We reisden met een comfortabele trein van Izmir naar de leuke, wat toeristische plaats Selçuk (ca. 1 1/3 uur; ruim 50 km). We regelden een slaapplaats in ‘pansiyon’ Barim, waar we stevig onderhandelden over de prijs van de mooiste kamer (ruim, licht, mooi gedecoreerd, met een houten dak). Daarna liepen we de drie kilometer naar Efese (Ephesus), gelukkig het meeste in de schaduw onder (moerbei)bomen (het is hier 30 graden en zonnig, vrijwel elke dag). Terug sneden we een flink stuk af door dwars door een maïsveld te gaan (de maïs was al geoogst).
Onderweg kwamen we langs een gezellige oudere man, die fruit verkocht en familie en misschien zelfs wel eigenaar is van ‘ons’ pension. Hij liet ons trots al zijn waren, diverse soorten fruit, groenten en walnoten, en zijn boerderij zien. Hij had zes dikke stieren voor de ‘biefstuk’. Er was een grote put, waar schoon water van 50 meter diep werd opgepompt. Op de terugweg kregen we stukken watermeloen en kochten we een aantal perziken voor een paar lira. We kregen er nog een appel en een granaatappel bij.
Efese was warm en druk bezocht, maar zeker de moeite waard, ondanks de vrij hoge prijs (naar Turkse begrippen). Er zijn vlakke, met grote stenen geplaveide Romeinse wegen, een heel groot en een klein theater, een aantal pleinen (Agorae), tempels, zuilen, enzovoort. Wij vonden de grote, vaak herbouwde Mariakerk (2-4e eeuw na onze jaartelling) het meest de moeite waard. Omdat de kerk niet op de looproute ligt, waren er vrijwel geen toeristen. Een ander hoogtepunt was de smaakvol gerestaureerde Celsusbibliotheek (gebouwd 110-135 na onze jaartelling).
’s Avonds aten we weer lekkere ‘peynirli pidi’ (Turkse pizza) met champignons en dronken we verkoelende ‘ayran’ (een yoghurtdrank), dit keer in grote glazen die getapt werden uit een fontein (echt waar!), afgetopt met schuim.