Konya is een grote pelgrimsstad, ongeveer drie uur met de bus vanaf Afyon. Onderweg was er even een hevige regenbui. We hebben voor het eerst bewolking, wat de temperatuur wat aangenamer maakt (ca. 25 graden).
In Konya werd het Soefisme gesticht door Celaleddin Rumi, ofwel Mevlâna (“onze meester”), ook bekend als de sekte van de dansende derwisjen. Ook hier is de ‘otogar’ (busstation) weer ver van het centrum van de stad (15 km), maar wel heel gemakkelijk bereikbaar met de tram.
Aan het einde van de dag bezochten we het Alâddin Parki op een grote heuvel middenin de stad, waar de tram omheen rijdt. Bovenop is een oude Seldjoekse moskee.
Na een goede nachtrust in het heel schone ‘otel’ Ulusan kochten we ‘börek peynirli’ (bladerdeeg met kaas), dat we opaten bij een traditioneel theehuis even verderop. Het water van de thee wordt nog met behulp van een houtvuurtje opgewarmd. Omliggende restaurants kunnen met een intercom thee bestellen. De vriendelijke eigenaar wilde graag dat we foto’s maakten en uiteindelijk kregen we de thee gratis. Hier is nog niet het harde kapitalisme dat zich in Westerse landen heeft verspreid. Als we al teveel moeten betalen, is dat altijd een bescheiden hoeveelheid.
We verlieten onze hotelkamer, maar lieten onze rugzakjes achter in de opslagplaats van het hotel, zoals we wel vaker doen. Daarna bezochten we het Mevlâna-museum. Het terrein en de gebouwen zijn goed onderhouden. In de nissen op de binnenplaats zijn diverse voorwerpen tentoongesteld, zoals kleding, (les)boeken en andere religieuze curiosa. Binnen is het mausoleum van Mevlâna. Naast de toeristen die met een toerbus komen, zijn er ook gelovigen, die soms emotioneel staan te bidden bij het graf van ‘de meester’. De sfeer was heel open.
De poging van Atatürk om Turkije meer Westers georiënteerd te maken, is aardig gelukt. Voor mijn gevoel ligt het westen van Turkije zo ongeveer half tussen de westerse en oosterse wereld in. Turkije is een vrij liberaal land, waar vrouwen in de steden zonder hoofddoek en met blote armen zich zonder problemen in het openbaar kunnen bewegen. Evengoed zijn er ook vrouwen die zich veel traditioneler met een hoofddoek en jurk kleden. Hoewel daar geen conclusie uit getrokken kan worden, zijn er zelfs tijdens de gebedstijd weinig mensen in de vele, prominent aanwezige moskees, die vijfmaal per dag hun oproep laten horen (die een uur voor zonsopgang maakt ons vaak wakker, vooral als de moskee erg dicht bij het hotel blijkt te zijn).