Na een zelfgemaakt ontbijt met lekkere kaas liepen we naar beneden naar de ‘bushalte’. We moesten een half uurtje wachten voor de marshrutka naar Tbilisi vertrok. Het was een oud busje dat niet erg comfortabel zat. De chauffeur reed gelukkig rustig en haalde niet onverantwoord in. Voor en na de bergpas waren er lange tunnels naast de weg, die waarschijnlijk in de winter worden gebruikt als er veel sneeuw ligt. Het landschap rond de bergpas was rommelig door de vele graafwerkzaamheden. De weg komt vlak langs Ossetië, dat door Rusland bezet is. Na ongeveer tweederde van de afstand passeerden we weer het grote stuwmeer, dat dient als waterreservoir voor Tbilisi en omstreken. Het kindje naast Hanneke moesten overgeven, maar gelukkig niet in de richting van Hanneke. Na bijna drie uur kwamen we op het Didube busstation in Tbilisi aan. We gingen al snel weer verder met de metro naar “station square” (stationsplein), waar we eerst wat aten in een prima restaurant. De menukaart was alleen in het Georgisch, wat geen problem was, omdat we inmiddels wel de namen van de gerechten kenden die we lekker vonden. We betaalden samen nog geen 25 lari (~ 8 euro) voor drie gerechten en twee drankjes. Door de behulpzame mensen vonden we al snel de marshrutka naar Rustavi, die in een klein halfuurtje de ongeveer 25 kilometer aflegde. We stapten nabij het centrum van het oude, verste deel van de stad uit.
We slenterden wat door de ruim opgezette stad met veel bomen en hoge cypressen. Het centrale plein en het stadhuis zien er mooi uit. Er zijn veel lage Sovjet flats die soms vervallen en soms opgeknapt zijn. Vaak zijn ze zalmroze geverfd, wat het een gezelliger aanzien geeft. De rivier Mtkvari stroomt woest tussen het oude en nieuwe deel van de stad. De ijzeren hekken van de brug waren alleen aan de binnenkant opgeknapt. De stad is door de ruimte en minder verkeer veel aangenamer dan Tbilisi.
We aten bij een café waar mannen zich verzamelden om de voetbalwedstrijd Frankrijk-Peru te kijken. De meesten bestelden een halve liter bier in een groot glas. De menukaart was weer in het Georgisch. Twee jonge meisjes die wat Engels op school geleerd hadden kwamen helpen met de keuze.
We liepen door het keurige parkje aan het eind van de hoofdweg, dat eindigt bij een soort plein dat als een bushalte fungeert. Daarna was er een klein, niet zo heel goed onderhouden parkje met een paar beelden gerelateerd aan de metallurgische fabriek die erachter ligt. Door de hoge schoorstenen is de fabriek van ver te zien. Het grote kantoorgebouw van de fabriek is een monument op zich. De zon ging onder en dat zorgde voor prachtig licht voor een aantal mooie foto’s. De klok van het gebouw, in feite twee megafoons, luidde als de Big Ben. De zwaluwen vlogen rondjes en floten schril.
De volgende dag liepen we over de brug en over de hoofdweg langs een moeras met een vervallen spoorlijn naar het ‘nieuwe’ gedeelte van Rustavi, dat vol staat met oude flatgebouwen van zeven verdiepingen hoog. Sommigen zijn aardig opgeknapt, anderen zien er slechter uit, maar het staat allemaal nog na bijna 70 jaar. We bezochten de splinternieuwe Sioni kerk, waar we de enige mensen waren. De zwart geklede priester stond buiten te praten met een andere man.
We aten wat in een cafeetje in de marktbuurt. De lobio was hier ook met tomatensaus bereid, wat ongebruikelijk, maar ook lekker is. We namen nog wat foto’s van de overdekte markt en namen daarna marshrutka nummer 14 terug naar het oude deel van de stad (ca. 4 kilometer). In het hotel dronken we thee en aten we de kersen die we op de terugweg kochten.
We aten ’s avonds bij restaurant Hollywood aan het centrale plein, waar er een Engelse menukaart met plaatjes was. Daarna liepen we naar het Rustavi fort, dat we helaas vanaf de verkeerde kant benaderden, dus maar gedeeltelijk konden zien. De zonsondergang zorgde voor een paar mooie foto’s.
Op het centrale plein staat een groot, hoog scherm dat overdag mooie plaatjes van o.a. bloemen liet zien en ’s avonds een voetbalwedstrijd liet zien. Er zaten diverse mensen op bankjes te kijken.
Rustavi heeft ongeveer 125.000 inwoners. De stad is vrijwel uit het niets in de 50’er jaren in opdracht van Stalin opgezet en na 1991, toen het Russische rijk uit elkaar viel, in verval geraakt. De grens met Azerbeidzjan, waar ijzererts vandaan komt, is maar ongeveer 15 kilometer van de stad.
Qua hotels is er niet veel keuze in Rustavi, want hier komen nauwelijks toeristen. De stad wordt ook niet vermeld in de reisgidsen. We sliepen voor een klein bedrag in het VIP hotel Rustavi. VIP is natuurlijk ‘very interesting place” 😉 De kamer was brandschoon en van alle gemakken voorzien. Bij wijze van uitzondering gebruikten we de goed werkende, stille airco om de ergste hitte te verjagen. In het hotel mocht niet gerookt worden, ook geen waterpijp (!) of electrische sigaret. Het warme water werkte steeds maar even. Het WiFi netwerk werkte goed.
Het was ’s middags ongeveer 33 graden en zonnig, dus behoorlijk warm. De minimumtemperatuur was 18 graden en de vochtigheidsgraad ca. 30-40 %.
