Marcel's weblog

Bij de dienstuitgang van Jerash gingen we met een minibusje naar het busstation. Hier aten we wat en spraken met een meisje dat Engels met ons wilde oefenen. Van verschillende mensen kregen we verschillende aanwijzingen over waar de bus naar Irbid (إربد‎) zou vertrekken. Uiteindelijk reed de bus naar de andere kant van het kleine station dan waar we stonden, wat verder geen problemen opleverde.

Het hotel dat we hadden uitgekozen, al-Ameen al-Kabeer bleek vol te zijn (later bleek dat de kamers opnieuw geverfd werden). Het kostte enige tijd om een ander, niet al te duur hotel te vinden. Na een Turkse koffie met kardemom, werden we door 3alaa, die ons aansprak, naar het eenvoudige hotel Turism gebracht (zonder warm water).

3alaa bood ons aan om de volgende dag met ons naar Umm Qais te gaan. Ook nodigde hij ons uit om mee te gaan naar zijn huis. We kregen thee en wat later een maaltijd aangeboden. We werden voorgesteld aan de mannelijke helft van de familie, waaronder een jongen met de naam Noosh, die zichzelf een romanticus vond. Hanneke heeft ook een poosje bij de vrouwen in een ander vertrek gezeten. Het was heel gezellig! Uiteindelijk bleek 3alaa een examen op de universiteit te hebben, zodat het helaas praktisch gezien niet mogelijk was om samen naar Umm Qais te gaan.

Irbid is een grote, maar geen ongename stad. Zo’n 60% van de Jordanen woont in Irbid (600.000 inwoners), Amman (2,5 miljoen inwoners) of Zarqa (750.000 inwoners).

Na een eenvoudig ontbijt reisden we via Zarqa (الزرقاء; ca. 25 minuten) naar het oostelijk gelegen Azraq (الأزرق; ca. 1,5 uur), gelegen op de oude handelsroute tussen Baghdad en Jerusalem en op weg naar Mekka. Nu rijden er vooral vrachtauto’s tussen Iraq en Saoedi-Arabië.

We bezochten Qasr al-Azraq (قصر الأزرق) nabij het noordelijk deel van de stad. Het oorspronkelijk Romeinse kasteel (ca. 300 na Christus) is herbouwd in 1237 en werd gebruikt als verdedigingswerk tijdens verschillende conflicten, o.a. door Lawrence of Arabia in 1917-8. Van de geschiedenis van het kasteel is weinig bekend en opgravingen zijn er nog nauwelijks gedaan.

We hebben er even gezellig gepraat met een wat oudere man, Yasin, die al 12 jaar lang souvenirs voor de ingang van het kasteel verkoopt. Deze vriendelijke man regelde ook een minibusje voor ons naar hotel al-Zubi. Hij was in de veronderstelling dat Europese overheden reizen van gepensioneerde mensen naar Jordanië betalen …

Nadat we een kamer hadden gekregen, zaten we een poosje in de salon die tevens als kantoor dient. Een rijke Saoedisch-Arabische man in een witte ‘jurk’ met een soort zwarte slang was trots op zijn vier auto’s, vier vrouwen en 20 kinderen. Hij nam mij mee naar zijn kamer om whiskey te drinken. De pillen (vitaminen?) die hij aanbood, heb ik maar beleefd geweigerd. Later kregen we ook nog ongewenst parfum opgespoten. De aanleiding van dit alles was dat we geen kinderen hebben …

De volgende dag bezochten we met een taxi Qasr Amra (قصر عمرة‎) en Qasr Kharana (قصر خرّانة‎), beiden gebouwd door de Umayyads. De eerste Qasr staat op de werelderfgoed-lijst en is bekend om zijn, voor Islamitische begrippen, gewaagde fresco’s. Het was een caravanserai, bad- en jachthuis. De andere Qasr is meer een goed gerestaureerde burcht, waarvan de functie nog onduidelijk is.

Het landschap is dor, droog en kaal, hoewel hier nog niet zo lang geleden een grote Oasis was. Het is treurig dat het fossiele water is opgemaakt door de inwoners van de hoofdstad Amman. Hierdoor is al het wild verdwenen en komen er nog nauwelijks trekvogels. In de zomer kan het hier ruim 50° worden.

De taxichauffeur hield de bus terug naar Zarqa voor ons aan, dus we hoefden niet te zoeken en te wachten. Bij het busstation hebben we heerlijk gegeten. We hadden leuk contact met het personeel.

We slapen vannacht in hotel Caïro in Amman. Ook hier hadden we weer gezellige gesprekken.