Met een overstap in Bankura, reisden we met twee lokale, oude, bussen over vrij slechte wegen van Bishnupur naar Purulia (nog net West-Bengaal). De bussen gebruiken net als het andere verkeer de weg bijzonder efficiënt. Er wordt overwegend links gereden, maar net zo goed rechts als dat zo uitkomt. De mensen in de bus waren gelukkig behulpzaam met de overstap. Hier zijn geen toeristische attracties, alleen puur India.
We liepen rond door de vieze straten en over de stoffige markt bij het busstation, maar ondanks de vele kraampjes is er eigenlijk vrij weinig te koop. Fruit, groenten, drogisterij-artikelen, een winkeltje met SIM-kaartjes, hier en daar een apotheekje, dan heb je het wel gehad. De mensen kijken ons hier vaak na, maar we worden nauwelijks lastiggevallen. Een iets brutalere jongen, die wat Engels op school had geleerd, sprak ons nieuwsgierig aan. Vrijwel altijd willen ze weten waar je vandaan komt en hoe je heet.
We zagen een paar aapjes op een golfplaten dak. Omdat we stonden te kijken, kregen de aapjes een paar druiven van een verkoper die in de buurt stond. Er verzamelden zich wat mensen die nieuwsgierig waren, waarnaar wij stonden te kijken.
We sliepen in een ruime en schone kamer van hotel Akash, dat blijkbaar iedereen in het stadje kent. We aten een keer in het fatsoenlijke restaurant van het hotel, waar de obers net niet voor je buigen. Later vonden we een ander, wat gezelliger ‘hotel’ (restaurant) een stukje verderop. Na de maaltijd komt de handgeschreven rekening met meestal een metalen bakje met groene anijszaadjes en kandijsuiker. Je kunt er moeilijk van afblijven.
De volgende dag wilden we doorreizen naar Ranchi (de hoofdstad van Jharkhand), maar er waren geen bussen vanwege een wegblokkade. Met een fietsrickshaw lieten we ons daarom naar het treinstation brengen. Een gebrekkig Engels sprekende, wat oudere man, een directeur, hielp ons daarmee. Hij wilde weten wat we van India vonden en was bezorgd over de armoede die we zagen. De werkelijkheid is dat de armoede hier heel groot is. De vele mensen proberen op allerlei manieren rond te komen, maar de realiteit is dat er weinig is. De mensen zijn vrij schoon op zichzelf, we zien ze regelmatig zichzelf met veel zeep wassen bij een waterpomp. Ze dragen vaak oude kleren met gaten en vlekken. Vooral sommige vrouwen, waarschijnlijk van een lagere klasse, zijn vaak broodmager.
We kochten een gewoon kaartje voor een ongereserveerde plaats in de trein, omdat we geen keus hadden (200 km voor 50 roepies, ofwel ca. 70 cent samen). We liepen nog wat rond in de buurt van het station en aten bij een stalletje een eenvoudige maaltijd (rijst en een kerrie op basis van kool; 40 roepies, ofwel ca. 50 cent samen). Een loslopende geit kreeg de overgebleven rijst, die je altijd in overvloedige hoeveelheden krijgt.
Op het station bedelde een klein, vuil meisje door steeds tegen mijn been, haar hart en haar hoofd te tikken. Haar broertje (?) stond een klein stukje verderop te wachten. Hoewel het hartverscheurend is om te zien, heb ik niets gegeven. Het is naar mijn idee beter om geld te geven aan volwassen vrouwen met een gezinnetje.
De trein bewoog zich traag voort door het landschap, afwisselend langs nu kale rijstvelden, bossen en stadjes, en stopte vaak en soms lang. In de trein liepen verkopertjes rond met thee, chips, biscuits, pruimtabak, fruit en dergelijke. Kleine jongetjes of blinde mensen komen regelmatig bedelen. Je hoeft je niet echt te vervelen in de trein, er gebeurt genoeg.
We kwamen in het donker in Ranchi aan. Er zijn meer dan genoeg hotels en lodges bij het station, maar toch hadden we moeite met het vinden van een geschikte slaapplaats. Hier is namelijk ook recent een wet van kracht geworden, die de meeste hotels verbiedt om buitenlanders te laten overnachten. Uiteindelijk vonden we hotel Jasmine aan het einde van een doodlopende straat, waar bijna elk hotel ‘vol’ was. Ik moest wel flink onderhandelen over de prijs, want er werd ongeveer het viervoudige van het gebruikelijke gevraagd. Uiteindelijk kwamen we op wat minder dan de helft uit. Teveel voor de kwaliteit van het niet al te schone hotel, maar waarschijnlijk moest er iemand omgekocht worden. Voor ons is het nog steeds heel goedkoop: 700 roepies, ofwel ca. 10 euro. De meeste hotels in deze straat zijn hier van moslims.