Na het ontbijt liepen we met onze rugzakjes (slechts ca. 7 kilo) naar de straat waar de combi’s vanuit Lima naar Chosica vertrekken. Combi’s zijn kleine busjes met zo’n 10 zitplaatsen (drie rijen van drie en twee naast de chauffeur), die vertrekken als alle plaatsen bezet zijn. Doordat de straat was opgebroken, vertrokken de combi’s een straat verderop. We misten net een volle combi en de volgende kwam “ahorita”, over een moment, wat alles kan betekenen van een minuut tot enige uren. Gelukkig duurde het niet lang voor de volgende combi weer vol was. Het duurde wel lang voor we de bebouwde kom van Lima eindelijk verlieten en verder gingen op de carretera central, de zevende hoogste weg van de wereld. Ruim een uur na vertrek kwamen we in het stadje Chosica aan.
Chosica heeft een heel groot groen park, dat een mooie compensatie is voor de drukke carretera central die door twee straten, één heen en één terug, van de stad loopt. Een klein meisje en een nog kleiner jongetje kwamen nieuwsgierig op ons af. We hadden een kort gesprekje met de moeder. De mensen zijn hier vriendelijk en er wordt gegroet op straat.
We aten wat in een familierestaurantje. We kozen het menu van de dag (simpelweg aangeduid als “menu”). We konden kiezen uit een aantal variaties. We kozen voor gebakken vis, die werd gereserveerd met witte rijst, een kleine, frisse salade en een zelfgemaakt drankje (“hierba luisa” = citroenverbena met wat suiker).
Daarna liepen we door het stadje op zoek naar een overnachtingsplek bestand tegen aardbevingen, die hier regelmatig voorkomen. We vermijden hoge gebouwen en gebouwen die er niet stevig uitzien.
We maakten foto’s van het treinstation vanaf de loopbrug over de hier onstuimige rio (rivier) Rimac, die Lima van water voorziet. Er is eens in de maand op onregelmatige tijden een passagierstrein de bergen in, maar het spoor wordt hier voornamelijk gebruikt voor vervoer van en naar hoger gelegen mijnbouwgebieden.
We liepen door de overdekte markt met vele kleine stalletjes, waar je van alles kunt kopen. Na de uitgang omhoog via een betonnen trap vonden we de eenvoudige maar schone hostal Malecon. De kamer, met voor de helft zeegroene muren, was ruim, maar er was geen warm water. Later kwamen er erachter dat er een laken ontbrak, maar gelukkig hebben we altijd een lakenzak bij ons.
In de supermarkt kochten we een pak Peruaanse koffie, zodat we zelf koffie kunnen zetten met een kleine zeef/trechter en filterzakjes no. 0. De meeste koffie die je hier kunt krijgen is oploskoffie, die we niet lekker vinden.
We aten een stuk pizza, omdat we trek hadden. Later aten we bij een “chifa” (chinees) rijst met groenten en mie met kip (“tallarin con pollo”).
Chosica ligt op 1172 meter in de uitlopers van de Andes. Het is een stap op weg om aan grotere hoogte te wennen.
Alle foto’s staan voorlopig hier.