Bij een stalletje in de soek (markt) om de hoek kochten we dikke, hartige, enigszins taaie pannenkoeken, die we in ons “stamcafé” in El Jadida als stevig ontbijt bij een kleine espresso aten.
Met een CTM-bus, die ruim een half uur te laat was, reisden we rond de middag in ca. 2,5 uur door een groen en glooiend landschap naar het zuidelijker Safi. Dichterbij Safi werd het langzaam wat heuvelachtiger en verschenen er meer en meer cactussen, waaronder aloë vera.
We konden geen plaats vinden voor het middageten, dus kochten we een licht volkorenbrood en sardientjes met pittige tomatensaus in blik bij een grote Carrefour-supermarkt en aten dit in het tegenoverliggende café op, waar we zwarte thee en muntthee bestelden. Het smaakte prima.
De buurt rond het centrale Mohammed V plein, een zevensprong, was erg rustig, maar misschien kwam dat doordat het zaterdag was (voor moslims is dit een soort zondag, die volgt op de vrijdag, de dag van het gebed).
We liepen naar de hoog ommuurde medina, waar we aan de zeezijde in een rustig steegje hotel Essaouira vonden, waarvan de naam alleen in het Arabisch vermeld stond. De vloeren, muren en trappen leken nog met de originele Portugese tegeltjes betegeld te zijn. We waren het er snel over eens dat we hier wilden overnachten, ondanks dat er alleen een gemeenschappelijk warme douche was. De oude man aan de kleine balie hoefde onze huwelijksakte niet te zien 😉 Het is het goedkoopste hotel tot nog toe: 100 dirham (ca. 10 euro). Meestal zijn weer zo’n 150 dirham kwijt (behalve in Casablanca).
De kamer, nummer 7 met een blauwe deur op de tweede verdieping, was rechthoekig en klein, maar had een heel aangename sfeer. De vloer was van afwisselend oker en bordeauxrode tegeltjes, die enigszins versleten waren. Er was een oude, hardhouten kast met een spiegel. Kasten gebruiken we overigens nooit, want ze vergroten het risico dat je iets vergeet. Met een tafel of stoelen waar we onze tassen op kunnen zetten, zodat ze schoon blijven, zijn we altijd blij. De muren waren onregelmatig gepleisterd, maar netjes in gebroken wit gesausd. Het hoge plafond was wit met een kleine lambrisering. Er was een klein raam met buiten luiken tegen het lawaai en het licht. De bedden waren opgemaakt met schone lakens en warme dekens. We konden kiezen uit een gewoon kussen of een rol.
We bezochten de drukke soek in de medina, waar o.a. het beroemde aardewerk van Safi wordt verkocht. Het aardewerk wordt in een buurt op de pottenbakkersheuvel, net buiten de medina, gemaakt. Overal stonden grote lemen ovens, maar we vroegen ons af of deze nog werden gebruikt, omdat ze er nogal verwaarloosd uitzagen. Helaas word je hier vaak aangesproken door mensen die je willen “gidsen”. Overigens valt het lastiggevallen worden door dit soort mensen tot nog toe erg mee, waarschijnlijk omdat het laagseizoen is. Ook hebben we nog niet meegemaakt dat er teveel geld voor iets werd gevraagd, waarbij gezegd moet worden dat we tot nog toe nog geen gebruik hebben gemaakt van taxi’s.
Aardewerk - Safi
Het was niet makkelijk om een plaats voor het avondeten te vinden die ons goed beviel, maar bijna terug bij de medina vonden we een drukbezocht restaurant waar harira (pittige soep) en verse, zelfgemaakte frites met mosterd werden geserveerd. Thuis hadden we ons al verheugd op dit gerecht, dus we waren blij!
Safi voelde wat somber aan, maar wellicht kwam dat door het even wat sombere weer. De sfeer herinnerde aan een reis, lang geleden, naar Portugal. In de avond ging het miezeren en later zachtjes regenen. De temperatuur was aangenaam, niet te warm en niet te koud. Ondanks de nabijheid van de oceaan was er niet al teveel wind.
De oceaan ligt enkele tientallen meters beneden een niet al te lange boulevard, die rommelig en in een niet erg goede staat was. De golven beukten hard tegen de rotswand en spetterden tientallen meters hoog op.
De volgende stop zal Essaouira worden, ongeveer 2,5 uur zuidelijker met de bus.
