Marcel's weblog

We stonden op tijd op, want de reis naar Agadir kost ongeveer 3,5 uur en we wilden graag met de lunch in Agadir zijn. We aten als ontbijt bissara met vers gebakken brood (lekker!) om onderweg geen honger te hebben. Bij het busstation onderhandelden we stevig over de prijs van de busreis. Uiteindelijk reisden we met de maatschappij Exppress Magistic (geen spelfout …). Na een uurtje wisselden we van plaats, zodat we geen last meer hadden van de warme, invallende zon en veel beter uitzicht hadden. Onderweg waren er voortdurend arganboompjes, die worden bedreigd door de oprukkende woestijn en daarom nu op de UNESCO-lijst staan. Het laatste stuk reden we langs de prachtige, wilde kust van de Atlantische Oceaan. We zagen een groep kamelen met herder.

De verrassing was dat de bus langs/door Agadir reed en in het grote busstation van Inezgane stopte, bijna 15 kilometer verderop. Aangezien er in Agadir voor ons niet veel te beleven is en omdat er hier veel meer bussen vertrekken, vonden we dat helemaal niet erg! Bovendien zijn de hotels hier de helft goedkoper of anders gezegd twee keer zo goed.

We sliepen in de ruime kamer 311 van hotel Hagounia, die we bereikten via een marmeren trap met een gelakte eikenhouten leuning en over de wat versleten rode loper in de gang. De ontvangst was vriendelijk en warm water was geen probleem, aangezien er een boiler in de badkamer hing. Het was de beste warme douche tot nog toe!

We bezochten de enorme, kleurrijke, overdekte soek (markt), om de hoek aan de overkant. Je kunt er van alles kopen, van groenten tot wasmachines en van snuisterijen tot mobiele telefoons. We kochten Marokkaanse koekjes om bij de thee te proberen. Vooral die met kokos waren heel lekker!

Soek - Inezgane

Soek - Inezgane

Soek - Inezgane

Eten was er in overvloed, zoals wel vaker in de buurt van een busstation. We aten tagine, waarvan ik het vlees aan Hanneke schonk. Ze at niet alles op, maar dat was niet erg, want de meneer die na ons het tafeltje gebruikte, schoof de rest zo op zijn bord!

Het weer was heerlijk, ruim 20 graden en zonnig en niet veel wind, zoals in de voorgaande kustplaatsen. ’s Ochtends was het echter erg mistig, wat wel mooi was voor een paar foto’s.

In deze streek wordt nog een deel van het vervoer geregeld met paard of ezel met wagen. In de medina vind je mannen met wagentjes om spullen te vervoeren, heel geschikt voor toeristen met teveel bagage …

Omdat een significant deel van de mensen analfabeet is, worden de meeste dingen ook mondeling aangekondigd, zoals de bestemming van een bus. Klusjesmannen hebben een inventieve manier gevonden om duidelijk te maken welke diensten ze aanbieden: op een open stuk straat stonden een rol betonijzer, een stapel emmers met witkwasten en een tas met metselspullen.

De volgende bestemming zal Taroudant het mini Atlasgebergte zijn.

Bij een stalletje in de soek (markt) om de hoek kochten we dikke, hartige, enigszins taaie pannenkoeken, die we in ons “stamcafé” in El Jadida als stevig ontbijt bij een kleine espresso aten.

Met een CTM-bus, die ruim een half uur te laat was, reisden we rond de middag in ca. 2,5 uur door een groen en glooiend landschap naar het zuidelijker Safi. Dichterbij Safi werd het langzaam wat heuvelachtiger en verschenen er meer en meer cactussen, waaronder aloë vera.

We konden geen plaats vinden voor het middageten, dus kochten we een licht volkorenbrood en sardientjes met pittige tomatensaus in blik bij een grote Carrefour-supermarkt en aten dit in het tegenoverliggende café op, waar we zwarte thee en muntthee bestelden. Het smaakte prima.

De buurt rond het centrale Mohammed V plein, een zevensprong, was erg rustig, maar misschien kwam dat doordat het zaterdag was (voor moslims is dit een soort zondag, die volgt op de vrijdag, de dag van het gebed).

We liepen naar de hoog ommuurde medina, waar we aan de zeezijde in een rustig steegje hotel Essaouira vonden, waarvan de naam alleen in het Arabisch vermeld stond. De vloeren, muren en trappen leken nog met de originele Portugese tegeltjes betegeld te zijn. We waren het er snel over eens dat we hier wilden overnachten, ondanks dat er alleen een gemeenschappelijk warme douche was. De oude man aan de kleine balie hoefde onze huwelijksakte niet te zien 😉 Het is het goedkoopste hotel tot nog toe: 100 dirham (ca. 10 euro). Meestal zijn weer zo’n 150 dirham kwijt (behalve in Casablanca).

De kamer, nummer 7 met een blauwe deur op de tweede verdieping, was rechthoekig en klein, maar had een heel aangename sfeer. De vloer was van afwisselend oker en bordeauxrode tegeltjes, die enigszins versleten waren. Er was een oude, hardhouten kast met een spiegel. Kasten gebruiken we overigens nooit, want ze vergroten het risico dat je iets vergeet. Met een tafel of stoelen waar we onze tassen op kunnen zetten, zodat ze schoon blijven, zijn we altijd blij. De muren waren onregelmatig gepleisterd, maar netjes in gebroken wit gesausd. Het hoge plafond was wit met een kleine lambrisering. Er was een klein raam met buiten luiken tegen het lawaai en het licht. De bedden waren opgemaakt met schone lakens en warme dekens. We konden kiezen uit een gewoon kussen of een rol.

We bezochten de drukke soek in de medina, waar o.a. het beroemde aardewerk van Safi wordt verkocht. Het aardewerk wordt in een buurt op de pottenbakkersheuvel, net buiten de medina, gemaakt. Overal stonden grote lemen ovens, maar we vroegen ons af of deze nog werden gebruikt, omdat ze er nogal verwaarloosd uitzagen. Helaas word je hier vaak aangesproken door mensen die je willen “gidsen”. Overigens valt het lastiggevallen worden door dit soort mensen tot nog toe erg mee, waarschijnlijk omdat het laagseizoen is. Ook hebben we nog niet meegemaakt dat er teveel geld voor iets werd gevraagd, waarbij gezegd moet worden dat we tot nog toe nog geen gebruik hebben gemaakt van taxi’s.

Aardewerk - Safi

Het was niet makkelijk om een plaats voor het avondeten te vinden die ons goed beviel, maar bijna terug bij de medina vonden we een drukbezocht restaurant waar harira (pittige soep) en verse, zelfgemaakte frites met mosterd werden geserveerd. Thuis hadden we ons al verheugd op dit gerecht, dus we waren blij!

Safi voelde wat somber aan, maar wellicht kwam dat door het even wat sombere weer. De sfeer herinnerde aan een reis, lang geleden, naar Portugal. In de avond ging het miezeren en later zachtjes regenen. De temperatuur was aangenaam, niet te warm en niet te koud. Ondanks de nabijheid van de oceaan was er niet al teveel wind.

De oceaan ligt enkele tientallen meters beneden een niet al te lange boulevard, die rommelig en in een niet erg goede staat was. De golven beukten hard tegen de rotswand en spetterden tientallen meters hoog op.

De volgende stop zal Essaouira worden, ongeveer 2,5 uur zuidelijker met de bus.

’s Ochtends werden we uitgerust wakker door het langzaam toenemend geroezemoes in de straat beneden. Ik heb de oproep voor het gebed in de vroege ochtend van de nabije moskeeën niet eens gehoord. Na een warme douche verkenden we de centrale markt, die gevestigd is in een groot, oud, wat vervallen gebouw. Er hingen nog verbleekte aanplakbiljetten uit 1927 en er waren mooi betegelde fonteintjes, waar mannen kannen met water aan het vullen waren.

We kregen van een vriendelijke marktkoopman gratis bissara met gubz (brood) aangeboden. Bissara is een licht gekruide tuinbonensoep, die hier als ontbijt wordt gegeten. Een net getrouwde jongeman van een naburige groentenkraam vertaalde het Arabisch van de man voor ons.

We wisselden van hotel, vannacht slapen we in hotel Rialto, schuin tegenover een bekende bioscoop met dezelfde naam. Het hotel is wat goedkoper en net zo goed en heeft bovendien een mooie binnenplaats met veel planten. De ontvangst was heel gemoedelijk. De procedure was simpel: paspoorten overhandigen en wachten op de inschrijving in het register en daarna vooruit betalen.

We waardeerden onze INWI SIM-kaartjes op met 50 dirham (ca. 5 euro) en met wat hulp van een INWI-servicecentrum kochten we daarvan een internetbundel van 4 GB voor 30 dagen. Met een beetje van het bonustegoed dat we kregen door het opwaarderen, belde ik mijn ouders om te laten weten dat alles goed ging.

Nadat we een kahwa (kleine, lekkere koffie, altijd geserveerd met een glas water) in een koffiehuis hadden gedronken, aten we weer in het drukke restaurant Amine lekkere, gefrituurde wijting en diverse heerlijk klaargemaakte groentes.

’s middags slenteren we door de medina (oude centrum) van ed Dar el Baida (de Arabische naam van Casablanca: “het witte huis“). Hoewel mijn Arabisch wat weggezakt is, kan ik het Arabische schrift nog prima lezen en beginnen de meest gebruikelijke woorden alweer terug te komen.

Later in de middag bezochten we de indrukwekkende Hassan II – moskee, de derde grootste moskee van de wereld, gelegen op een aangelegd schiereiland. De luchten waren heel mooi, enigszins dreigend, en de zee vrij ruw, mede door de wind.

Hassan II - moskee - Casablanca

Op de terugweg liepen we door de drukke, kleurrijke markt aan de buitenzijde van de medina. Eerst langs kleine groentenkraampjes, later door een steegje waar vooral huishoudelijke goederen werden verkocht.

De geur van Marokko is nog steeds heel herkenbaar: de geur van de cafés, de geur van gebakken of gefrituurd eten en soms, minder dan vroeger, de geur van rottende etensresten of van het riool.

Morgen reizen we met een bus van de bekendste en beste maatschappij, CTM, door naar El Jadida, een stuk zuidelijker langs de kust.