Marcel's weblog

Met het minibusje dat twee maal per dag vanuit Kotel (Котел) langs de dorpjes in de omgeving gaat, gingen we naar Medven (медьен). Hier leven de mensen nog gedeeltelijk een traditioneel leven.

Onderweg naar het mooi gelegen watervalletje en natuurlijke zwembadje Siniya Vir (Синия Ьир) kwamen we een man tegen die walnoten aan het verzamelen was. Zelf vonden we er ook nog een paar. Het was te koud om te zwemmen, maar het was wel fijn om even op de rotsen te zitten. We genieten nog even van de rust en schone lucht, die morgen in de grote stad Burgas (Бургас) waarschijnlijk moeilijk te vinden zal zijn.

Hanneke at tussen de middag Panagiurski eieren (Яйца по панагюрски) spiegeleieren in yoghurt met knoflook en kruiden. Bij het eten kregen we Parlenka (Пърленка), een plat, ovaal, gegrild brood met kruiden.

Het blijft moeilijk om op de juiste manier ja (een soort zwaaiend nee-knik) en nee (onze ja-knik) te knikken. Gelukkig weten de mensen meestal wel wat we bedoelen. Ze zullen ook wel eens een buitenlandse film hebben gezien.

Over de Shipka pas (Шипченски проход; 1306 m) bereikten we via een goed onderhouden, bochtige weg het busstation van de voormalige hoofdstad Veliko Tarnovo (Велико Търново). Met een stadsbus gingen we door naar het centrum. We overnachtten in het nette, gastvrije hostel Phoenix van Nick en Cathy, die sinds 2005 in Bulgarije wonen.

Veliko Tarnovo ligt in een smalle, diepe vallei die door de bochtige Yantra rivier is uitgesleten. ‘s-middags bezochten we de grote citadel, Tsarevets (Царевец), bovenop een goed verdedigbare rots. Het is helaas niet op authentieke wijze gerestaureerd onder het Sovjet-bewind. De kerk helemaal op de top is vrij nieuw en de afbeeldingen zijn meer moderne kunst, waar ik niet zo van hou. De eerste forten werden tussen de 5e en 7e eeuw na Christus door de Romeinen gebouwd. De eerste bewoners leefden hier al in de neolitische tijd, ca. 7500 jaar geleden. In de citadel vonden we weer een geocache

De volgende dag wandelden we over een smal pad met veel hoogteverschillen en met heel afwisselende vegetatie naar het Preobrazhenski klooster (Преображенски манастир). Dit klooster werd oorspronkelijk in 1360 gebouwd en is het vierde grootste van Bulgarije, al zou je dat niet zeggen. We mochten vrij rondlopen en zelfs foto’s maken. Aan de buitenkant van de kerk wordt een mooi levenswiel afgebeeld. Sommige van de fresco’s zijn van rond 1850. Een vrouw was bezig met nieuwe beschilderingen. Voor de ingang vonden we weer een geocache. Na het eten van een boterham daalden we af door een heerlijk geurend dennenbos, richting het plaatsje Samovodene. De herfstkleuren worden hier nu ook langzaam zichtbaar. Langs het pad bloeien er op wat donkerdere plaatsen roze bloemen die wel wat lijken op kleine cyclamen. Bij de weg aten we wat en daarna namen we de stadsbus terug naar Varosha, de wijk waar we overnachtten.

De derde dag in Veliko Tarnovo regende het helaas, daarom hebben niet zoveel ondernomen. We bezochten het mooi gelegen monument van Asens (Паметник на Асеневци) en de armere Turkse wijk een stuk verderop. Hoewel de Turken een significant deel van de bevolking uitmaken (9%), kijken de Bulgaren op hen neer, net als op de Roma-zigeuners (4,5%). Dit komt door de geweldadige Ottomaanse overheersing, ondanks dat dat al vrij lang geleden is.

Over een bochtige weg reisden we met de bus in ca. 3 uur van Plovdiv naar het in het Rodopi-gebergte gelegen dorpje Smolyan (Смолян; 1000 m). De temperatuur was daar wat lager en heel aangenaam (zo’n 20 graden). We sliepen in het goed bekend staande Three Fir Trees house. De vrouwelijke eigenaar, Milena, is reisleidster geweest en sprak aardig Duits en wat Engels. Het ontbijt was overdadig goed! Banitsas (Баница; Balkan pasteitjes van bladerdeeg), pannekoekjes, twee soorten taart, eieren, ham, kaas, feta, tomaatjes, tapenade,  geroosterd brood, muesli, yoghurt, druiven; alles keurig gepresenteerd.

Overdag wandelden we door het nabij gelegen watervallen-ravijn (ca. 7 km heen) met vele kleine en grote kletterende watervalletjes in een prachtig bosachtig gebied met veel geurige dennen. Het beekje zijn we vele keren via kleine, houten bruggetjes overgestoken. Het pad is onderdeel van een wandeltocht van twee weken via allerlei bergdorpjes naar de Griekse grens, waarvoor ik misschien nog wel eens beter voorbereid terugkom. Terug naar het stadje kwamen we langs lelijke, verlaten industrieterreinen en -gebouwen, waarschijnlijk uit de Sovjet-tijd. Zelfs in kleine stadjes zijn er in die tijd lelijke, grijze betonnen flats gebouwd, waar nu vaak stukken beton door de betonrot vanaf brokkelen. Toch heeft die lelijkheid een bepaalde charme die Bulgarije maakt zoals het nu is. Je kan hier een stapel hout voor de kachel in de winter onder een airco voor de zomer tegenkomen.

De volgende, wat bewolkte dag huurden we een oude, benzine-slurpende Peugeot om de met het openbaar vervoer moeilijk bereikbare omgeving te verkennen. Ons eerste bezoek was aan een grot bij het plaatsje Yagodina. Om daar te komen moesten we een kilometers lange, smalle, weg volgen door een hoog en smal ravijn langs een riviertje. De grot was bijzonder mooi, anders dan ik tot nog toe gezien heb, al was het alleen maar vanwege de unieke “parels” die in een paar honderd jaar gevormd worden door marmer dat zich afzet rond een zandkorrel. Verder waren er veel verschillende formaties, zoals dendrieten (korreltjes die aan de muren groeien) en luipaardhuid (een een soort kuiltjes). Het is de langste grot van het Rodopi-gebergte en de diepste van Bulgarije.

Een klein stukje verderop bezochten we ook een wat kleinere grot die 6000 jaar geleden al bewoond werd door kleine groepjes mensen. Er waren potscherven, botjes, schelpen, vuurstenen, vuurplaatsen, etc. van zo’n 800 jaar oud, die een goed beeld gaven van in welke omstandigheden de mensen toen leefden.

Na een heerlijke lunch (bonensoep, forel en zelfgemaakte patat) bezochten we een grotere grot, genaamd Devils’ Throat (Пещерата Дяволското гърло), met binnenin een hoge (45m), bulderende waterval in de buurt van het plaatsje Trigrad. We moesten een steile trap bestaande uit zo’n 300 treden beklimmen om naar de andere uitgang te komen.

Het warme mineraalbad bij het plaatsje Devin (Девин) was helaas leeg en gesloten. Dat was niet zo erg, want het was toch al laat geworden. Bovendien was de slechte weg er naartoe op zich al de moeite waard. De Romeinse boogbruggen in Shiroka Luka (Широка лъка) waren in onze ogen niet zo heel bijzonder. Nog voor het donker waren we weer terug in Smolyan. Gezien de slechte staat van de wegen was dat ook het beste. Bij elkaar was het een heel leuke dag!