Marcel's weblog

Hotel Mountview, Ooty

Overnachtingsmogelijkheden zijn er in veel verschillende soorten, van heel eenvoudig en heel vies tot heel luxe en brandschoon. De prijs-kwaliteitverhouding varieert enorm. In dezelfde straat kunnen twee hotels zijn die hetzelfde kosten, maar waar het ene hotel kleine, vieze, donkere en lawaaiige kamers heeft en het andere hotel ruime, schone, lichte en rustige kamers heeft.

Wij sliepen voornamelijk in guesthouses, residencies, lodges en (internationale) hotels. Soms kan je over de prijs wat onderhandelen, maar meestal staat hij vast. Overnachtingen waren onze grootste daguitgaven, maar naar onze begrippen nog steeds heel goedkoop. Soms is een Indiaas ontbijt inbegrepen. Één keer werd ons een continental breakfast aangeboden. Meestal moet je vooraf betalen, soms in de vorm van een depot, dat dan bij het uitchecken verrekend wordt. De kamers zonder airco zijn meestal een stuk goedkoper. Wij kozen altijd voor ‘non AC’, want door al die temperatuurverschillen voel je je toch niet lekker.

Behalve in de bergen is er meestal geen ‘hot water’. Dat is geen probleem, want je bent blij dat je je met wat lauw water kan afkoelen. Als er wel warm water is, dan is dat vaak slechts bepaalde uren in de ochtend, of je moet er eerst om vragen. Soms moet je het water eerst 20 minuten laten lopen voor het warm wordt. Wat een verspilling. Vaak geeft de douche zelf alleen koud water en één van de lage kranen (het kan zowel de rechter als de linker zijn) warm water. Er is dan een groter emmer waar je het water in kan laten lopen en een klein emmertje waarmee je het water over je heen kan gooien. Handdoeken zijn er alleen in de wat betere hotels, waar je vaak een zeepje bij krijgt. Wc-papier krijg je slechts een enkele keer.

In de betere hotels wordt ’s ochtends The Hindu onder de deur door geschoven. Alle kamers kunnen van binnenuit grondig worden afgesloten, overigens net zoals een treincoupé. De bedden zijn meestal vrij hard, wat voor ons prima is. De lakens zijn meestal aardig schoon, hoewel het regelmatig voorkomt dat je niet de eerste gebruiker bent. Het beddegoed wordt vaak in een nabije rivier gewassen. Niet alle vlekken gaan er dus uit. Ik let er meestal op of het mogelijk is om onze klamboe op te hangen. Meestal lukt dat wel door een touwtje te spannen tussen de tralies van een raam en een haakje dat ik ergens indraai.

Versierde vrachtauto

De weg wordt gedeeld door verschillende verkeersdeelnemers: mensen op blote voeten, ossewagens, paard-en-wagens, (brom)fietsen, auto- en fietsrickshaws, gewone auto’s, witte taxi’s, luxe en gammele bussen, mooi geschilderde vrachtauto’s, natuurlijk loslopende koeien, maar ook geiten en schuwe honden.

De weg heeft meestal brede schouders (bermen), die hard nodig is voor in onze ogen roekeloze inhaalmanoeuvres, welke hier als heel normaal worden beschouwd. De tegenligger of degene die ingehaald wordt, gaat gewoon de berm in als het niet gaat lukken of er wordt gewoon hard geremd en teruggestuurd.

Uiteraard gaat één en ander gepaard met luid, of vaker oorverdovend, getoeter. In de bergen wordt er bij elke (haardspeld)bocht getoeterd. Als de chauffeur niet weet dat hij dat moet doen (onwaarschijnlijk), wordt dat wel duidelijk aangegeven met borden met de tekst ‘sound horn’, dat ook achterop de meeste vrachtauto’s staat (zeker op die gevaarlijke stoffen vervoeren). De bus heeft soms een hele lage toeter, maar ook wel eens een beetje zielige hoge toeter, met name de staatsbussen. Heel eigenaardig is het geluid van achteruitrijdende auto’s. Dit kan het geluid van tsjilpende vogels, lelijke hoge fluittonen of hele melodieën zijn.

Vele voertuigen zijn versierd met bloemen, waarschijnlijk om verkeersongelukken af te wenden. We hebben ook een keer een bus bij een tempel gezien, die een ritueel onderging, voordat een groepje priesters instapte.

Misschien, we hebben geld en kunnen bijna alles kopen wat ons hartje begeert. We hebben een mooi huis, goede gezondheidszorg, goed onderwijs en een goede infrastructuur (voornamelijk voor woon-werkverkeer en transport). Ons leven is goed geregeld, misschien wel te. Het toeval krijgt nauwelijks een kans. We werken een groot deel van ons leven van 9 tot 5 uur. Daarna krijgen we pensioen en kunnen we nog even van wat meer vrijheid genieten, zolang onze gezondheid dat toestaat.

In India zijn de mensen van heel arm tot arm, tot een enkeling heel rijk. De mensen kunnen niet kopen wat hun hartje begeert en leven van dag tot dag. Soms wonen ze in een tent, maar we hebben ook mensen zien gaan slapen onder een paraplu, voortdurend de roetwolken van de langskomende bussen inademend. Gezondheidszorg is er alleen voor degenen die dat kunnen betalen. Hetzelfde geldt voor onderwijs. Jonge kinderen proberen vaak op straat wat te verdienen in plaats van in de schoolbanken te zitten. Een aanzienlijk gedeelte van de bevolking is dan ook ongeletterd. De infrastructuur varieert van heel slechte tot redelijke wegen en wordt gebruikt voor transport met vrachtauto’s en voor het vervoer van mensen die vaak op weg zijn naar een markt om wat te verkopen. Het leven is hier chaotisch, misschien wel te. Het toeval krijgt hier een ruime kans. De mensen leven hier van 10 tot 22 uur, vaak wachtend op de volgende klant. Er is veel ruimte voor sociale contacten en religie, die heel praktisch van aard is: de mensen wensen bij hun favoriete godheid (er zijn er zo’n 330 miljoen!) geld, voorspoed, een goede reis, enz. De gemiddelde leeftijd is hier 60 à 65 jaar. Niemand hoeft zich dus echt druk te maken over een pensioen.