We kochten de boletos (tickets) voor de bus naar Mizque een dag van te voren. Vervoer naar kleinere plaatsjes is vaak dagen van te voeren volgeboekt. De reis naar Mizque kostte vier uur. Dit keer geen stoffige, rotsige weg, maar kinderhoofdjes en een mooi, vriendelijk landschap. Langs de weg stonden heerlijk geurende groepjes eucalyptus– en naaldbomen. Onderweg reden we langs een diepe quebrada (ravijn). Niet naar beneden kijken als je hoogtevrees hebt!
In Mizque aten we een lunch met papas congeladas (aardappelen met een laagje kaas). Tijdens de lunch hoorden we dat het de laatste dag van het charango-festival in Aiquile was. We besloten daarom om door te reizen. De taxi met een heel jonge chauffeur deed er krap een uur over.
Aiquile was gezellig druk. Het vinden van een slaapplaats was lastig, maar in Alojamiento Turista konden we slapen in een grote kamer die volgepropt was met een stuk of 15 bedden. Anders hadden we waarschijnlijk kunnen slapen in één van de schooltjes. In verband met Allerzielen (de mensen zijn hier overwegend katholiek) was er in de alojamiento een altaar met allerlei etenswaren en een portret van een overledene opgesteld. De volgende dag kwamen kinderen luid gebeden zingen en prevelen en daarna kregen ze wat van de etenswaren mee.
Het festival viel wat tegen. Eerst was er een langdradige prijsuitreiking van zo´n anderhalf uur en vervolgens speelden een aantal bandjes hun oorverdovende muziek. De mensen dronken veel cerveza (bier). Eigenlijk was het meer een disco dan iets anders. We zijn dan ook redelijk vroeg weggegaan.
De volgende ochtend kochten we een mooie, goedklinkende charango voor Hanneke, direct bij de bouwer, de 62-jarige, vriendelijke Luis Soto (in Calle Campero). Ook namen we foto´s van de gigantische betonnen charango een stukje verderop.
