Marcel's weblog

Het boeken van een treinkaartje op internet mislukte helaas weer, ditmaal waarschijnlijk door Verified by Visa. Bij het loket voor treinreserveringen naast de toeristeninformatie (gesloten) was het weer een flink gedrang, maar het is gelukt om een kaartje naar Sasaram te boeken. Ditmaal in de sleeper class (SL) ’s ochtends vroeg om 6:33.

We bezochten nog het enorme Boeddha-beeld (21 meter) aan het einde van Tempel Road in Bodh Gaya. Het beeld werd door de Dalai Lama in 1989 onthuld en ligt in een klein parkje, waar veel eekhoorntjes vrolijk rondhuppelden. Verder bezochten we nog de mooie Tibetaanse tempel een stukje terug aan Tempel Road. Er zijn nog veel meer tempels van diverse landen, maar we waren een beetje tempel-moe. Bij de meeste tempels zijn veel bedelaars, vaak oudere of gehandicapte mensen.

Ja, we kochten eindelijk een mooie Tibetaanse klankschaal! Hij klinkt prachtig! Het was moeilijk om er één uit te kiezen. De verkoper was een leuk, aardig mannetje en het afdingen was een waar genoegen. Morgen gaat hij terug naar Tibet, want de festiviteiten zijn afgelopen (december/januari).

We liepen nog een keer over het pelgrimspad om van de drie mooiste bomen te genieten. De vele zelfbenoemde gidsen en bedelaars negeerden we maar. We gingen naar het oude gebouw achter de winkeltjes naast het pelgrimspad, waar we ’s avonds al eens waren. Het bleek een oude Vishnu-tempel te zijn, met een nieuwe ernaast, met diverse delen nog in aanbouw. Er waren veel mensen, die chaotisch allerlei rituelen verrichtten. We waren heel welkom en kregen een rondleiding van een wat ouder, vrolijk mannetje, dat nodig naar de tandarts moet. We kregen alle heilige plaatsen te zien en mochten zelfs de oude tempel in. Overal lagen bloemen en bloemblaadjes, waar we met onze blote voeten overheen liepen. De muren van de oude tempel zitten vol met scheuren en we moesten over een gammele loopbrug van de nieuwe naar de oude tempel lopen. We kregen ook eten aangeboden. We hadden al gegeten, anders hadden we zo tussen de vele mensen op de grond kunnen gaan zitten. Ze aten eeenvoudige chapati’s en rijst op bananenbladeren met een beetje dal en groenten. Veel mensen dronken water bij een waterpomp die door een jongeman ferm werd bediend. Het water was waarschijnlijk heilig. We werden voorgesteld aan een aantal priesters en werden met een kort gebed gezegend. Ook de klankschaal werd gezegend. We kregen een simpel armbandje van een tweekleurig, rood en geel, touwtje. Voortdurend werd er door de mensen lelijk en hard gezongen. Het was door de vele megafoons in de wijde omtrek te horen. We verlieten de tempel met een oranje stip op ons voorhoofd en Hanneke had ook een oranje streep op haar neus. Het was een mooi besluit van ons verblijf in Bodh Gaya!

Met een autorickshaw reisden we naar Gaya. De chauffeur werd aangehouden omdat hij gedronken had. We stapten over op een andere autorickshaw, die werd bestuurd door een jongeman die voorzichtig reed en weer eens meer probeerde te vragen dan afgesproken. De oplossing is altijd hetzelfde: het afgesproken bedrag geven en gewoon weglopen. We ervaarden Gaya in het daglicht als een veel prettigere plaats. Het lijkt erop dat hier nauwelijks toeristen komen. De mensen zijn heel vriendelijk en we worden niet meer steeds lastiggevallen. Gaya is uiteraard veel wereldser dan Bodh Gaya. We namen veel mooie foto’s en aten een heerlijke thali in een ‘hotel’ (restaurant).

We slapen in hotel Viraat in een voor Indiaase begrippen mooie, redelijk schone kamer. Er is zelfs een warme douche!

Met een overstap in Bankura, reisden we met twee lokale, oude, bussen over vrij slechte wegen van Bishnupur naar Purulia (nog net West-Bengaal). De bussen gebruiken net als het andere verkeer de weg bijzonder efficiënt. Er wordt overwegend links gereden, maar net zo goed rechts als dat zo uitkomt. De mensen in de bus waren gelukkig behulpzaam met de overstap. Hier zijn geen toeristische attracties, alleen puur India.

We liepen rond door de vieze straten en over de stoffige markt bij het busstation, maar ondanks de vele kraampjes is er eigenlijk vrij weinig te koop. Fruit, groenten, drogisterij-artikelen, een winkeltje met SIM-kaartjes, hier en daar een apotheekje, dan heb je het wel gehad. De mensen kijken ons hier vaak na, maar we worden nauwelijks lastiggevallen. Een iets brutalere jongen, die wat Engels op school had geleerd, sprak ons nieuwsgierig aan. Vrijwel altijd willen ze weten waar je vandaan komt en hoe je heet.

We zagen een paar aapjes op een golfplaten dak. Omdat we stonden te kijken, kregen de aapjes een paar druiven van een verkoper die in de buurt stond. Er verzamelden zich wat mensen die nieuwsgierig waren, waarnaar wij stonden te kijken.

We sliepen in een ruime en schone kamer van hotel Akash, dat blijkbaar iedereen in het stadje kent. We aten een keer in het fatsoenlijke restaurant van het hotel, waar de obers net niet voor je buigen. Later vonden we een ander, wat gezelliger ‘hotel’ (restaurant) een stukje verderop. Na de maaltijd komt de handgeschreven rekening met meestal een metalen bakje met groene anijszaadjes en kandijsuiker. Je kunt er moeilijk van afblijven.

De volgende dag wilden we doorreizen naar Ranchi (de hoofdstad van Jharkhand), maar er waren geen bussen vanwege een wegblokkade. Met een fietsrickshaw lieten we ons daarom naar het treinstation brengen. Een gebrekkig Engels sprekende, wat oudere man, een directeur, hielp ons daarmee. Hij wilde weten wat we van India vonden en was bezorgd over de armoede die we zagen. De werkelijkheid is dat de armoede hier heel groot is. De vele mensen proberen op allerlei manieren rond te komen, maar de realiteit is dat er weinig is. De mensen zijn vrij schoon op zichzelf, we zien ze regelmatig zichzelf met veel zeep wassen bij een waterpomp. Ze dragen vaak oude kleren met gaten en vlekken. Vooral sommige vrouwen, waarschijnlijk van een lagere klasse, zijn vaak broodmager.

We kochten een gewoon kaartje voor een ongereserveerde plaats in de trein, omdat we geen keus hadden (200 km voor 50 roepies, ofwel ca. 70 cent samen). We liepen nog wat rond in de buurt van het station en aten bij een stalletje een eenvoudige maaltijd (rijst en een kerrie op basis van kool; 40 roepies, ofwel ca. 50 cent samen). Een loslopende geit kreeg de overgebleven rijst, die je altijd in overvloedige hoeveelheden krijgt.

Op het station bedelde een klein, vuil meisje door steeds tegen mijn been, haar hart en haar hoofd te tikken. Haar broertje (?) stond een klein stukje verderop te wachten. Hoewel het hartverscheurend is om te zien, heb ik niets gegeven. Het is naar mijn idee beter om geld te geven aan volwassen vrouwen met een gezinnetje.

De trein bewoog zich traag voort door het landschap, afwisselend langs nu kale rijstvelden, bossen en stadjes, en stopte vaak en soms lang. In de trein liepen verkopertjes rond met thee, chips, biscuits, pruimtabak, fruit en dergelijke. Kleine jongetjes of blinde mensen komen regelmatig bedelen. Je hoeft je niet echt te vervelen in de trein, er gebeurt genoeg.

We kwamen in het donker in Ranchi aan. Er zijn meer dan genoeg hotels en lodges bij het station, maar toch hadden we moeite met het vinden van een geschikte slaapplaats. Hier is namelijk ook recent een wet van kracht geworden, die de meeste hotels verbiedt om buitenlanders te laten overnachten. Uiteindelijk vonden we hotel Jasmine aan het einde van een doodlopende straat, waar bijna elk hotel ‘vol’ was. Ik moest wel flink onderhandelen over de prijs, want er werd ongeveer het viervoudige van het gebruikelijke gevraagd. Uiteindelijk kwamen we op wat minder dan de helft uit. Teveel voor de kwaliteit van het niet al te schone hotel, maar waarschijnlijk moest er iemand omgekocht worden. Voor ons is het nog steeds heel goedkoop: 700 roepies, ofwel ca. 10 euro. De meeste hotels in deze straat zijn hier van moslims.

Op tijd opstaan is door het tijdsverschil van 4,5 uur nog moeilijk, maar het begint al te wennen.

Met de metro gingen we van Park Street naar Girish Park, vijf stations verderop. we liepen door drukke straten naar Rabindra Sarani, een nog drukkere straat. We bezochten het rustige Rabindra Bharati University Museum, de voormalige woonplaats van Rabindranath Tagore (1861-1941), die in 1913 de Nobelprijs voor de literatuur kreeg. Mij viel onder andere deze tekst op:

“universities should never be made into mechanical organisations for collecting and distributing knowledge.”
(universiteiten zouden nooit tot mechanische organisaties voor het verzamelen en verdelen van kennis gemaakt mogen worden)

Later liepen we heen en weer over de 450 meter lange Haora (Howrah) Bridge 80 meter boven de Hugli rivier die door/langs Kolkata stroomt. Wat aantallen voetgangers betreft, is het de drukste brug ter wereld. Elke dag steken 100.000 mensen (ongeveer heel Dordrecht) deze brug over, vaak met onmogelijk grote pakketten op hun hoofd. Aan de westzijde is er een grote bloemenmarkt onder de brug. Duizenden gele en oranje afrikaantjes worden aaneengeregen tot bossen kleurijke bloemenslierten. Het is een mooie plaats om foto’s te nemen, maar waar is dat hier niet?

Kolkata is een interessante stad waar ontzettend veel te zien en te beleven is. Zelfs ‘gewoon’ een thee op straat drinken, is bijzonder. Je kunt hier weken doorbrengen, zonder je een moment te vervelen. Je kunt de stad rustig hectisch of chaotisch noemen en dat is afhankelijk van je perspectief een understatement. Als je zelf geen rust hebt, kun je hier beter niet heen gaan. Stichting Wakker Dier heeft hier nog veel te doen, bijvoorbeeld aan de dertig levende kippen die ondersteboven links en rechts aan een fietsstuur hingen.

De volgende, derde dag, probeerden we een bus te vinden naar Bishnupur. De plaats van de bus was steeds aan de andere kant van de ongeorganiseerde terminal ‘Esplenade’. Het is lastig om iets te vragen, niet alleen vanwege de taal (er wordt hier vooral Bengali en Hindi gesproken), maar ook omdat ‘nee’ niet wordt gezegd. We kwamen na een poosje tot de conclusie dat de bus niet meer ging. Met de metro en via de brug gingen we naar Howrah treinstation, waar we een trein voor de volgende dag naar Bishnupur (Aranyak express; 200 km; ruim drie uur) boekten. Hiervoor moet je geduld hebben want de rijen zijn lang vanwege het vrij bureaucratische proces (van te voren een formulier invullen). We moesten vertrekken vanaf Shalimar treinstation een stuk verderop. We gingen er met een taxi heen, een oude, gele Ambassador, zoals bijna alle taxi’s. We hebben geprobeerd een slaapplek in de  buurt van het station te vinden, maar alles was ‘vol’. We werden terugverwezen naar Howrah, waar ook alles ‘vol’ was. Op een gegeven moment legde een jongen uit dat er een recent een politieverordening uitgevaardigd is, die het overnachten van buitenlanders alleen toestaat rond de nieuwe markt. Jammer dat we dat niet wisten, want dat had een hoop tijd gescheeld. Aan de andere kant hadden we dan niet de sloppenwijken bij het treinstation gezien met om de zoveel huizen ‘condemned’ (veroordeeld) op de muur en de buffels die een stukje voor het station op een eilandje in een klein meertje losliepen. Op een gegeven moment stopte er een kleine truck naast mij met drie mannen op de bank. Ik groette ze beleefd en ze reden verlegen, maar met een glimlach op hun gezicht weer verder. Het verkeer rijdt hier aan de linkerkant. Het is best wennen dat je voor het oversteken naar de andere kant moet kijken.

We sliepen de vierde nacht in Hotel Classic, niet ver van een moskee vandaan. We werden heel vriendelijk ontvangen. Het inchecken is een bureaucratisch proces, want alles moet opgeschreven worden en we moeten online bij de politie aangemeld worden.

In het algemeen zijn de mensen in Kolkata vriendelijk, maar wat terughoudend, hoewel er ook een kleinere wat agressievere groep mensen is, vooral de taxi- en rickshaw-chauffeurs, die op een onaardige manier teveel aan ons proberen te verdienen.

We probeerden Misthi Doi (gezoete yoghurt in een klein keramiek bakje) en Chatni (gezoete moes van rozenbottel met cashewnoten). Allemaal lekker!