Na drie vluchten en 20 uur arriveerden we in Santa Cruz de la Sierra. We overnachtten in Residencial Bolivar. De eenvoudige kamer was redelijk ruim, rechthoekig en koloniaal hoog. Er zaten wat muggen dus we sliepen onder onze provisorisch opgehangen, reeds veelgebruikte tweepersoons klamboe. Het dengue-seizoen is gelukkig voorbij. Er is in de winter (onze zomer) een grote epidemie in de stad geweest. Gezien de mededeling in de residencial maken de mensen zich hier drukker om H1N1 (Mexicaanse griep) dan om dengue.
We aten in een eenvoudig, christelijk, vegetarisch restaurantje. Hanneke at een plato Milanesa (vegetarische schnitzel) en ik een plato Chorrellano (roergebakken groente met iets wat op seitan leek). Er zat salade, koude rijst, heerlijke zelfgemaakte frites en een gebakken ei bij. Het was te veel om allemaal op te eten.
Santa Cruz (1,5 miljoen inwoners; 415m) is overzichtelijk georganiseerd in een vierkant grid en ringen (anillos) en toegankelijk via 27 radialen (spaken). Het centrale plein is groen en vol met bankjes, duiven en mensen. Vanochtend vierde een jonge politieke partij met muziek (drie blaasinstrumenten, een trommel en een drum), dans, het roepen van leuzen en knalvuurwerk zijn derde verjaardag.
We blijven nog een dag in deze stad om aan het tijdsverschil, het klimaat en de mensen te wennen. Morgen reizen we waarschijnlijk naar het hoger gelegen Samaipata (9700 inwoners; 1650m), zodat we alvast aan wat hoogte kunnen wennen.
