Marcel's weblog

Helaas was er ‘s-ochtends geen bus vanuit Melnik terug naar het noorden. Gelukkig konden we na een vroege lunch met iemand meerijden naar Sandanski (Сандански), waar we al snel weer met de bus verder konden naar Blagoëvgrad. Direct doorreizen naar Plovdiv ging niet, want we waren te laat voor de middagbus (14:30). We sliepen daarom in het schone en ruime hotel Korona (хотел Корона).

Blagoëvgrad is een gezellige, niet te drukke studentenstad aan de Bistrica rivier. Overigens gebeurde in 2000 één van de grootste milieurampen van Europa. Een dam bij een goudmijn in Roemenië bij het plaatsje Baia Mare brak, waardoor 100.000 m² met cyanide vervuild water in de Tisa en Danube (Donau) stroomde, waarvan het water in veel rivieren van Roemenië, Hongarije, Bulgarije, Oekraïne en Servië kwam en veel vissen en vogels doodde. In Nederland is het vast een klein, onbetekenend nieuwtje geweest; het gooien van een waxinelichthouder naar de Gouden Koets is veel belangrijker …

De volgende ochtend vroeg (6:20) reisden we met een bus naar Plovdiv (Пловдив; ca. 4 uur). Hoewel de reisgids heel enthousiast is over deze tweede grote stad van Bulgarije, zijn wij dat niet zo. Het Romeinse amphitheater zou geweldig moeten zijn; wij vinden dat de auteur van de reisgids maar eens naar Tunesië moet gaan. We hebben overnacht in het 4-sterren Noviz hotel. We gaan zo lekker de sauna in …

Weer via Blagoëvgrad (Благоевград) en het zuidelijker gelegen Sandanski (Сандански) reisden we naar het gezellige dorpje Melnik (Мелник; ca. 350 m), ongeveer 15 km van de Griekse grens. Het dorpje is bekend om zijn wijnproeverijen.

Het is vandaag warm, zeker 30 graden. We hadden dan ook geen haast met het doen van wat kleine inkopen in een koele supermarkt … we moesten toch op de bus wachten.

In Melnik overnachtten we in een klein, maar mooi kamertje van een oud, maar levendig vrouwtje. Overal hangen rode en groene druiven. Het ruikt naar wijn, want een gedeelte van de druiven is inmiddels aan het gisten, doordat de insecten eraan gezeten hebben.

De volgende dag volgden we na het ontbijt een droge rivierbedding en later een smal, stenig pad dat omhoog klom langs een steile rotswand. Na nog een klein, wat gemakkelijker stuk omlaag kwamen we aan bij het Rozhen klooster (Роженски манастир; ca. 580 m).

In het klooster werd net een kind gedoopt. Na wat geprevel werd het kind eerst met een bijbel met een gouden omslag aangeraakt en daarna met een bloem die was gedoopt in gewijd water. De bloem werd overhandigd aan de wat zenuwachtig om zich heen kijkende moeder, die het onrustige kind veel te hard wiegde. Tenslotte werden een stuk of vijf haartjes een voor een afgeknipt en in het gewijde water gegooid.

Helaas misten we de bus terug, zodat we na de lunch langs een geasfalteerde weg terug naar beneden moesten lopen (ca. 7 km). Onderweg dronken we natuurlijk bronwater in een gehucht. Liften is overigens officieel verboden in Bulgarije.

Bij terugkomst was het kleine wasje, dat we ‘s-ochtends met water en zeep deden en opgehangen hadden op een geïmproviseerde waslijn, kurkdroog.

De Bulgaren zijn voornamelijk orthodox-christelijk (>80%), hoewel maar een klein gedeelte regelmatig naar de kerk gaat. Wij bezochten in Sofia de imposante Aleksander Nevski (Алекса́ндр Не́вский) kerk. Het is een groot gebouw met veel bogen en grote gouden koepels in neo-Byzantijnse stijl. We bezochten ook de crypte waar de mooiste iconen van Bulgarije te zien zijn, hoewel ik de zilveren bijbel van het Rila klooster het mooist vond.