Marcel's weblog

Vandaag bezochten we het museum van nationale kunst. Er is een mooie, niet te grote, collectie schilderijen van Bulgaarse kunstenaars van begin vorige eeuw, die zeker de moeite waard is.

Ook bezochten we de Hali markthal (Хали) uit 1911, vlakbij de Banya Bashi moskee. We kochten er flessen regionale wijn en hadden er onze lunch.

Verder hebben wat rondgelopen en zijn we naar de kapper geweest. We dronken nog een espresso en thee en deelden een overheerlijke Kadaief (Кадаиф), een soort harige baklava.

Op de ‘Ladies’ markt kochten we tenslotte nog een paar aardewerk schaaltjes als aandenken.

Morgen gaan we weer terug naar Nederland, waar het nu warmer is dan hier (bijna 20° i.pv. 10°).

Met drie boemeltreintjes, waarvan de laatste door een reeks van korte en een paar lange tunnels ging, en een minibusje bereikten we Koprivshtitsa (Копривщица) op ca. 1000 meter hoogte. Van een aardige mevrouw kregen we spontaan een mooie rode granaatappel met nog een takje groene bladeren er aan. In de trein was het fris, in de winter zal het flink koud zijn.

Helaas is het mistroostig regenachtig weer geworden. Als het hier regent, regent het de hele dag aan één stuk door. Het charmante dorpje, waarvan het uitspreken van de naam enige oefening vergt, verkenden we dan ook samen onder een paraplu. Overal komt er rook uit de schoorstenen en ruik je de geur van houtvuur. Er zijn hier heel veel opgeknapte 19e eeuwse huisjes gebaseerd op gestapelde stenen muren met daarop donker houtwerk. Op het eveneens houten dak liggen rode, onregelmatig gebakken, kleine dakpannen. Bij een standbeeld van een dichter vonden we de kleinste geocache tot nog toe. In Bulgarije zijn er veel standbeelden, vrijwel altijd van mensen die wij niet kennen.

Via Kotel (Котел) en Burgas (Бургас) reisden we zo’n 150 km met drie minibusjes in ruim drie uur naar het mooie stadje Sozopol (Созопол) aan de Zwarte Zee kust. We overnachtten in een prachtige kamer met 180 graden zicht op de zee. Het bekende, heel toeristische, on-Bulgaarse Sunny Beach kunnen we in de verte zien. Grote meeuwen en af en toe een Aalscholver vliegen op korte afstand voorbij. Enige tientallen meters lager breken de golven op de grote rotsen. De zonsopgang konden we vanuit het bed zien. Hoewel het al begin oktober is, is de temperatuur hier overdag nog goed (15-20 graden). We hebben heerlijk op ons gemak op het balkon ontbeten.

Sozopol is vrij toeristisch, zoals vrijwel de gehele Zwarte Zee kust, maar het seizoen is voorbij en de mensen zijn nu bezig met het repareren van hun boten of met het hakken en zagen van hout. Het stadje ligt veilig op een rotsachtig schiereiland en werd al in 611 voor Christus gesticht door Griekse kolonisten, die het Apollonia Pontica noemden, naar hun god Apollo. Voor die tijd werd het al bewoond door de Thraciërs. Het stadje is verschillende keren veroverd, vervallen en verlaten en kreeg zijn huidige naam van de Byzantijnen. Pas in de negentiger jaren kwam het toerisme langzaam op gang. Er zijn nog veel beschermde, oude houten huizen, die gebouwd zijn op een gestapelde stenen fundering.

De Zwarte Zee dankt zijn naam niet aan de kleur, die wel enigszins grijs is, maar aan de vele scheepsrampen die hebben plaatsgevonden op het soms onstuimige water. Uit de Middellandse Zee wordt zout water aangevoerd, dat de onderste laag van de zee vormt; de bovenste laag is zoet water dat wordt aangevoerd door rivieren. De onderste laag is dood, maar in de bovenste laag leven veel dieren. In het kleine haventje kregen we van een visser twee gedroogde zeepaardjes (hippocampus). Dit zijn bijzondere, monogame diertjes, waarvan het mannetje zwanger wordt.

We dronken voor het eerst Mastika (Мастика), een brandy met anijs, die lijkt op ouzo. Brandy is net als wijn lekker en goedkoop, omdat het lokaal wordt gemaakt. Een heerlijk traditioneel gerecht is kaas op Shopski-stijl (Сиренe по шопски): schapenkaas, ei, tomaat, (paddestoelen), oregano en een verse groene peper, klaargemaakt in een versierde aardewerken pot uit de oven.