Na een licht ontbijt, een broodje met een gebakken ei, pakten we onze weinige spullen in en reisden we in een half uurtje met een “combi” terug naar Trujillo. We lieten ons twee blokken van het grote station van de busmaatschappij Emtrafesa afzetten, waar we bij één van de vele loketten een ticket naar Pacasmayo, halverwege naar het noordelijker gelegen Chiclayo, kochten. Een kwartiertje later waren we al door het woestijngebied langs de kust op weg in een redelijk comfortabele bus. De stoelen konden ver achterover, zodat je de passagier voor je zo’n beetje op je schoot had. Aan de horizon zagen we draaiende windmolens. We kwamen weer langs de plaats van het eerdere busongeluk. Voor de zekerheid had ik mijn veiligheidsgordel maar goed vastgemaakt. Na ongeveer twee uur kwam de bus aan op de kleine terminal van Emtrafesa in Pacasmayo, ca. vijf minuten lopen van het centrum.
’s Avonds liepen we in het halfdonker langs het strand en door het met natriumlampen verlichte stadje. Er zijn nog veel oude, koloniale gebouwen in meer of minder vervallen staat, die in het donker soms op spookhuizen lijken. Vooral het verlaten theater, dat gezien de tekst op de muur ook als “Iglesias” (kerk) heeft dienstgedaan, ziet er erg spannend uit in het donker. We lopen er maar niet onderdoor om te voorkomen dat kwade krachten brokken naar beneden laten vallen.
De volgende ochtend werden we gelukkig zonder nachtmerries wakker. We kookten de eitjes die we de dag tevoren in een winkeltje gekocht hadden en aten deze op een “chavata” (ciabatta) broodje met een vers gezet kopje Peruaanse koffie en “manzanilla” (kamille) thee met een uitgeknepen limoentje en een beetje bruine rietsuiker.
We sliepen weer in hostal Duke Kahanamoku, ook om weer een keer zelf te kunnen koken. We deden inkopen bij de grote, goed gesorteerde Tottus supermarkt en maakten een heerlijk eenpansgerecht van penne, verse Italiaanse tomaten, flink wat oregano, een grote ui, tonijn uit blik, ei en wat zout en peper. Hmmm!
De foto’s zijn weer bijgewerkt.