Marcel's weblog

Met een gedeelde taxi (grand taxi) werden we over een weg met heel veel haarspeldbochten naar Marrakech (ca. 450 m) gebracht. Dit keer was het enige instrument op het dashboard dat werkte de klok. Het kostte ruim twee uur om de bijna 100 km te overbruggen. Onderweg moest er gestopt worden, omdat er een vrouw misselijk was geworden van de bochten en de uitlaatgassen die af en toe de auto in waaiden. Een groot deel van de weg volgden we een steeds breder wordende rivier beneden in een dal, die uiteindelijk overging in een langgerekt meer.

Toen we aankwamen in Marrakesh was het mistig en fris, maar na een uurtje brak de zon door en werd het lekker warm, zo’n 25 graden. ’s Nachts koelde het af naar zo’n 5 graden.

We overnachtten in hotel/riad Janat Salam (“vredig paleis“), waar we op een vriendelijke wijze werden ontvangen door een aardige jongeman. De hotels die we eerder zagen, waren of goedkoop en slonzig of duur en karakterloos. Dit hotel zat hier tussenin en bood waar voor het geld.

We dronken een lekker kopje koffie met overheerlijke “cornes de gazelles“, een flinterdun, krokant deeg gevuld met gemalen amandelen, wat suiker en fleur d’orange (sinaasappelbloesem).

We bezochten het bekende plein Djemaa el Fna, wat door massatoerisme wat ons betreft zijn charme volledig verloren heeft. De frequentie van lastiggevallen worden, is letterlijk zo’n één keer per minuut. De enige plaats waar we niet werden lastiggevallen was een steegje gewijd aan de huidige koning Mohammed V. We wandelden in een grote cirkel rond het plein door de medina. Hier en daar zagen we nog wat van het authentieke Marokko in de vorm van oude ambachten, zoals houtsnijden, maar het is vooral een drukke stad, met veel brommers en auto’s geworden. Jongemannen vallen je regelmatig lastig met “the square is there“, in de hoop dat ze je mogen gidsen voor een paar dirham. We maakten er soms een grap van.

Koning Mohammed V - Marrakesh

’s Avonds was het plein iets leuker door de vele lichtjes en de rook van de honderden eetstalletjes. Er was veel Afrikaanse muziek, die een paar minuten stopte voor de oproep van de moskeeën.

We gaan snel weer doorreizen naar een kleiner plaatsje om het massatoerisme te ontvluchten. Op dit moment zitten we in een wat krappe, goed gevulde bus naar Demnate, met rechts zicht op de vele besneeuwde toppen van de imposante hoge Atlasbergen en uitgestrekte olijfboomgaarden.

De busreis (met Trans Timizar) van Inezgane naar Taroudant (ca. 230 m) was relatief kort (ca. 1,5 uur) en gemakkelijk door een grote, vlakke vallei aan de voet van het mini Atlas-gebergte. Aan het eind staken we Oued Souss, een nu bijna droge, brede rivier, over.

We sliepen in hotel Mini Atlas, niet ver van het busstation en de zuidpoort bab Zorgane. De kamer, schuin tegenover een kleine gebedsruimte, was niet zo groot, maar wel netjes. De deuren, zelfs van de kasten, waren mooi versierd met figuren en we keken door een roestig smeedijzeren traliewerk uit op één van de levendige straatjes van de medina. ’s Ochtends was er warm water.

We verkenden de Arabische soek en Marché Berbère (de Berbermarkt), waar we helaas af en toe lastig werden gevallen door iets te opdringerige verkopers. Je kunt je hier laten vervoeren met calèches (koetsjes getrokken door een paard of een muildier/muilezel), maar het stadje is compact genoeg om het te voet te verkennen.

Soek - Taroudant

Kalkstenen kunstwerkjes - Taroudant

Uiteraard bezochten we ook “la tannerie” (de leerlooierij), net buiten de bab Targhount (de westpoort). Het is buiten de medina, vanwege de stank, want er wordt urine van vee en uitwerpselen van duiven gebruikt om het leer te looien. Van het leer van geiten, kamelen, maar ook van vossen en helaas andere zeldzame dieren, worden tassen, schoenen, hoeden en dergelijke gemaakt. Ik kocht er een mooie portemonnee van een mooi compact formaat.

Leerlooierij - Taroudant

We kochten een lekker gebakje met dunne schijfjes appel op bladerdeeg, wat we in een theehuis aan een druk marktplein aten bij thee met een takje enigszins bittere “sheeba” (alsem).

Appelgebak - Taroudant

’s Avonds aten we harira (gekruide soep) met hartige pannenkoeken (olijven, ui en een beetje rode peper). In deze streek wordt de harira geserveerd met een gekookt ei en een paar dadels. Dit klinkt als een simpele maaltijd, maar het Marokkaanse eten is vrijwel altijd zeer smaakvol!

Het weer is hier heel aangenaam, zonnig, weinig wind en tegen de 30 graden.

We gaan proberen om dwars door de bergen naar Ijoukak, halverwege naar Marrakech, te reizen, een route met veel haarspeldbochten waar geen bussen meer rijden, omdat er een andere meer directe route naar Marrakech is. Hopelijk kunnen we één of meerdere”grand taxi’s” in die richting vinden, wellicht via het tussenliggende dorpje Oulad Behril (de h is klankloos en neigt daarom wat naar een g; het is één van de klanken die Arabisch Arabisch laat klinken).

We aten de laatste boterhammen van het lichte volkorenbrood dat we de dag ervoor kochten met la Vache qui rit (puntjes zachte kaas in zilver papiertjes) en verlieten het hotel in Safi met onze kleine rugzakjes. We liepen naar het busstation met het idee om kaartjes voor de CTM-bus van 11:30 te kopen en daarna op ons gemak een espresso te drinken. Het liep anders, want een bus van een andere maatschappij (Trans Chihab du Sud) was om 10:00 klaar voor vertrek naar Essaouira. We kochten snel een fles water en na het instappen vertrok de bus meteen. De bus reed vrij snel, maar stopte ook redelijk vaak, zodat het ca. 2,5 uur kostte om de ruim honderd kilometer naar Essaouira (oude naam: Mogador) te overbruggen. Het landschap werd langzaam bergachtiger, want we kwamen in de buurt van het Atlasgebergte.

We overnachtten in hotel Eddaize, niet ver van Bab Doukkala (bab=poort, deur) in één van de oude hoofdstraten van de medina, waar we een goede deal maakten voor twee nachten. De kamer is groot en hoog met een houten plafond, gesteund door dikke balken. Er is een moskee vlakbij, maar de imam houdt het ’s ochtends gelukkig kort. Jammer genoeg bleek de beloofde warme douche een koude te zijn :-(.

Tussen de middag aten we een heerlijk warme schotel uit een tagine: groenten, citroen aardappelen en kip (die ik aan Hanneke gaf). In de middag slenterden we door de soms wat toeristische medina en bezochten we de haven waar veel, vaak gebruikte vissersbootjes lagen. Ze worden nog steeds op traditionele wijze van hout gemaakt.

Het waaide hard, maar het was niet echt koud (ca. 18-23 graden). De eerste keer dat we hier, al lang geleden, waren, was het snikheet en zouden we blij geweest zijn met een verfrissende wind.

Haven - Essaouira

De koffie in een koffiehuis buiten de medina smaakte ons goed. Later op de dag dronken we thee in een koffiehuis met een eerder gekocht stukje cake van minder dan een kwartje, zoals we dat wel vaker doen. De mannen – vrouwen zie je bijna nooit in een koffiehuis – zaten naar internationaal voetbal op een grote televisie te kijken. Opmerkelijk was dat de bediening werd gedaan door een vrouw.

In hetzelfde Berber-restaurantje, niet meer dan een paar vierkante meter en een terrasje met plastic tafels en stoelen, aten we ’s avonds harira met vers gebakken brood. Het eten in Marokko is een groot genot!

Essaouira is beroemd om zijn houtsnijwerk. Met name de wortels van de thuja worden gebruikt om diverse voorwerpen, zoals schaaltjes, potjes en doosjes, maar ook grote, prachtig ingelegde tafels, te maken. Het hout is donker en vaak zwart gevlekt. De vele kleine winkeltjes aan de rand van de medina geurden heerlijk naar het hout. We kochten een klein potje als aandenken voor omgerekend een euro.

Houtsnijwerk - Essaouira

We bezochten ook een muziekwinkeltje, waar onder andere de guembri werd verkocht. Dit instrument met drie snaren van de darm van een geit, waarvan de vierkante, houten klankkast wordt bedekt met de huid van een dromedaris, wordt hier gemaakt en bespeeld. Elk jaar is er in juni een festival gewijd aan de Gnaoua-muziek.

We bezochten de noordelijke bastion, waar het flink waaide en de golven beneden ruw tegen de rotsen beukten. De originele kanonnen, afkomstig uit Barcelona, anno 1777, staan er nog.

In de oude, vervallen wijk bij de muur aan de zee bezochten we een nog in gebruik zijnde kleine synagoge. 99% van de mensen is hier moslim, maar er zijn ook kleine minderheden christenen en joden. De meeste mensen stammen hier af van de Berbers en er zijn zelfs nog groepen die 100% Berber zijn.

Ik liet mijn haar in een klein winkeltje knippen. Dat kun je hier rustig laten doen, behalve dat het goedkoop is, wordt je haar ook uiterst zorgvuldig geknipt.

Onze volgende bestemming zal Agadir zijn, waar het waarschijnlijk weer een beetje warmer is, omdat het een beetje dichterbij de evenaar ligt.