De bus naar Fez gaat om 10:15, nee, om 10:30 en doet er een uur over, nee, anderhalf uur. We hadden plaatsen 20 en 21. De werkelijkheid was dat de bus om 11:15 ging, er bijna twee uur over deed en dat het vrij zitten was. Het enige wat vaststond was de prijs, 20 Dirham per persoon (ca. 2 euro), hoewel we ook een keer met succes over de prijs van een langere rit onderhandelden. Onprettig was dat de stoelleuningen niet rechtop konden 🙁 We passeerden Ifrane, een luxe stad in Zwitserse stijl, bossen en aan het eind een grote vallei, waarin o.a. Fez (ca. 400 m) ligt.
We sliepen in hetzelfde hotel Ezzaha (“relax“), waar we lang geleden ook eens sliepen. Het was nog steeds een lowbudgethotel. De kamers waren net als het beddengoed wat opgeknapt. Het hotel lag gunstig bij bab Bou Jeloud om de enorme medina van Fez te verkennen en niet ver van het busstation.
Bab Boujeloud, Fez
“Excuse me“, “Excuse me” is hier de norm en dat ben je gauw zat, omdat de bedoeling altijd hetzelfde is. Meestal heb ik wel geduld en begrip, maar soms gebruik ik een lelijk Arabisch woord om ze weg te jagen, met name wanneer een herhaald beleefd “La, shoekran” (“nee, bedankt”) niet werkt. Het zijn vooral de jongeren die lastig zijn en helaas hebben ze vaak ook weinig gevoel voor humor.
Op het avondeten dongen we af, zodat het een gebruikelijke prijs werd. Normaal gesproken is het voldoende om van tevoren naar de prijs te vragen, want dan wordt er bijna altijd een reële prijs genoemd en anders lopen we simpelweg gewoon door. In toeristische gebieden werkt dit anders. Dit geldt overigens ook voor koffiehuizen, taxi’s, etc. Hanneke at vegetarische couscous en ik vegetarische tagine, met vooraf harira (Marokkaanse soep).
We kochten voor het eerst een westers product, een echte bounty 🙂
Helaas is de dompelaar overleden 🙁
Op het busstation, met een vierkant pannekoekje en een café noir, vroegen we ons af wat niet gedeukt, gescheurd, bekrast, met hoekjes eraf, met gaten erin, geroest, vettig, stoffig, vuil, etc. was. Eigenlijk niets om ons heen, behalve misschien het middelste, ongebruikte suikerklontje.
Stel, je bent oud geworden en je hebt nog maar één tand en je gaat met een oud kartonnen doosje met pakjes koekjes de hele dag bus in bus uit om een paar centjes te verdienen. Dat is de sociale voorziening in Marokko. In ieder geval is dit naar mijn idee beter dan bedelen, dus deze man kreeg wat centjes van mij. Ik kreeg in het Arabisch de beste wensen terug.
Onze laatste tussenstop zal Salé of Rabat zijn.