Marcel's weblog

Een VIP-bus, zo eentje die je, of je dat nu wilt of niet, zachtjes in slaap wiegt, bracht ons terug naar de drukke wereldstad Caïro. De reistijd (3,5 uur) was wat langer doordat de bus in de stad maar langzaam vooruit kwam.

Khaled en Jannie hadden ons het Ramses II hotel (Talaat Harb 37, 12e verdieping) aangeraden. We bekeken nog twee andere hotels in hetzelfde gebouw en onze keus viel op het King Tut hotel op de achtste verdieping, omdat de prijs/kwaliteit verhouding goed was en omdat we alleen hier een serieuze korting voor de laatste halve nacht kregen (tot middernacht).

Met een gammele stadsbus bezochten we de bekende piramiden van Giza. We bekeken de grote piramide van Khufu (Cheops), de iets kleinere piramide van Khafre (Chephren), de mooie Sphinx en we gingen de kleinere piramide van Menkaure (Mycerinus) binnen. Veel was er binnen niet te zien, maar het was wel leuk om te doen. De piramides waren oorspronkelijk 146, 136 en 66,5 meter hoog. De grootste piramide bestond uit 2,3 miljoen blokken steen van elk 2,5 ton. Onvoorstelbaar. De piramiden zijn meer dan 4500 jaar oud. We zagen een ansichtkaart met piramiden met de tekst “mensen vrezen de tijd, de tijd vreest piramides”. Op de terugweg bezochten we de niet zo interessante graftombe van Seshemnefer IV. Mede dankzij het prettige weer was het een fijne dagbesteding.

De volgende dag bezochten we het Egyptische museum. De wachttijd in de rijen viel gelukkig reuze mee. Het was een geweldig gevoel om het beroemdste museum van de wereld binnen te lopen! Het is ongelofelijk wat hier allemaal verzameld is. Uiteraard gingen we eerst het bekende dodenmasker van Tutankhamun bekijken (14e eeuw voor Christus). Verder zagen we o.a. veel graftombes, sarcofagen, Grieks-Romeinse mummies, dierenmummies, beelden, juwelen, gebruiksvoorwerpen en papyrus uit veel verschillende tijdsperiodes. Er zijn zoveel objecten, dat je hier dagenlang kunt rondkijken.

Rond het middaguur waren veel mensen buiten op matten aan het bidden. Ze hadden een beetje pech, want het ging net regenen. We hoorden zelfs een donderslag. We aten koshary, omdat de pizzeria gesloten was. Er stonden al veel gevulde bakjes klaar voor na het gebed.

Vannacht gaan we weer terug naar huis. Na vier weken avontuurlijk reizen verlangen we weer naar ons eigen bed. Hanneke heeft het steeds over stamppot andijvie en een patatje met pindasaus …

Ik ben de vele mensen die ons onderweg hielpen dankbaar.

Eerst reisden we met een bus van East Delta Travel van Hurghada naar Suez (380 km / 5,5 uur met een half uur pauze). De bus reed flink door, ondanks de harde tegenwind en de hier en daar zanderige weg. Links zagen we de zon ondergaan in een mooi woestijnlandschap. Dichterbij Suez werd zware (chemische) industrie afgewisseld met ruim verlichte resorts. Soms stonk het flink naar zwaveldioxide.

Een mini-busje bracht ons laat in de avond naar het eenvoudige, niet al te schone Sina hotel, midden in Suez. De gemeenschappelijke douche was gelukkig wel warm. Meestal is er maar een kleine, roestige boiler, waarvan het warme water door meerdere gasten gedeeld moet worden. We aten nog een kleine koshary voor omgerekend ca. 25 cent per persoon en dronken een bakje thee met een stukje cake.

‘s-Ochtends bezochten we het einde van de Rode Zee en het begin (of einde) van het Suez-kanaal. Het licht was erg mooi en het water was heel blauw/groen, maar grote schepen zagen we helaas niet. De temperatuur is hier wat lager, 15-20 graden, en er is ook wat bewolking.

Na de lunch besloten we om de Sinaï niet te bezoeken. Er is te weinig tijd over om dit toch wat toeristische gebied op een rustige manier te bezoeken. In plaats daarvan gaan we het Suez-kanaal en de Middelandse Zee kust tot Alexandrië volgen. In dit gebied is meer vervoer en zijn de afstanden minder groot. Zo hebben we ook voldoende tijd om de piramiden bij Giza te bezoeken.

We reisden met een service-taxi, weer een heel oude Peugeot, naar Ismaïlia, ongeveer halverwege het kanaal. In deze stad leefde Ferdinand de Lesseps, directeur van de Suez Canal Company, tot de voltooiing van het kanaal in 1869. Het kostte tien jaar om het kanaal te maken. De tol voor het kanaal vormt de belangrijkste inkomstenbron voor Egypte. Somalische piraten in de golf van Aden zijn echter een bedreiging voor het scheepvaartverkeer.

Ook in deze stad moeten we weer heel goed op het verkeer letten. De auto’s slingeren alle kanten uit. Er wordt zowel links als rechts ingehaald, vaak rakelings langs elkaar heen. Het is ‘normaal’ om ‘s-avonds zonder licht te rijden. De stoep wordt voor van alles en nog wat gebruikt, dus daar kunnen we vaak niet lopen. Wel is het zo dat de automobilisten heel goed op voetgangers letten. Er wordt veel getoeterd om iedereen te waarschuwen. Grappig is dat vrouwen hier handsfree bellen door de mobiele telefoon onder hun hoofddoek te steken.

We slapen in Travellers hotel in een grote, goed doorleefde kamer met een oude, stoffige, houten vloer. Deze stad heeft een andere uitstraling door zijn koloniale verleden. Er zijn hier nog statige oude gebouwen.

We werden vroeg gewekt door de oproep van een nabij gelegen moskee en later door de kerkklokken van een Koptische kerk aan de overkant. Als ontbijt aten we zoals wel vaker een broodje falafel. In de ahwa (koffiehuis) onder het hotel dronken we een kopje koffie met een stukje cake, dat we de vorige avond kochten.

Met een taxi gingen we naar het Ismaïlia museum in het oosten van de stad. Er is een mooie, overzichtelijke collectie met voorwerpen uit de tijd van de farao’s, de Romeinen en de Grieken. Daarna liepen we langs de lange, ruime boulevard naast het zoetwaterkanaal terug. Het kanaal komt na een sluis uit in het Krokodillenmeer. We zagen een paar mooie kingfishers en een paar hops (vogel met kuif).

Aan het begin van de middag reisden we met een service-taxi naar Port Said aan het andere uiteinde van het kanaal (ca. 2 uur). Het was weer een oude, trouwe Peugeot. Hoeveel keer zou het zes-cijferige telwerk rondgegaan zijn? Het nostalgische gevoel werd verder versterkt, doordat de radio op een krakende middengolfzender stond afgestemd. De weg liep een poosje parallel aan het kanaal en we zagen een aantal grote schepen.

In Port Said sliepen we in een fijne kamer in een heerlijk schoon bed in het koloniale hotel de la Poste. Hier was de houten vloer een stuk mooier en schoner! Er was zelfs een serre met een tafel en stoelen.

Een paar honderd meter verderop is het Suez-kanaal prachtig zichtbaar. We zagen diverse grote schepen en een prachtige, oude vier-master. We voeren met de gratis ferry heen en weer naar Port Fuad aan de overzijde, een leuke ervaring!

Op deze route langs het kanaal hebben we geen enkele toerist gezien.

We probeerden met een mini-busje van Edfu naar Qena te reizen, maar de chauffeur wilde ons niet meenemen, omdat dat niet door de politie is toegestaan. Gelukkig was het treinstation dichtbij het busstation. We moesten een poosje wachten op de weinig vertraagde trein. Daarom dronken we in een ahwa (koffiehuis) een bakje thee en koffie. Voor de hamam (WC) werden we doorverwezen naar het naastgelegen veldje, zo gaat dat hier.

Er was alleen een derde klasse, met gelukkig wel zachte stoelen en geen houten banken. Zo konden we meemaken hoe de gewone mensen reizen. In de trein werd van alles verkocht. Er liepen bijvoorbeeld twee jochies met een soort chocoladebroodjes rond en een man met een grote ketel heet? water voor thee. De deuren blijven onderweg gewoon geopend, zodat we leuke foto’s konden nemen en de sigarettenrook (gelukkig) weg kon. De treinen worden hier getrokken met een grote, grommende diesellocomotief. Het was zo vast comfortabeler reizen dan als sardientjes-in-blik met een mini-busje. Ook de prijs is gewoon de vastgestelde prijs, ca. 1 euro p.p. voor ca. 150 km / 3 uur.

Hoewel het al halverwege de middag was, konden we de Dendera-tempel nabij Qena natuurlijk niet overslaan. Een Engels sprekende meneer hielp ons met de taxi en verzekerde ons dat we in Qena konden slapen (volgens de reisgids is dat niet toegestaan). Als we problemen hadden, dan mochten we bellen.

De tempel is gewijd aan Hathor, de godin van de liefde, sensualiteit en beschermvrouwe van de muziek en dans. Hoewel we nu een paar tempels gezien hebben, blijven we ons verwonderen over de hoeveelheid en diversiteit van afbeeldingen en hiërogliefen. De buitenste hal wordt gedragen door 24 grote pilaren met aan vier zijden het hoofd van Hathor. Helaas zijn de meeste hoofden, net als veel afbeeldingen, in vroeger tijden moedwillig beschadigd. Opmerkelijk is dat het plafond versierd is met afbeeldingen van het komen en gaan van de zon en maan in vooral hemelsblauwe kleuren. De buitenste hal werd gebouwd door de Romeinse heerser Tiberius. De tempel is dan ook relatief jong.

Een bijzonderheid van deze tempel was dat we de crypte mochten zien. We moesten daarvoor een trapje af en even door een gangetje kruipen. Daarna konden we links en rechts door een opmerkelijk warme, goed verlichte gang lopen. De vele afbeeldingen waren bijzonder goed bewaard gebleven, sommige zelfs met kleuren.

Naast de tempel was nog een werkende bron en een ommuurd, heilig meer. Het meer was droog en begroeid met groepjes palmbomen, maar twee trappen in de muren leidden naar water. We verlieten als laatsten de tempel bij ondergaande zon. De electriciën bracht ons terug naar de stad. Hij vermijdde duidelijk contact met de politie.

El-Beit hotel was “vol”, daarom gingen we naar New Palace hotel, nabij het treinstation, wat eerst ook “vol” was. Blijven staan en zeggen dat we met elke kamer genoegen zouden nemen hielp. Hoewel de prijs ruim hoger was dan aangegeven, was het het beste hotel tot nog toe.

We hadden flinke honger, dus gingen we foul (bruine tuinbonen met o.a. knoflook) en ta’amiyya (falafel) eten. Heerlijk! Daarna dronken we nog thee in een ahwa en aten de even daarvoor gekochte, zeer goede baklava op. De mensen zijn in dit schone en beschaafde stadje bijzonder gastvrij.

In het hotel kregen we voor het eerst een ontbijt met foul. Een goede start van de dag! We hadden geld nodig en hoewel Qena geen kleine stad is, is er maar één geldautomaat. Nadat we duidelijk hadden gemaakt wat we wilden, kregen we van de politie toestemming (!) om het plein over te steken naar de bank. De automaat werkte, maar gaf een aantal briefjes van tweehonderd. Deze zijn hier nagenoeg onbruikbaar, want wisselgeld is hier een voortdurend probleem. Ik ging dus de bank binnen om de briefjes te wisselen. De receptie haalde onmiddelijk de vrouwelijke manager erbij. Zij gaf een bankmedewerker opdracht om buiten alle rijen om het geld meteen te wisselen. Dat is nog eens buitengewone service! Ik heb iedereen netjes bedankt en gedag gezegd.

Egypte telt zo’n 80 miljoen inwoners. De meeste hiervan leven op één van de oevers van de Nijl, waarvan zo’n 20 miljoen mensen in de metropool Caïro. De bevolkingsgroei is afgenomen naar 1,6%. Dit betekent nog steeds een groei van ongeveer één miljoen mensen elke negen maanden! De oevers van de Nijl verstedelijken dan ook in een hoog tempo.