De Indiase spoorwegen kunnen nog wat van de Nederlandse spoorwegen leren, onze trein was maar liefst 3,5 uur vertraagd, zodat we vrij laat in Lucknow (Uttar Pradesh) aankwamen (200 km; ruim vier uur). Om de tijd te doden keken we een aflevering van Haven op mijn Sony Ericsson Xperia Pro smartphone met CyanogenMod.
Het kostte wat moeite om een hotel te vinden. Ook hier is een wet van kracht geworden die hotels verplicht om zich te registreren om buitenlanders te mogen laten overnachten. Helaas doen slechts enkele hotels dit. Het hotel waar we uiteindelijk om middernacht waren, was gehorig en de bedden waren erg hard (de bedden zijn hier altijd hard, maar dit was te hard).
Na het ontbijt zochten we een ander hotel. We kozen na enige omzwervingen het wat luxere hotel Vishwanath, met een ruime, schone kamer en lekkere zachte bedden (voor Indiase begrippen). We hadden de ramen opengezet vanwege de geur van mottenballen. Het duurde niet lang voordat er een aapje naar binnen keek met een roti in zijn handjes! We hebben het raam maar weer dichtgedaan. Na het wegkrabben van de kalk van de douchekop met de sleutel van de kamer, kon ik ’s ochtends lekker warm douchen.
We lieten ons met een fietsrickshaw naar het bekende Tunday Kabab in de oude wijk Aminabad brengen, met zijn vele kleine, sfeervolle steegjes. Uiteraard wilde de chauffeur meer geld hebben dan afgesproken, maar dat weten we inmiddels wel. Er zijn hier veel mooie koloniale gebouwen, die ‘onverklaarbaar bewoond’ zijn. De staat is vrijwel altijd heel slecht, maar juist daarom heeft deze stad iets aantrekkelijks. We vonden een beschermde moskee met de naam Maqbara Alia (verder geen informatie). Er was niemand, dus we verkenden het verlaten gebouw alleen. We konden zelfs het dak via een half vergane trap bereiken. Het was een leuk avontuurtje.
We aten in een goed restaurant Chowmein en bestelden ook ‘Spl Kesar & Pista Badam Kulfi‘ als toetje, omdat we af en toe gewoon wat proberen. Het bleek een hard soort ijs met pistachenootjes te zijn en best lekker. Het is soms best moeilijk om een goed restaurant te vinden. Eten kun je hier overal, maar je kunt hier ook overal ziek worden.
We zijn er aan gewend en het is zeker niet de eerste keer dat we het meemaken, maar op straat is het een enorme drukte. Het verkeer, voetgangers, fietsers, brommers, rickshaws, auto’s en bussen, gaat hier kriskras en rakelings langs elkaar over straat. Overwegend links, maar als het zo uitkomt ook zomaar rechts. Het beste kun je maar ontspannen meebewegen en geen onverwachte bewegingen maken, dan gaat alles goed.
Het boeken van een treinticket ging dit keer iets makkelijker. De rij met creditcard-betalingen was relatief kort en ik was nog eerder aan de beurt dan Hanneke die in de rij voor vrouwen stond. We hebben gisteren ook dekentjes gekocht voor het geval de stoelen hard zijn (dat varieert) of voor als het koud is. Later kunnen we ze ook in de sleeper class gebruiken als we terug gaan reizen naar Kolkata. De treinreis naar Agra is de langste tot nog toe: 330 km, bijna 6 uur.