Ingepakte Sri Meenakshi, Madurai
We stonden ’s ochtends vroeg op om de bus uit het wildpark naar Madurai in de naastgelegen deelstaat Tamil Nadu te nemen. De bus kwam niet, dus gingen we met een autorickshaw naar het busstation aan de andere kant van de grens (slechts een slagboom en een klein kantoortje). We hoefden niet lang op de met bloemen versierde bus te wachten en behalve de eerste vijf kilometer was de weg vlak en recht. Er stapten vrouwen in met ver uitgerekte oorlellen met zware oorhangers erin. Verder zagen we vrouwen met aan twee kanten van de neus een soort piercing. De mensen zijn in deze deelstaat armer en ze spreken minder vaak Engels. Kleurige verbeeldingen van mensen en dieren die horen bij het hindoeïsme zijn hier nadrukkelijker aanwezig. Na ruim 100 kilometer en 4,5 uur kwamen we rond de middag aan in het drukke en warmere Madurai (1,2 miljoen inwoners). Als je mensenschuw bent, moet je niet in India zijn en ook niet als je niet tegen sterke geuren kan; het ene moment ruik je de vieze lucht van een open riool en het andere moment een heerlijke etensgeur. In Madurai, een pelgrimsoord, ruik je trouwens ook heel veel wierook.
We overnachtten in het luxe Madurai Residency. Tijdens de lunch kreeg Hanneke veel aandacht omdat zij zat te schrijven. Nadat Hanneke een foto had genomen van de metalen emmertjes vol voedsel, wilde het voltallig personeel ook op de foto. We aten van roestvrijstalen dienbladen met dito kleine ronde bakjes met diverse soorten lekkers.
In de middag bezochten we de enorme Sri Meenakshi tempel in dravidiaanse architectuur. Helaas wordt de tempel momenteel gerenoveerd en was daarom geheel afgedekt met matten van bladeren (dat moet een heel werk zijn geweest!). We mochten overal op blote voeten in de tempel, behalve in heilige plaatsen.
