Marcel's weblog

Toen we met de bus aankwamen in Beyşehir (ca. 2,5 uur van Konya) regende en waaide het. Later hoorden we dat het de eerste regen eerst sinds mei was. We mochten even schuilen in het kantoortje van het benzinestation, ongeveer twee kilometer van de stad. Daarna liepen we naar de rand van het meer en de stad en over een door Duitsers gebouwde dam. De onheilspellende onweerslucht, het blauw-groene meer en de hoge bergen in de verte vormden een fotogeniek tafereel. We kozen voor de ruime kamer van ‘otel’ Haceliler in het centrum van de stad, omdat het ‘pansiyon’ aan het meer ons niet beviel. ’s Ochtends hadden we lauw water, wat ongetwijfeld te wijten was aan het bewolkte weer (het warme water wordt vaak verzorgd door zonneboilers).

Aan het einde van de dag bezochten we de kleurrijke groentenmarkt, waar de waren meestal op een zeil op de grond onder een parasol waren uitgestald. We gingen van parasol naar parasol, omdat het nog wat regende en namen hopelijk mooie foto’s. Een paar straten dichterbij aten we bij een ‘lokanta’ (bepaald soort restaurant) heerlijke kikkererwten en witte bonen met saus en met verrukkelijk vers Turks brood.

De volgende dag bezochten we de door de UNESCO beschermde Eşrefoğlu Camii, een moskee gebouwd door Seyfeddin Süleman tussen 1297 en 1299. Het is een bijzonder Seldjoeks (pre-Ottomaans) gebouw met 42 cederhouten pilaren, die de 480 balken die het platte dak dragen, ondersteunen. De verhoging voor het vrijdaggebed is gemaakt van walnoothout. De ‘mihrab’, welke de richting naar Mekka aangeeft, is van karakteristiek, turkoois keramiek. Bovenin zijn 35 vensters die een zacht licht naar binnen laten. Vroeger zat in het dak een gat (nu zijn er ramen) waar sneeuw doorheen viel. De sneeuw werd opgevangen in een grote, vierkante put onder het gat. Blijkbaar was dit nodig voor voldoende vochtigheid in de zomer om het hout goed te houden.

Langs het meer liepen we terug naar het centrum, waar we een uitgebreide lunch aten.

Wederom een comfortabele bus met purser bracht ons in ca. twee uur naar Afyonkarahisar (kortweg Afyon). Lastig was dat we vijf kilometer buiten de stad op een afgelegen busstation werden afgezet. Gelukkig was er een stadsbus die ons voor een ‘lira’ in zo’n 20 minuten naar het ‘merkez’ (centrum) bracht.

Na een late lunch gingen we na enige omzwervingen terug naar het goedkope, maar redelijk hotel Lale. Er zijn niet veel andere hotels in deze weinig bezochte stad. De meesten waren ‘vol’. Ook al kies je niet voor een hotel, de mensen blijven hier altijd vriendelijk. We liepen door de kleine straatjes en de bazaar van de oude stad, waar we af en toe een mooi zicht hadden op het ‘kale’ (fort) op de enorme, steile rots die de stad domineert. Behalve de kinderen die ‘money, money, money’ roepen, is het rustige, oude deel met zijn vele authentieke huisjes zeker de moeite waard.

De volgende dag verhuisden we naar het veel betere ‘otel’ Soydan een stukje verderop. De kamer is niet heel groot, maar wel van alle gemakken voorzien, tot en met wegwerpslippers. Vanuit het raam van de kamer of vanaf het balkon kunnen we de rots met bovenop het fort goed zien. De trotse, behulpzame eigenaar van het hotel heeft zijn geld verdiend in Duitsland en daarna het hotel laten bouwen naar zijn eigen smaak.

’s Middags, na de ergste warmte, beklom ik de grote rots, eerst door steile straatjes en daarna over ongelijke trappen (700 treden). Onderweg kom je langs boompjes waarin slierten plastic zijn geknoopt door mensen die een wens hebben. Vanaf de rots (220 meter), waar een grote Turkse vlag staat, kun je de hele stad zien, inclusief ‘ons’ hotel.

Tijdens het ontbijt raakten we aan de praat met twee Amerikanen, Karl en Jim. Het zijn aardige, ontwikkelde mensen, nog erg kwiek en avontuurlijk voor hun leeftijd (rond de 70). Ze boden ons een lift aan naar het stadje aan de rand van het meer (ca. 15 min lopen). Ik vroeg of we verder mee konden rijden en dat was geen enkel probleem. Ik denk dat ze wel blij waren met wat gezelschap en ook met mijn GPS die ook in Turkije gemakkelijk de weg vindt. We kochten snel wat brood en fruit voor een picknick en reden naar Sagalassos (ca. een uur). Eerst kwamen we in het stadje, waar we onderdak probeerden te regelen, maar we vonden helaas niets geschikts. We vervolgden de weg naar de gelijknamige archeologische vindplaats een stuk hogerop, waar nauwelijks toeristen komen. We aten eerst onze lunch op een picknick-bank.

De gehele middag besteedden we aan het ontdekken van de tot de verbeelding sprekende Romeinse nederzetting van rond het begin van onze jaartelling. Een paar delen zijn lelijk gerestaureerd, maar veel is nog in zijn natuurlijke, vervallen staat. Vooral het Romeinse theater, waar een deel van de stenen banken schots en scheef door elkaar ligt, en de ingestorte, half begroeide tempel een stuk lager waren zeer de moeite waard, net zoals het uitzicht. Tussenin ligt een koele bron die nog steeds stroomt,  waarvan het water vroeger steeds naar lager gelegen delen werd geleid. Het deel bij het plein met aan de zijkant een Nymphaea (bronnenhuis) is, behalve de felle witte beelden, mooi gerestaureerd i.s.m. de Katholieke Universiteit van Leuven.

Karl en Jim waren moe en daarom aten we met zijn tweeën een geweldige Turkse maaltijd bij een restaurant een stukje verderop. We konden kiezen uit diverse overheerlijke ‘mezes’ (hapjes), die als voorbeeld werden getoond op een heel groot dienblad met schoteltjes. Dat is nog eens een echte menukaart!

We sliepen heerlijk in het redelijk comfortabele Çendik motel aan de weg tussen Burdur en Antalya met een fraai uitzicht op het Burdur Gölü (meer).