Marcel's weblog

Voor de verandering reisden we in minder dan drie kwartier met een minibus van Azilal naar Ouzoud (ca. 820 m), via een afslag een stukje terug op de weg naar Azilal. Minibusjes worden gebruikt als er minder reizigers op een route zijn, wat aangeeft dat de bestemming een kleiner/minder belangrijk plaatsje is, in dit geval een dorpje. Wanneer vertrekt het busje? In Sha Allah, oftewel wanneer het busje vol is. Op het kleine, stoffige busstation van Azilal werden we geholpen door een vriendelijk man, die wat Engels sprak, hetgeen hier vrij zeldzaam is, maar minder zeldzaam dan vroeger, omdat de koning opdracht aan zijn onderdanen heeft gegeven om Engels te leren. Onderweg werdt nog een aantal mensen opgepikt, die op een plastic krukje in het middenpad konden zitten.

Na het uitstappen in Ouzoud werden we aangesproken door een man, maar zijn bedoeling was niet om ons belangeloos te helpen, hetgeen helaas vaker het geval is, vooral als de persoon in kwestie een beetje Engels spreekt. Hotel de France was volgens hem gesloten, maar dat was natuurlijk helemaal niet het geval. Het plaatsje Ouzoud is heel overzichtelijk en het hotel stond goed aangegeven op roestige borden, dus we hadden het hotel zo gevonden. Na een korte onderhandeling met een vriendelijke man mochten we voor de helft van de gebruikelijke prijs slapen in een prettige, mooi gedecoreerde kamer met een eigen douche met heerlijk warm water, dat op verzoek werd aangezet. Door het open raam kwam het vrolijke geluid van fluitende vogels en het zachte geruis van de waterval.

Voor het middageten moesten we even zoeken. Er waren restaurantjes die toeristische prijzen rekenden, meestal makkelijk te herkennen aan de plakkerige manier waarop we benaderd werden, maar er waren er ook die realistischer waren. Even een praatje maken, maakte een groot verschil. We regelden een vegetarische maaltijd met o.a. versgebakken frites, een omelet Marokkaanse stijl en een tagine met courgette.

Via een betegeld pad en diverse bochten en trappen bezochten we de watervallen. Er zijn veel restaurantjes en souvenirwinkeltjes langs het pad, maar gelukkige zijn de verkopers niet erg lastig. We daalden af naar de voet van de waterval en maakten onderweg diverse mooie foto’s. Af en toe waaiden de spetters van de waterval naar ons toe, wat lekker verfrissend was Bij het hoogste uitkijkpunt waren er Barbarijse aapjes, die graag een koekje kregen. Na de klim terug omhoog liepen we bovenop nog over een pad in aanbouw met uitzicht op de waterval vanaf de andere zijde, maar helaas ook op een groot, hoger gelegen hotel in aanbouw. Ik ben bang dat meer toerisme de sfeer hier niet ten goede gaat komen, hoewel de Berbers over het algemeen heel vriendelijke mensen zijn.

Cascades d'Ouzoud

Cascades d'Ouzoud

Barbarijse aap, Ouzoud

Terug in het hotel dronken we een zelfgemaakt bakje thee op de kamer en aten we wat gezouten amandelen die we de dag ervoor kochten.

De volgende dag was er een kleine soek onder de olijfbomen met vooral huishoudelijke artikelen, wat tweedehands spullen, groenten, fruit en vlees. Een deel van de goederen werd met ezeltjes aangeleverd.

Het was weer zonnig en warm en ’s nachts koelde het af naar zo’n graad of vijf. Er was weinig wind.

We hebben nog een week, dus we hebben even nagedacht over het vervolg van onze reis. Aangezien we graag Fez willen bezoeken: via Beni Mellal, een transport hub, naar Midelt middenin de midden-Atlas, dan naar Azrou, Fez, Rabat en terug naar Casablanca.

Een reis in een krappe, volle bus bracht ons in zo’n twee uur van Marrakesh naar het gemoedelijke stadje Demnate (ca. 950 m), weg van de toeristische massa en terug naar het authentieke Marokko. De imposante, besneeuwde hoge Atlas was prominent aanwezig. Het groene, heuvelachtige landschap, met veel olijfbomen, was een lust voor het oog.

We sliepen in een eenvoudig café/hotel met de naam Imi-n-ifri in een luchtige, lichte hoekkamer (nummer 1) van ca. 2½ bij 3½ meter en 3½ meter hoog. Er was geen warm water, alleen een gemeenschappelijke hurkenschijter, maar daar was de prijs dan ook naar. Er waren twee raampjes, de ene met 4 doorschijnende ruitjes en de andere met 6 doorschijnende en gekleurde ruitjes (één donkergele en twee oud roze). Beide ramen hadden aan de buitenkant een mooi, roestig traliewerkje en sloten slecht. Er was een peertje, met een lamp zoals je die bij ons niet meer kunt krijgen, dat hing aan een stoffige gevlochten draad met dan wel weer twee (wissel)schakelaars, zodat we het licht ook in bed konden uitdoen. Één van de schakelaars was gecombineerd met het enige stopcontact in de kamer, die we gebruikten om met de dompelaar een bakje rooibosthee te zetten. De muren waren tot halverwege glimmend zandkleurig geverfd. De vloer was glad naturel beton. Er waren twee eenpersoons bedden met wollen dekens, maar geen lakens. De stevige kussens waren gezellig blauw gestreept. Er was een mintgroene/wit gevlekte vierkante tafel, waar wat hoekjes af waren, en een witte, plastic stoel. Op het dak vond ik een rode krat, zodat we onze rugzakjes niet op de grond hoefden te zetten (die overigens zoals de rest van de kamer schoon was). De tafel stond handig naast één van de bedden net onder het stopcontact. We hadden weinig last van het geluid van het café, eigenlijk was het juist wel gezellig. De mensen drinken vanwege hun geloof geen alcohol. Een café is daarom meer een sociaal gebeuren, waar gezamenlijk tv wordt gekeken, vooral naar voetbal, en waar gebabbeld en gekaart wordt.

We aten een lekkere tagine op een sfeervolle locatie. We verkenden de straatjes en de diverse soeks van het ommuurde stadje, waar we iedere keer nieuwe plekjes ontdekten. Het beetje Arabisch dat we spreken (bedankt Khaled!), wordt hier erg op prijs gesteld. Op een wat hoger gelegen plein was er, niet ver van het busstation, een kleine kermis, met ’s avonds kleurige lichtjes. Heel leuk waren de ooievaarsnesten op de moskeeën en de GSM-antennes. Ze vlogen regelmatig heen en weer om de jongen te voeren. We dronken een bakje koffie en thee met uitzicht op de nesten, maar helaas blokkeerde een bus later het uitzicht. Het lijkt erop dat de Afrikaans klinkende Gnawa hier de favoriete muzieksoort is.

Ooievaarsnest, Demnate

Tagines, Demnate

Kahwa wa Chai, Demnate

Het mobiele internet, van de kleinste provider INWI, werkt hier, net zoals overal, maar is vrij langzaam. De verbinding is vaak een EDGE-verbinding (2G) en in het algemeen is dit type verbinding betrouwbaarder dan HSDPA-verbindingen (3G), die het hier binnen en/of verder van de zendmast af al snel laten afweten.

’s Avonds aten we soep bij een oud mannetje op straat, die ik wat extra gaf, wat ik liever doe dan iets geven aan lethargische bedelaars, hoe zielig ze er ook uitzien. Ik heb gemerkt dat de mensen hier ook zelden iets geven aan bedelaars. ’s Ochtends kochten we voor het ontbijt vers brood, een gekookt ei, een paar pakjes Coeur de Lait, een variant van la Vache qui rit en een plak cake, dat we opaten in het cafeetje onder ons hotel.

Tagine, Demnate

In het stadje was maar weinig verkeer en flitsten de brommers niet rakelings langs je heen. Opletten of je niet teveel betaalt, is haast niet nodig. Het was heel aangenaam om in dit plaatsje te verblijven!

Vandaag willen we met de enige bus per dag rond het middaguur naar Azilal reizen.

Voor andere reizigers een kort overzicht van de prijzen in 2015 (buiten de grootste/toeristische steden):

Thee/koffie met een glas water: 5-9 Dh
Dikke plak cake/pannenkoek: 2-3 Dh
Kilo sinaasappels: 2-4 Dh
Tagine kip/vlees met brood: 25-30 Dh
Bissara met brood: 3-5 Dh
Waterfles 1,5 liter: 5-6 Dh
Twee uur met de bus: 30 Dh
Fatsoenlijk hotel met douche: 150-200 Dh

1 euro ~ 10 Dh

Buiten de zuidpoort van Taroudant vonden we snel een “grand taxi“, een grote, oude, groene Mercedes, naar het plaatsje Oued Berhil. Op de stoel van de bijrijder gingen twee personen en op de achterbank vier personen, waaronder wijzelf. Ik zat tussen twee nette heren en Hanneke die aan de raamzijde zat, in. We hadden geluk want de twee heren stapten al snel uit, zodat we de achterbank voor onszelf hadden. Er zat een grote ster rechts in de vooruit en de snelheidsmeter deed niets meer. De benzinemeter wist niet wat hij wilde: vol of leeg. De chauffeur tankte aan het begin van de rit, wat niet ongebruikelijk is, omdat hij dan geld heeft.

Over een vrij rechte weg bereikten we in ongeveer drie kwartier onze bestemming. De mensen waren aardig en behulpzaam. We werden netjes naar de volgende taxi gebracht, richting het plaatsje Ijoukak. We moesten een poosje wachten, totdat er voldoende passagiers waren. We dronken ondertussen een klein glaasje koffie (er worden hier altijd glazen gebruikt). Een oudere man hield toezicht op de taxi’s (wellicht was hij de eigenaar).

De rit was over een weg met heel veel haarspeldbochten en mooie vergezichten. De bergen waren rood, mintgroen, geel en grijs gekleurd. We gingen over een bergpas op bijna 2100 meter. De bergtoppen rondom ons waren bedekt met sneeuw (de bergen zijn hier ruim 4000 meter hoog). De weg was in het begin goed, recent geasfalteerd, maar aan het eind werd hij slechter, maar hij was nog goed berijdbaar. Tijdens de afdaling waren er bomen met witte en gele bloesems, onder andere amandelbomen.

We eindigden in het plaatsje Talâat N’Yacoup (ca. 1250 m), zo’n drie kilometer voor Ijoukak. In een café/restaurant troffen we de eigenaar van de enige gîte in het dorp. Een andere man bracht ons maar het bovenste deel van het dorp, waar de mooie gîte Chez Imnir (“bij Imnir”) uitkijkt op de vallei en links en rechts besneeuwde bergtoppen. De kamer was netjes ingericht, met dit keer een wat ruimer bed. Het dak was van dunne boomstammetjes gemaakt. De muren waren zalmroze en mintgroen geverfd. Er hingen drie gezellige lampjes. De vloer is van beton en bordeauxrood geverfd. Voor het bed ligt een dik tapijt. Er is een ruime badkamer met wc, wastafel en een warme douche, met blauwe muren en gele tegels op de grond.

Talâat n'Yacoub

We aten vier roergebakken eieren, geserveerd in een platte pan met een mandje platte, ronde broodjes. In dit soort kleine plaatsjes moet je geen culinaire hoogstandjes verwachten, maar toch was het lekker klaargemaakt en gekruid.

We verkenden het dorpje en de omgeving te voet. Op een grote heuvel in de vallei staat de grote moskee van Tin Mal (1153-1154), die meer op een klein fort lijkt. Met de besneeuwde toppen op de achtergrond en het ruige landschap was het een mooi gezicht. We kregen een paar handjes amandelen van een oud vrouwtje dat op de grond zat en bezig was met het kraken van amandelnoten. Ze was blij met de dirhams die ze kreeg.

Het is hier een stuk koeler dan in Taroudant, zo’n 10-15 graden en ’s nachts slechts een paar graden. De zon is echter lekker warm en er is niet veel wind, dus van de lagere temperatuur merk je niet zoveel van. Er waren genoeg dikke wollen dekens om ons ’s nachts warm te houden.

Bij gebrek aan eetgelegenheden kookten we ’s avonds zelf een maaltje met de waterkoker die we altijd bij ons hebben. Macaroni, ui tomaat, tonijn, peper en zout. Leuk om te doen en goed voor de afwisseling.

De volgende bestemming is Marrakesh.