Met een marshrutka waren we snel in Batumi (tegen de 200.000 inwoners). Het is de hoofdstad van de onafhankelijke republiek Adjara (Adzjarië). We stapten nabij het busstation en de haven uit. We kochten een vers gebakken brood dat nog een beetje warm was. Hanneke at twee Khinkali’s in een klein restaurantje. Ik haalde koffie uit een automaat aan de overkant, want het restaurant schonk geen koffie. Dat is allemaal geen probleem in Georgië.
We sliepen in “vacation home” Gela in een heel ruime hoekkamer op de derde verdieping. We hadden een eigen badkamer en een eigen keukentje. We hadden een mooi uitzicht, zowel vanuit een raam op de stad als vanaf een balkonnetje, waar een moderne geiser ging, op de bergen. Doordat de ramen tegen elkaar open konden, was het lekker luchtig. Het internet kwam via een kabel de kamer binnen en was op een access point in de kamer aangesloten. Geen problemen met het bereik dus, maar de snelheid was niet geweldig. We werden ’s middags voor een drankje en hapje uitgenodigd. We kregen Turkse thee, kleine, zure (=vitamine C) kersjes, zelfgemaakt gebak en zelf gemaakte koekjes. Het was allemaal lekker, maar we aten maar een bescheiden hoeveelheid.
We schoven de bedden samen naar het midden van de kamer en bevestigden de klamboe aan de lamp, zodat we zonder last van muggen konden slapen. Tot onze verbazing was er een concert van kikkers beneden. We hadden geen idee waar ze zaten.
We verkenden de tropische warme stad, het weerbericht was letterlijk “Hoge luchtvochtigheid en licht bewolkt“. We liepen langs de kathedraal en het toeristische centrum en keken even bij de oneindig lang lijkende boulevard aan de Zwarte Zee. Het had wat weg van een soort luilekkerland, niet echt mijn ding. We maakten een paar foto’s en liepen weer naar de gewone stad. Gewoon is relatief, want er waren diverse vreemde gebouwen en kunstwerken. Opmerkelijk was dat er rood gekleurde fietspaden waren, waarschijnlijk voor al die afwezige toeristen. Nee, wacht, twee buitenlanders op een mountainbike!
Na het middageten bezochten we het overzichtelijke Adjara kunstmuseum, waar we om één of andere reden gratis naar binnen mochten. Er waren werken van bekende kunstenaars uit Adjara, waaronder één van de schilder Pirosmani.
We gingen terug met een stadsbus, omdat we geen zin hadden om weer door de drukte straten en de warmte te lopen. Het vinden van een bus in de goede richting was niet moeilijk, omdat bij de bushaltes de belangrijkste stops ook in het Engels aangegeven stonden. We stapten in bus 11. De conductrice gebaarde dat we naast haar moesten komen zitten. We kregen kaartjes voor een dubbeltje of zo, die ze voor ons in een automaat stempelde. Ze wilde weten waar we heen wilden. Ik wees op mijn smartphone, maar dat begreep ze niet. Een andere passagier legde het uit.
We wasten onze broeken, ook omdat er goede waslijnen met stevige knijpers aan het balkon waren. Met de hoge luchtvochtigheid droogden ze maar moeizaam.
Het kostte even tijd om een geschikt restaurant voor het avondeten te vinden, maar de aanhouder wint. Er was weer een jukebox die af en toe leuke muziek speelde.
