijbehorende gezichtsherkenning ging tergend langzaam, dus stonden er lange rijen mensen te wachten. Leve de vooruitgang.
De brandweer controleerde ons vliegtuig en vond een aansteker in de ruimbagage. Hierdoor hadden we zo’n anderhalf uur vertraging. Aan boord kregen we een lunch. Er werd voor ons een vegetarische variant geregeld, hoewel we die niet vooraf besteld hadden, omdat daar geen mogelijkheid voor was. De vlucht was saai, maar de wolken boven de Zwarte Zee waren mooi.
We passeerden de douane van Georgië met een nieuwe stempel in ons paspoort in nog geen vijf minuten. We haalden geld uit een automaat en wisselden een deel bij een wisselkantoor om in kleinere briefjes en muntjes om de bus te kunnen betalen.
Bus 37, die al snel vertrok, bracht ons in 40 minuten naar het Vrijheidsplein. Het regende een klein beetje, maar het was niet koud. Vanaf het plein was het maar een klein stukje lopen naar het vooraf geboekte Ia’s homestay, dat gevestigd is in een oud en scheef, maar netjes ingericht huis. Onze slaapkamer was ruim en hoog. Aan één wand hing een groot oosters tapijt. We hadden de beschikking over een complete keuken, woonkamer en een gedeelde douche en een klein bad. In de keuken rook het naar gekruid en gebraden vlees. Ia is de naam van een oudere man. Het verhuren van kamers is waarschijnlijk zijn oudedagsvoorziening.
We aten heerlijk in een Indiaas restaurant, ongeveer halverwege tussen Ia’s homestay en het Vrijheidsplein.
Na een goede nachtrust en een eenvoudig maar lekker ontbijt bij een bakker “om de hoek” liepen we via het Vrijheidsplein door de drukke Rustaveli-straat. Eerst naar de boekhandel Prospero voor een woordenboek, waar we helaas niet slaagden, en daarna naar de winkel van MagtiCom, waar we binnen 10 minuten met een werkende SIM-kaart met voldoende internet voor de rest van de reis vertrokken. We dronken lekkere koffie bij Wendy’s en keken hoe een grote supermarkt er van binnen uitzag en waar we gelijk een lunch kochten: verse salade en kaasbroodjes. In Georgië wordt veel brood in allerlei variaties gegeten.
In het begin van de middag bezochten we het nationale museum van Georgië om een idee van de geschiedenis van het land te krijgen. In vroegere tijden waren er invloeden vanuit o.a. Griekenland, Egypte, Syrië en Perzië (het huidige Iran). Recenter was Georgië bezet door Rusland. Er was een grote archeologische collectie met veel fijne gouden en zilveren sieraden, o.a. tempelspiraaltjes. Verder waren er collecties uit de prehistorische tijd, waaronder de resten van een wagen van zo’n 4700 jaar oud, uit de christelijke tijd en over de Russische bezetting. Helaas mochten we niet fotograferen.
Georgië bestaat als onafhankelijk land sinds 1918 en in het jaar van onze reis werd het 100 jarige bestaan van Georgië gevierd. Georgië was door Rusland bezet van 1921 tot en met 1991, dus eigenlijk bestaat een onafhankelijk Georgië pas slechts 30 jaar.
Terug in de oude stad bezochten we de 6de eeuwse Anchiskhati-basiliek, waar net een stel werd getrouwd. De trouwerij werd afgesloten met gezang, waar de basiliek bekend om is.
We liepen over de prachtige Vredesbrug naar de andere oever van de Koera-rivier (Mtkvari). We besloten niet met de kabelbaan maar te voet via het Meidan-plein naar de hogerop gelegen Narikala-vesting te gaan. De klim viel mee. Er was een kerk, resten van muren en een mooi uitzicht op de stad en de rivier.
We aten heerlijke lobio (lekker gekruide kidneybonen in een aardewerken stoofpot) in restaurant Pirosmani, dichtbij onze overnachtingsplek, een paar honderd meter van de dubbel zo dure en minder authentieke toeristische eetgelegenheden, allemaal geconcentreerd in één straat en eenvoudig te herkennen. De authentieke muziek in het restaurant was aangenaam.
De dag startte bewolkt, maar in de namiddag was het zonnig en 22 graden.
De volgende dag zwierven we zonder doel wat door de stad o.a. door een ambassadebuurt, waar veel mooie, soms vervallen monumentale huizen stonden, en langs de Mtatsminda-berg, waar we de funicular (kabeltrein) naar de kerk en het park oversloegen. Het regende korte tijd een paar druppels.
De mensen lieten ons, uitgezonderd de taxichauffeurs, meestal met rust. Als we wat vragen, zijn de mensen behulpzaam, maar we hebben gemerkt dat we beter kunnen controleren of we het goed begrepen hebben. Het lijkt erop dat er, misschien uit beleefdheid of verlegenheid, snel “ja” wordt gezegd.
De mensen hebben niet geheel onverwacht een wat Slavisch uiterlijk. Georgië doet Europees aan en heeft soms wel wat weg van Griekenland (misschien komt dat ook omdat we daar recent geweest zijn). Hier en daar zijn nog dingen uit de tijd van de Sovjet-bezetting te zien, zoals de grote, lelijke flats in de hogere gedeelten van de stad.
“Tbilisi loves you” is een slogan en de naam van het WiFi-netwerk van de stad. Tbilisi is voor een hoofdstad met zo’n 1,5 miljoen inwoners op de hoofdstraten na gemoedelijk. De automobilisten waren, ondanks wat we daarover gelezen hadden, redelijk hoffelijk. Misschien komt dat ook omdat we al het één en ander hebben meegemaakt in andere landen. Het oude centrum is op een paar plekken toeristisch, maar het is niet moeilijk om nog authentieke buurten te vinden. De stad is schoon en netjes. We zagen vrijwel geen zwerfafval.
Overal in Tbilisi hadden we een sterk 4G-signaal.
