Na weer een goede nachtrust en een stevig ontbijt met bissara (tuinbonensoep) en brood, afgesloten met te zoete, maar toch lekkere muntthee, slenterden we nog even door de centrale markt van Casablanca om daarna met een comfortabele CTM-bus naar El Jadida (“de nieuwe”) te vertrekken (ca. 2 uur, 100 km). Het duurde even voor we de bebouwde kom verlaten hadden, maar de weidse ruimte buiten de stad, met veel groen en bloemen, waaronder goudsbloem, was heel aangenaam voor het oog. Naarmate we dichterbij El Jadida (ca. 150.000 inwoners), een gemoedelijke landbouwstad van Portugese origine kwamen, kwam er meer en meer zon. De middagtemperatuur in El Jadida lag rond 17 graden, ietsje meer dan in Casablanca. Vanwege de ligging aan de oceaan was het aan de kust wel vrij winderig in de middag en avond.
Aangezien we rond lunchtijd aankwamen, aten we eerst wat en zochten daarna naar een hotel. Het is naar onze ervaring overigens altijd beter om deze volgorde aan te houden. We overnachtten in het nette hotel Nice, met een mooie betegelde, vaak belopen trap, in een schone, iets vervallen kamer met harde bedden, hetgeen hier het gebruik is. We waren in deze tijd van het jaar waarschijnlijk één van de weinige gasten. In een ander hotel werden we geweigerd, omdat we geen huwelijkse akte konden tonen, iets wat ons eigenlijk nog nooit eerder is gebeurd (zover we weten). Ik vind het niet zo erg, want ’s lands wijs, ’s lands eer.
We slenterden door de stad, genietend van de warme zon, en dronken op het terrasje van een koffiehuis, die je hier overal vindt, een lekkere espresso (café noir) met een stukje cake, dat we eerder in een boulangerie (bakkerij) kochten. Ons “stamcafé” is la Perla, vanwege de vriendelijke bediening, de schone wc, zijn prettige, centrale ligging en de goede Wi-Fi-verbinding, zelfs goed genoeg om een film te downloaden (leuk voor in de avond).
We wandelden over de lange pier die de kleine baai moet beschermen tegen de hoge golven van de vaak ruwe oceaan. We moesten oppassen om niet nat te worden van de spetters van de hoge golven. Aan het eind waren een paar mannen aan het vissen. Als je een poos de zee niet gezien hebt, is het weer fijn om een branding met mooie, grote schuimkoppen te zien.
We verkenden de oude, pittoreske medina met zijn oude zeepoort (Bab el Bahr). Aan de zeezijde is duidelijk te zien dat de muren al oud zijn, maar toch zijn ze nog steeds in goede staat. We liepen op ons gemak rond over de oude vestingmuur en zijn bastions met uitzicht op een haventje met wat kleine vissersbootjes. Op één van de stenen, boven een welgevormde poort, stond het jaartal 1280.
Medina - El Jadida
Uiteraard bezochten we de prachtige cisterne in het centrum van de medina, een gewelfde, ondergrondse wateropslag uit de 15e eeuw. Hier werd een scène van de bekende film Othello van Orson Welles opgenomen. De cisterne is erg fotogeniek door de stralen zonlicht die van bovenaf binnenvallen en reflecteren in een laagje water dat op de bodem van de cisterne ligt.
Cisterne - El Jadida
Ook wandelden we over de lange, winderige boulevard die ’s zomers druk wordt bezocht door Marokkanen uit allerlei delen van het land. Er is een wijds uitzicht over de wilde oceaan en er staan langere rijen palmbomen in een groen plantsoen. Hier en daar zijn kinderen aan het voetballen. Een paar grote stenen fungeren als doel. Ze zijn heel handig met de bal.
Volgens de in onze telefoons ingebouwde stappenteller lopen we ongeveer 10-15 kilometer per dag.
We genoten erg van “plat homoss motabal” (hummus) en “plat baba ghanoje” (een gerecht op basis van gepureerde, geroosterde aubergine) in restaurant el Rif met een vriendelijke Jordaanse eigenaar. Heerlijk en leuk voor de afwisseling!
Hoewel volgens wat ik gelezen heb het internet hier niet gecensureerd zou zijn, is mijn ervaring anders. Soms zijn websites niet bereikbaar met de melding “verbinding geweigerd”, zelfs niet over een beveiligde verbinding (https). Dit soort beperkingen zijn voor mij vrij gemakkelijk te omzeilen, omdat ik meerdere servers in diverse landen ter beschikking heb om mijn lokale internet-verkeer versleuteld om te leiden. Aanvulling: ik heb ook gemerkt dat verkeer soms beperkt wordt, bijvoorbeeld het uploaden van foto’s, wat goed te omzeilen bleek met shadowsocks.
Positief is dat Marokko lang niet meer zo vies is als we ons herinneren. Vrouwen zijn vaak hun stoep aan het boenen en er is gelukkig niet zoveel zwerfafval meer. Ook de hotels zijn schoon en het beddengoed is redelijk goed in orde. Zelfs het sanitair is verbeterd, hetgeen in dit soort landen “traditioneel” slecht en vies is.
Onze volgende bestemming is Safi, weer een stuk zuidelijker langs de kust.