Marcel's weblog

Werkolifant, Topslip, India

Gisteren gingen we met de bus naar het op een hoge heuvel (2240 meter) gelegen dorpje Topslip in het Indira Ghandi National Park (ca. 1½ uur, ook Anamalai Tiger Reserve genoemd). Het laatste stuk van de weg was smal en erg slecht. De buschauffeur manoeuvreerde heel handig door de vele (haarspeld)bochten omhoog.

Het tempo van de mensen ligt hier laag. Het duurde best een poosje voor de forest ranger ons bij de receptie ontving en onderdak voor ons regelde in de nabijgelegen bison lodge, een ruime cottage waar de aapjes op het dak en voor de deur zaten. Tussen de middag aten we in de enige canteen een eenvoudige, maar smaakvolle maaltijd, uiteraard gebaseerd op rijst.

In de namiddag deden we onder begeleiding van een lokale gids een trekking van een paar uur. Ontzettend leuk was dat we drie in het wild levende vrouwtjesolifanten een poosje van bovenaf bewonderd hebben! Verder zagen we van dichtbij gevlekte herten en een ander soort hert op een wat grotere afstand. Ook zagen we aapjes, waaronder de zeldzame Nilgiri Langur. Om ons heen waren voortdurend de spannende geluiden van de jungle. Later in de avond aten we nog chappathi en een ‘Amlet’. De meeste mensen die in het goed georganiseerde park leven en werken zijn van de Kada stam.

Vandaag zijn we teruggereisd naar Pollachi en vandaar door naar Palani, waar we vannacht slapen in de redelijke New Tirupur lodge.

Bussen Palani-Topslip: 6:00, 10:10, 11:15, 1500
Bussen Topslip-Palani: 9:30, 13:00, 13:15, 18:30
(januari 2009)

Gisteren gingen we met de bus naar naar Ooty (voluit Udhagamandalam, tegen de 100.000 inwoners op 2240 meter). Dat ging niet helemaal zoals gepland, want de versnelling van de bus ging kapot (en dat was vast niet de eerste keer). Er werd heel hard gehamerd en er werd steeds gezegd dat het nog 10 minuten zou duren. Af en toe reed de bus een stukje in die ene lage versnelling die nog werkte. Na zo’n anderhalf uur kwam er een andere bus van dezelfde maatschappij langs. We moesten daar maar bij. Aangezien deze ‘extra deluxe’ bus vele malen duurder was dan een gewone bus, heb ik met luide stem geweigerd om als vee vervoerd te worden. Na enig aandringen, kregen we ons geld terug.

Omdat het allang lunchtijd was, hebben we de gelegenheid gebruikt om in een keurig restaurant aan de overzijde van de weg te eten. De volgende busstop was maar één furlong verder. Daar hoefden we eigenlijk maar kort te wachten op de volgende express-bus. Er was nog precies genoeg plaats voor ons. De bus had alleen veel moeite met omhoog komen, vanwege gebrek aan motorvermogen.

De bus ging in de namiddag met mooi licht door het Bandipur National Park dat bij de grens van Karnataka naar Tamil Nadu overging in Mudumalai National Park. Een prachtige omgeving! We zagen een paar herten, veel aapjes en een olifantje dat zich aan het wassen was. Later kwamen we door een uitgebreid gebied met theeplantages, welke er in het avondlicht schilderachtig mooi uitzagen.

We hadden pas om ongeveer half acht de ca. 170 kilometer overbrugt (normaal zo’n 5 uur, nu zo’n 8 uur). We hebben ons met een autorickshaw naar het hoger gelegen hotel Mountview met zijn 140 jaar oude hardhouten vloer, laten brengen. We blijven hier in ieder geval twee nachten om het sfeervolle, naar eucalyptus ruikende bergstadje te verkennen.

Nadat we ’s ochtends een eersteklas slaapcoupé voor de nachttrein naar Mysore hadden geboekt, gingen we met een bus (een uurtje naar boven, véél sneller naar beneden …) naar het op een hoge heuvel gelegen bedevaartstadje Tirumala. Onderweg waren er diverse borden met geboden zoals niet roken, niet drinken, niet spugen en niet in het openbaar plassen. Op een enkele uitzondering na werd dit goed nageleefd. De straten waren, zeker voor Indiase begrippen, heel schoon en de sfeer was ontspannen.

Hoe alles werkt, was voor ons als toerist enigszins onduidelijk. Uiteindelijk zijn we met een gratis rode bus bij de ingang van de Venkateshwara tempel gekomen. Al vrij snel werden we door een overheidsmedewerker aangesproken, die ons versneld door de procedures heeft geholpen. De meeste (aanzienlijke) wachtrijen konden we overslaan. Alleen voor de tempel zelf hebben we drie uur in de ‘snelle’ wachtrij moeten wachten, steeds schuifelend op onze blote voeten tussen de vele mensen een paar meter vooruit. Soms was er ook een poos geen beweging.

Net voor de ingang van de wachtrij moesten we een speciaal formulier invullen en ondertekenen. We moesten o.a. opgeven welke onze godsdienst is. Ik heb “None yet, the Universe, Nature” ingevuld. De medewerker was daar niet ontevreden mee, als we maar respect hadden voor Lord Bhakti.

Er waren enorm veel mensen die met gangen en hekken in goede banen werden geleid. Alleen aan het eind in de tempel zelf werd er enthousiast geduwd. Daar werden ook onze voeten verrast met stromend koud water (dat zie je niet als je op elkaar staat).  De tempel was erg mooi, veel goud, beelden en afbeeldingen. We hebben geen foto’s, want electronica is in het geheel niet toegestaan. Het is al heel bijzonder dat we op deze speciale heilige plaats werden toegelaten, die nauwelijks bezocht wordt door toeristen.

Ik heb voor Venkateshwara mijn wens gedaan, maar misschien heeft deze godheid het te druk om hem te vervullen … Ik vond het een hele speciale belevenis. Ik voelde mij na de darshan en het hele gebeuren eromheen toch even anders.

Voor de trein (No. 214) kregen we zoals aangegeven onze plaatsen toegewezen (we stonden op de wachtlijst, maar veel mensen annuleren). Het station was enorm druk, maar toch is er niemand tegen mij aangelopen. We konden wachten in een speciale wachtkamer voor de eerste klas. Ik heb daar ook een douche genomen. In de trein hebben we redelijk geslapen, hoewel de banken niet heel erg comfortabel waren. In de ochtend hebben we het mooie landschap, stadjes afgewisseld door landbouw, aan ons voorbij laten gaan en wat leuke foto’s gemaakt.