Onverwacht Inezgane

 2015 Marokko, Reizen  Reacties uitgeschakeld voor Onverwacht Inezgane
feb 242015
 

We stonden op tijd op, want de reis naar Agadir kost ongeveer 3,5 uur en we wilden graag met de lunch in Agadir zijn. We aten als ontbijt bissara met vers gebakken brood (lekker!) om onderweg geen honger te hebben. Bij het busstation onderhandelden we stevig over de prijs van de busreis. Uiteindelijk reisden we met de maatschappij Exppress Magistic (geen spelfout …). Na een uurtje wisselden we van plaats, zodat we geen last meer hadden van de warme, invallende zon en veel beter uitzicht hadden. Onderweg waren er voortdurend arganboompjes, die worden bedreigd door de oprukkende woestijn en daarom nu op de UNESCO-lijst staan. Het laatste stuk reden we langs de prachtige, wilde kust van de Atlantische Oceaan. We zagen een groep kamelen met herder.

De verrassing was dat de bus langs/door Agadir reed en in het grote busstation van Inezgane stopte, bijna 15 kilometer verderop. Aangezien er in Agadir voor ons niet veel te beleven is en omdat er hier veel meer bussen vertrekken, vonden we dat helemaal niet erg! Bovendien zijn de hotels hier de helft goedkoper of anders gezegd twee keer zo goed.

We sliepen in de ruime kamer 311 van hotel Hagounia, die we bereikten via een marmeren trap met een gelakte eikenhouten leuning en over de wat versleten rode loper in de gang. De ontvangst was vriendelijk en warm water was geen probleem, aangezien er een boiler in de badkamer hing. Het was de beste warme douche tot nog toe!

We bezochten de enorme, kleurrijke, overdekte soek (markt), om de hoek aan de overkant. Je kunt er van alles kopen, van groenten tot wasmachines en van snuisterijen tot mobiele telefoons. We kochten Marokkaanse koekjes om bij de thee te proberen. Vooral die met kokos waren heel lekker!

image

Soek - Inezgane

image

Soek - Inezgane

image

Soek - Inezgane

Eten was er in overvloed, zoals wel vaker in de buurt van een busstation. We aten tagine, waarvan ik het vlees aan Hanneke schonk. Ze at niet alles op, maar dat was niet erg, want de meneer die na ons het tafeltje gebruikte, schoof de rest zo op zijn bord!

Het weer was heerlijk, ruim 20 graden en zonnig en niet veel wind, zoals in de voorgaande kustplaatsen. ’s Ochtends was het echter erg mistig, wat wel mooi was voor een paar foto’s.

In deze streek wordt nog een deel van het vervoer geregeld met paard of ezel met wagen. In de medina vind je mannen met wagentjes om spullen te vervoeren, heel geschikt voor toeristen met teveel bagage …

Omdat een significant deel van de mensen analfabeet is, worden de meeste dingen ook mondeling aangekondigd, zoals de bestemming van een bus. Klusjesmannen hebben een inventieve manier gevonden om duidelijk te maken welke diensten ze aanbieden: op een open stuk straat stonden een rol betonijzer, een stapel emmers met witkwasten en een tas met metselspullen.

De volgende bestemming zal Taroudant het mini Atlasgebergte zijn.

Gezellig Essaouira

 2015 Marokko, Reizen  Reacties uitgeschakeld voor Gezellig Essaouira
feb 232015
 

We aten de laatste boterhammen van het lichte volkorenbrood dat we de dag ervoor kochten met la Vache qui rit (puntjes zachte kaas in zilver papiertjes) en verlieten het hotel in Safi met onze kleine rugzakjes. We liepen naar het busstation met het idee om kaartjes voor de CTM-bus van 11:30 te kopen en daarna op ons gemak een espresso te drinken. Het liep anders, want een bus van een andere maatschappij (Trans Chihab du Sud) was om 10:00 klaar voor vertrek naar Essaouira. We kochten snel een fles water en na het instappen vertrok de bus meteen. De bus reed vrij snel, maar stopte ook redelijk vaak, zodat het ca. 2,5 uur kostte om de ruim honderd kilometer naar Essaouira (oude naam: Mogador) te overbruggen. Het landschap werd langzaam bergachtiger, want we kwamen in de buurt van het Atlasgebergte.

We overnachtten in hotel Eddaize, niet ver van Bab Doukkala (bab=poort, deur) in één van de oude hoofdstraten van de medina, waar we een goede deal maakten voor twee nachten. De kamer is groot en hoog met een houten plafond, gesteund door dikke balken. Er is een moskee vlakbij, maar de imam houdt het ’s ochtends gelukkig kort. Jammer genoeg bleek de beloofde warme douche een koude te zijn :-(.

Tussen de middag aten we een heerlijk warme schotel uit een tagine: groenten, citroen aardappelen en kip (die ik aan Hanneke gaf). In de middag slenterden we door de soms wat toeristische medina en bezochten we de haven waar veel, vaak gebruikte vissersbootjes lagen. Ze worden nog steeds op traditionele wijze van hout gemaakt.

Het waaide hard, maar het was niet echt koud (ca. 18-23 graden). De eerste keer dat we hier, al lang geleden, waren, was het snikheet en zouden we blij geweest zijn met een verfrissende wind.

image

Haven - Essaouira

De koffie in een koffiehuis buiten de medina smaakte ons goed. Later op de dag dronken we thee in een koffiehuis met een eerder gekocht stukje cake van minder dan een kwartje, zoals we dat wel vaker doen. De mannen – vrouwen zie je bijna nooit in een koffiehuis – zaten naar internationaal voetbal op een grote televisie te kijken. Opmerkelijk was dat de bediening werd gedaan door een vrouw.

In hetzelfde Berber-restaurantje, niet meer dan een paar vierkante meter en een terrasje met plastic tafels en stoelen, aten we ’s avonds harira met vers gebakken brood. Het eten in Marokko is een groot genot!

Essaouira is beroemd om zijn houtsnijwerk. Met name de wortels van de thuja worden gebruikt om diverse voorwerpen, zoals schaaltjes, potjes en doosjes, maar ook grote, prachtig ingelegde tafels, te maken. Het hout is donker en vaak zwart gevlekt. De vele kleine winkeltjes aan de rand van de medina geurden heerlijk naar het hout. We kochten een klein potje als aandenken voor omgerekend een euro.

image

Houtsnijwerk - Essaouira

We bezochten ook een muziekwinkeltje, waar onder andere de guembri werd verkocht. Dit instrument met drie snaren van de darm van een geit, waarvan de vierkante, houten klankkast wordt bedekt met de huid van een dromedaris, wordt hier gemaakt en bespeeld. Elk jaar is er in juni een festival gewijd aan de Gnaoua-muziek.

We bezochten de noordelijke bastion, waar het flink waaide en de golven beneden ruw tegen de rotsen beukten. De originele kanonnen, afkomstig uit Barcelona, anno 1777, staan er nog.

In de oude, vervallen wijk bij de muur aan de zee bezochten we een nog in gebruik zijnde kleine synagoge. 99% van de mensen is hier moslim, maar er zijn ook kleine minderheden christenen en joden. De meeste mensen stammen hier af van de Berbers en er zijn zelfs nog groepen die 100% Berber zijn.

Ik liet mijn haar in een klein winkeltje knippen. Dat kun je hier rustig laten doen, behalve dat het goedkoop is, wordt je haar ook uiterst zorgvuldig geknipt.

Onze volgende bestemming zal Agadir zijn, waar het waarschijnlijk weer een beetje warmer is, omdat het een beetje dichterbij de evenaar ligt.

De pottenbakkers van Safi

 2015 Marokko, Reizen  Reacties uitgeschakeld voor De pottenbakkers van Safi
feb 222015
 

Bij een stalletje in de soek (markt) om de hoek kochten we dikke, hartige, enigszins taaie pannenkoeken, die we in ons “stamcafé” in El Jadida als stevig ontbijt bij een kleine espresso aten.

Met een CTM-bus, die ruim een half uur te laat was, reisden we rond de middag in ca. 2,5 uur door een groen en glooiend landschap naar het zuidelijker Safi. Dichterbij Safi werd het langzaam wat heuvelachtiger en verschenen er meer en meer cactussen, waaronder aloë vera.

We konden geen plaats vinden voor het middageten, dus kochten we een licht volkorenbrood en sardientjes met pittige tomatensaus in blik bij een grote Carrefour-supermarkt en aten dit in het tegenoverliggende café op, waar we zwarte thee en muntthee bestelden. Het smaakte prima.

De buurt rond het centrale Mohammed V plein, een zevensprong, was erg rustig, maar misschien kwam dat doordat het zaterdag was (voor moslims is dit een soort zondag, die volgt op de vrijdag, de dag van het gebed).

We liepen naar de hoog ommuurde medina, waar we aan de zeezijde in een rustig steegje hotel Essaouira vonden, waarvan de naam alleen in het Arabisch vermeld stond. De vloeren, muren en trappen leken nog met de originele Portugese tegeltjes betegeld te zijn. We waren het er snel over eens dat we hier wilden overnachten, ondanks dat er alleen een gemeenschappelijk warme douche was. De oude man aan de kleine balie hoefde onze huwelijksakte niet te zien 😉 Het is het goedkoopste hotel tot nog toe: 100 dirham (ca. 10 euro). Meestal zijn weer zo’n 150 dirham kwijt (behalve in Casablanca).

De kamer, nummer 7 met een blauwe deur op de tweede verdieping, was rechthoekig en klein, maar had een heel aangename sfeer. De vloer was van afwisselend oker en bordeauxrode tegeltjes, die enigszins versleten waren. Er was een oude, hardhouten kast met een spiegel. Kasten gebruiken we overigens nooit, want ze vergroten het risico dat je iets vergeet. Met een tafel of stoelen waar we onze tassen op kunnen zetten, zodat ze schoon blijven, zijn we altijd blij. De muren waren onregelmatig gepleisterd, maar netjes in gebroken wit gesausd. Het hoge plafond was wit met een kleine lambrisering. Er was een klein raam met buiten luiken tegen het lawaai en het licht. De bedden waren opgemaakt met schone lakens en warme dekens. We konden kiezen uit een gewoon kussen of een rol.

We bezochten de drukke soek in de medina, waar o.a. het beroemde aardewerk van Safi wordt verkocht. Het aardewerk wordt in een buurt op de pottenbakkersheuvel, net buiten de medina, gemaakt. Overal stonden grote lemen ovens, maar we vroegen ons af of deze nog werden gebruikt, omdat ze er nogal verwaarloosd uitzagen. Helaas word je hier vaak aangesproken door mensen die je willen “gidsen”. Overigens valt het lastiggevallen worden door dit soort mensen tot nog toe erg mee, waarschijnlijk omdat het laagseizoen is. Ook hebben we nog niet meegemaakt dat er teveel geld voor iets werd gevraagd, waarbij gezegd moet worden dat we tot nog toe nog geen gebruik hebben gemaakt van taxi’s.

image

Aardewerk - Safi

Het was niet makkelijk om een plaats voor het avondeten te vinden die ons goed beviel, maar bijna terug bij de medina vonden we een drukbezocht restaurant waar harira (pittige soep) en verse, zelfgemaakte frites met mosterd werden geserveerd. Thuis hadden we ons al verheugd op dit gerecht, dus we waren blij!

Safi voelde wat somber aan, maar wellicht kwam dat door het even wat sombere weer. De sfeer herinnerde aan een reis, lang geleden, naar Portugal. In de avond ging het miezeren en later zachtjes regenen. De temperatuur was aangenaam, niet te warm en niet te koud. Ondanks de nabijheid van de oceaan was er niet al teveel wind.

De oceaan ligt enkele tientallen meters beneden een niet al te lange boulevard, die rommelig en in een niet erg goede staat was. De golven beukten hard tegen de rotswand en spetterden tientallen meters hoog op.

De volgende stop zal Essaouira worden, ongeveer 2,5 uur zuidelijker met de bus.

De cisterne van El Jadida

 2015 Marokko, Reizen  Reacties uitgeschakeld voor De cisterne van El Jadida
feb 202015
 

Na weer een goede nachtrust en een stevig ontbijt met bissara (tuinbonensoep) en brood, afgesloten met te zoete, maar toch lekkere muntthee, slenterden we nog even door de centrale markt van Casablanca om daarna met een comfortabele CTM-bus naar El Jadida (“de nieuwe”) te vertrekken (ca. 2 uur, 100 km). Het duurde even voor we de bebouwde kom verlaten hadden, maar de weidse ruimte buiten de stad, met veel groen en bloemen, waaronder goudsbloem, was heel aangenaam voor het oog. Naarmate we dichterbij El Jadida (ca. 150.000 inwoners), een gemoedelijke landbouwstad van Portugese origine kwamen, kwam er meer en meer zon. De middagtemperatuur in El Jadida lag rond 17 graden, ietsje meer dan in Casablanca. Vanwege de ligging aan de oceaan was het aan de kust wel vrij winderig in de middag en avond.

Aangezien we rond lunchtijd aankwamen, aten we eerst wat en zochten daarna naar een hotel. Het is naar onze ervaring overigens altijd beter om deze volgorde aan te houden. We overnachtten in het nette hotel Nice, met een mooie betegelde, vaak belopen trap, in een schone, iets vervallen kamer met harde bedden, hetgeen hier het gebruik is. We waren in deze tijd van het jaar waarschijnlijk één van de weinige gasten. In een ander hotel werden we geweigerd, omdat we geen huwelijkse akte konden tonen, iets wat ons eigenlijk nog nooit eerder is gebeurd (zover we weten). Ik vind het niet zo erg, want ’s lands wijs, ’s lands eer.

We slenterden door de stad, genietend van de warme zon, en dronken op het terrasje van een koffiehuis, die je hier overal vindt, een lekkere espresso (café noir) met een stukje cake, dat we eerder in een boulangerie (bakkerij) kochten. Ons “stamcafé” is la Perla, vanwege de vriendelijke bediening, de schone wc, zijn prettige, centrale ligging en de goede Wi-Fi-verbinding, zelfs goed genoeg om een film te downloaden (leuk voor in de avond).

We wandelden over de lange pier die de kleine baai moet beschermen tegen de hoge golven van de vaak ruwe oceaan. We moesten oppassen om niet nat te worden van de spetters van de hoge golven. Aan het eind waren een paar mannen aan het vissen. Als je een poos de zee niet gezien hebt, is het weer fijn om een branding met mooie, grote schuimkoppen te zien.

We verkenden de oude, pittoreske medina met zijn oude zeepoort (Bab el Bahr). Aan de zeezijde is duidelijk te zien dat de muren al oud zijn, maar toch zijn ze nog steeds in goede staat. We liepen op ons gemak rond over de oude vestingmuur en zijn bastions met uitzicht op een haventje met wat kleine vissersbootjes. Op één van de stenen, boven een welgevormde poort, stond het jaartal 1280.

image

Medina - El Jadida

Uiteraard bezochten we de prachtige cisterne in het centrum van de medina, een gewelfde, ondergrondse wateropslag uit de 15e eeuw. Hier werd een scène van de bekende film Othello van Orson Welles opgenomen. De cisterne is erg fotogeniek door de stralen zonlicht die van bovenaf binnenvallen en reflecteren in een laagje water dat op de bodem van de cisterne ligt.

image

Cisterne - El Jadida

Ook wandelden we over de lange, winderige boulevard die ’s zomers druk wordt bezocht door Marokkanen uit allerlei delen van het land. Er is een wijds uitzicht over de wilde oceaan en er staan langere rijen palmbomen in een groen plantsoen. Hier en daar zijn kinderen aan het voetballen. Een paar grote stenen fungeren als doel. Ze zijn heel handig met de bal.

Volgens de in onze telefoons ingebouwde stappenteller lopen we ongeveer 10-15 kilometer per dag.

We genoten erg van “plat homoss motabal” (hummus) en “plat baba ghanoje” (een gerecht op basis van gepureerde, geroosterde aubergine) in restaurant el Rif met een vriendelijke Jordaanse eigenaar. Heerlijk en leuk voor de afwisseling!

Hoewel volgens wat ik gelezen heb het internet hier niet gecensureerd zou zijn, is mijn ervaring anders. Soms zijn websites niet bereikbaar met de melding “verbinding geweigerd”, zelfs niet over een beveiligde verbinding (https). Dit soort beperkingen zijn voor mij vrij gemakkelijk te omzeilen, omdat ik meerdere servers in diverse landen ter beschikking heb om mijn lokale internet-verkeer versleuteld om te leiden. Aanvulling: ik heb ook gemerkt dat verkeer soms beperkt wordt, bijvoorbeeld het uploaden van foto’s, wat goed te omzeilen bleek met shadowsocks.

Positief is dat Marokko lang niet meer zo vies is als we ons herinneren. Vrouwen zijn vaak hun stoep aan het boenen en er is gelukkig niet zoveel zwerfafval meer. Ook de hotels zijn schoon en het beddengoed is redelijk goed in orde. Zelfs het sanitair is verbeterd, hetgeen in dit soort landen “traditioneel” slecht en vies is.

Onze volgende bestemming is Safi, weer een stuk zuidelijker langs de kust.

Een dag in Casablanca

 2015 Marokko, Reizen  Reacties uitgeschakeld voor Een dag in Casablanca
feb 192015
 

’s Ochtends werden we uitgerust wakker door het langzaam toenemend geroezemoes in de straat beneden. Ik heb de oproep voor het gebed in de vroege ochtend van de nabije moskeeën niet eens gehoord. Na een warme douche verkenden we de centrale markt, die gevestigd is in een groot, oud, wat vervallen gebouw. Er hingen nog verbleekte aanplakbiljetten uit 1927 en er waren mooi betegelde fonteintjes, waar mannen kannen met water aan het vullen waren.

We kregen van een vriendelijke marktkoopman gratis bissara met gubz (brood) aangeboden. Bissara is een licht gekruide tuinbonensoep, die hier als ontbijt wordt gegeten. Een net getrouwde jongeman van een naburige groentenkraam vertaalde het Arabisch van de man voor ons.

We wisselden van hotel, vannacht slapen we in hotel Rialto, schuin tegenover een bekende bioscoop met dezelfde naam. Het hotel is wat goedkoper en net zo goed en heeft bovendien een mooie binnenplaats met veel planten. De ontvangst was heel gemoedelijk. De procedure was simpel: paspoorten overhandigen en wachten op de inschrijving in het register en daarna vooruit betalen.

We waardeerden onze INWI SIM-kaartjes op met 50 dirham (ca. 5 euro) en met wat hulp van een INWI-servicecentrum kochten we daarvan een internetbundel van 4 GB voor 30 dagen. Met een beetje van het bonustegoed dat we kregen door het opwaarderen, belde ik mijn ouders om te laten weten dat alles goed ging.

Nadat we een kahwa (kleine, lekkere koffie, altijd geserveerd met een glas water) in een koffiehuis hadden gedronken, aten we weer in het drukke restaurant Amine lekkere, gefrituurde wijting en diverse heerlijk klaargemaakte groentes.

’s middags slenteren we door de medina (oude centrum) van ed Dar el Baida (de Arabische naam van Casablanca: “het witte huis“). Hoewel mijn Arabisch wat weggezakt is, kan ik het Arabische schrift nog prima lezen en beginnen de meest gebruikelijke woorden alweer terug te komen.

Later in de middag bezochten we de indrukwekkende Hassan II – moskee, de derde grootste moskee van de wereld, gelegen op een aangelegd schiereiland. De luchten waren heel mooi, enigszins dreigend, en de zee vrij ruw, mede door de wind.

image

Hassan II - moskee - Casablanca

Op de terugweg liepen we door de drukke, kleurrijke markt aan de buitenzijde van de medina. Eerst langs kleine groentenkraampjes, later door een steegje waar vooral huishoudelijke goederen werden verkocht.

De geur van Marokko is nog steeds heel herkenbaar: de geur van de cafés, de geur van gebakken of gefrituurd eten en soms, minder dan vroeger, de geur van rottende etensresten of van het riool.

Morgen reizen we met een bus van de bekendste en beste maatschappij, CTM, door naar El Jadida, een stuk zuidelijker langs de kust.