Marcel's weblog

We reisden met een mini-busje, het gebruikelijke transportmiddel voor de Jordaniërs, naar Dhiban, daarna staken we met een privé-taxi Wadi Mujib over naar Ariha (أريحا‎), waar we weer verder gingen met een mini-busje naar Karak (الكرك‎). Eigenlijk hadden we veel geluk met het transport, omdat we nauwelijks hoefden te wachten.

Wadi Mujib (wadi is Arabisch voor rivier) is een spectaculaire canyon, waarvan gezegd wordt dat Mozes er doorheen liep. Er is een stuwmeer en een klein riviertje. De canyon is een kilometer diep en vier kilometer breed.

Karak is een leuk stadje op een heuvel, bekend om zijn grote kasteel, dat oorspronkelijk gebouwd werd in 1142 in de tijd van de kruistochten.

We dronken thee bij een kleermaker die ons bij het passeren spontaan uitnodigde. Overal horen we ‘welcome to Jordan’.

We hebben overnacht in het Towers Castle hotel, een steenworp van het kasteel. We aten zoals zovaak falafel. Als vegetariër kan je hier beter niet allergisch zijn voor kikkererwten …

Vanuit Umm Qais reisden we via Irbid en Amman naar Madaba (مادبا). We overnachtten in het schone Madaba hotel. De bedden zijn heel goed!

De volgende dag bezochten we St George’s kerk, bekend vanwege een groot mozaïek (oorspronkelijk 15-20 x 6 meter) dat alle Bijbelse plaatsen van het Midden Oosten weergeeft (560 na Christus). Daarna bezochten we het archeologische park met nog meer mozaïeken, de oudste van Jordanië. De andere bezienswaardigheden waren helaas gesloten.

Vanwege parlementsverkiezingen hangen er overal spandoeken en posters en rijden er personenauto’s volgeplakt met posters toeterend rond.

Bij de dienstuitgang van Jerash gingen we met een minibusje naar het busstation. Hier aten we wat en spraken met een meisje dat Engels met ons wilde oefenen. Van verschillende mensen kregen we verschillende aanwijzingen over waar de bus naar Irbid (إربد‎) zou vertrekken. Uiteindelijk reed de bus naar de andere kant van het kleine station dan waar we stonden, wat verder geen problemen opleverde.

Het hotel dat we hadden uitgekozen, al-Ameen al-Kabeer bleek vol te zijn (later bleek dat de kamers opnieuw geverfd werden). Het kostte enige tijd om een ander, niet al te duur hotel te vinden. Na een Turkse koffie met kardemom, werden we door 3alaa, die ons aansprak, naar het eenvoudige hotel Turism gebracht (zonder warm water).

3alaa bood ons aan om de volgende dag met ons naar Umm Qais te gaan. Ook nodigde hij ons uit om mee te gaan naar zijn huis. We kregen thee en wat later een maaltijd aangeboden. We werden voorgesteld aan de mannelijke helft van de familie, waaronder een jongen met de naam Noosh, die zichzelf een romanticus vond. Hanneke heeft ook een poosje bij de vrouwen in een ander vertrek gezeten. Het was heel gezellig! Uiteindelijk bleek 3alaa een examen op de universiteit te hebben, zodat het helaas praktisch gezien niet mogelijk was om samen naar Umm Qais te gaan.

Irbid is een grote, maar geen ongename stad. Zo’n 60% van de Jordanen woont in Irbid (600.000 inwoners), Amman (2,5 miljoen inwoners) of Zarqa (750.000 inwoners).