De trein was vervangen door een bus, die over rijksweg 1 snel de grote stad Volos (ca. 140.000 inwoners) aan de Egeïsche Zee bereikte. De eerste indruk van de stad was niet zo goed, vooral door het drukke verkeer. Het was echter heel aangenaam op de lange boulevard en de lange pier aan het eind van de middag. De zonsondergang was schitterend. Hogerop in de stad was het ook gezellig met heel veel lampjes voor de komende Kerst.
We sliepen in hotel Jason op de derde verdieping. We hadden een prachtig uitzicht op het water. Het balkon was aangenaam zonnig. Het was ook een mooie plek om een kleine was te doen. De kamer was ’s nachts wel koud, omdat er geen verwarming was. We sliepen daarom onder vier wollen dekens. Het ontbijt was goed, maar niet geweldig: een tosti, een cakeje, brood met jam of honing en koffie.
Met trein 1899 van 11:13 reisden we met zonnig weer (10 graden) en een mooi uitzicht op de besneeuwde berg Olympus en op de zee door enkele lange tunnels in ongeveer drie kwartier naar Larissa, de hoofdstad vanThessalië. Deze stad (ca. 120.000 inwoners) was 10.000 jaar geleden al bewoond.
In de trein vragen de conducteurs wie ingestapt is om de kaartjes te knippen. De wc’s op het stations zijn redelijk schoon en gratis en de koffie op de terrasjes rond het station kost hetzelfde of nauwelijks meer dan elders.
Er was een langgerekte markt langs het spoor met voornamelijk kleding en groenten en fruit. We kochten een flesje puur granaatappelsap. Lekker en gezond!
Het kostte weer enige moeite om een restaurantje te vinden voor de lunch, maar we vonden een straatje met allemaal kleine restaurantjes. We aten in één van de restaurantjes een grote Griekse en een Kreta salade en samen een bordje gekruide patat.
We verkenden het bruisende centrum en de wat stillere omgeving van het centrum. We kwamen langs diverse archeologische resten, inclusief een mooi, oud theater.
We sliepen in het tweesterrenhotel Elena op de vijfde verdieping. Uit het raam konden we de besneeuwde top van Olympus zien, die erg mooi was met zonsondergang. Ongevraagd kregen we een flinke korting, dus we betaalden ruim minder dan de prijs op booking.com. In het algemeen zijn de hotels heel netjes en goed betaalbaar. Als er een ontbijt inbegrepen is, is het van goede kwaliteit. Deze keer was het zelfs uitstekend!
Toen we opstonden was het -3 °C, na zonsopgang werd het door de zon echter snel warmer. De zon staat hier nog veel hoger dan in Nederland.
De juiste bus naar het archeologische museum had ik gevonden op het internet, maar welk kaartje moesten we hebben? De buschauffeur aan wie we dat vroegen stapte uit om het ons te tonen!
Het pas twee jaar geleden geopende museum, ongebruikelijk ver van het stadscentrum, was zeker de moeite waard. We kregen een korte introductie en bekeken daarna op onszelf de interessante collectie met vondsten uit Thessalië, gegroepeerd op tijdsperiode. Gelukkig mochten we fotograferen. We maakten nog een praatje aan het eind hij het ophalen van onze rugzakjes. De man achter de balie had decennialang bij de spoorwegen gewerkt en had samen met een collega vrijwel alle landen van Europa bezocht. Hij had er bewondering voor dat we alles met het openbaar vervoer deden. Ik vroeg hoe we met de bus naar het treinstation konden gaan. We waren al buiten toen de collega achter ons aankwam om ons met de auto naar het station te brengen!
Voor de sport kijken we uit naar het broodje met de langste knakworst. Tot zover was dat 40 centimeter.
Helaas zijn de musea op maandag gesloten. Aan de overkant van het Byzantijnse museum woedde een fikse brand in een appartement op driehoog. Er waren dikke, donkere rookwolken aan de voor- en achterzijde. Een brandweerman haalde gevaarlijke capriolen uit om met een enkel ladderdeel steeds vastgehaakt aan het volgende balkon omhoog te gaan. We zijn niet gebleven om te kijken hoe het afliep.
Vanaf het treinstation van Veria, twee kilometer lopen van het centrum, reisden we in een half uurtje met trein 84 (11:45) naar het dorpje Platy (Platu/Plati). De conducteur knipt hier nog gaatjes in de ouderwets grote kaartjes. We liepen naar het centrum van het dorpje (10 minuten lopen), waar we een snack kochten (Pizzeti Emmental, Tomato & Olive; Met echte kaas volgens het zakje; Het smaakte in ieder geval beter dan we verwachtten.), want veel anders was er niet. De spoorbomen werden door een man met de hand open en dicht gedraaid. Er was een klein wachtershokje waar hij kon schuilen. Op het station dronken we een lekker bakje Griekse koffie. Na een poosje wachten gingen we met trein 2591 (13:25) door naar het stadje Kateríni (ca. 85.000 inwoners). Dit stadje staat niet in de reisgids en dat vinden we juist wel leuk. We wandelen in de zon (ca. 15 graden) met af en toe zicht op de besneeuwde berg Olympus (2918 meter) de twee kilometer naar het centrum.
We zochten een poosje naar een restaurant, waarvan er in Griekenland verrassend genoeg niet zo veel zijn, want de cultuur is de hele dag koffie en snacks (mezze), maar we hadden het geluk om een uitstekend restaurant te vinden, waar we o.a. heerlijke Griekse salade aten. ’s Avonds aten we in hetzelfde restaurant nog een keer een ruime hoeveelheid gebakken kabeljauw met rucolasalade, dat bijna als een kunstwerkje werd gepresenteerd.
We sliepen in het tweesterrenhotel Orfeas, waar we vriendelijk ontvangen werden en het ontbijt goed en uitgebreid was. De temperatuur was ’s nachts flink gezakt naar een paar graden, wat goed te zien was aan de flinke condens op de dubbelglasruiten. Hoewel het hotel gerenoveerd is, was er nog een oud en zelfs werkend bedraad radiosysteem met zes ouderwetse drukknoppen om de ‘zender’ te kiezen (zie foto’s). De zesstandenschakelaar (wie weet nog wat dat is?) zat vast op stand één, dus er was alleen zacht geluid. Het is lang geleden dat ik zoiets gezien heb. De muren van de gangen van het hotel waren donkerblauw (petrol) en op de vloer lag een bordeauxrood tapijt.
De Grieken zijn aardig en behulpzaam. De conducteur doet bijvoorbeeld uit eigen beweging moeite om te vertellen waar je uit- en over moet stappen. Als voetganger krijg je echter weinig voorrang van automobilisten op het zebrapad.
Met de staatstrein bestaande uit twee wagons reisden we na het middaguur in een uurtje naar het stadje Veria, net als Thessaloniki in de provincie Macedonië. We moesten in een rij wachten totdat de deuren van de trein opengingen. Het landschap ziet er in de winter wat troosteloos uit.
Met een bus die waarschijnlijk op de trein stond te wachten, reisden we door naar het overzichtelijke centrum. We bekeken enige hotels en kozen het driesterrenhotel Villa Eliá. Het was somber, regenachtig weer, wat wel zorgde voor een sfeervol uitzicht op het dal beneden de stad. De stad ligt aan de voet van een bergrug.
Na een goede nachtrust en een prima ontbijt van het hotel zwierven we nog door het oude stadsgedeelte met kleine Byzantijnse kerkjes om daarna de bus naar Vergina op te zoeken. Na een rit van zo’n drie kwartier, halverwege over een stuwdam, werden we in het centrum van het kleine dorpje afgezet. Het zou een heel gewoon dorpje zijn geweest als er niet een heel bijzondere archeologische vondst was gedaan. Waarschijnlijk heeft hier Aigai gelegen, de eerste hoofdstad van het Macedonische koninkrijk.
We aten een prima lunch in een net geopend restaurant in het centrum van het dorpje, waar men zich verontschuldigde dat er nog geen menukaart was. De vis was niet goed gaar, maar dat werd goed opgelost.
We bezochten het uitstekende museum dat over de graftombes van o.a. koning Philippus II (382-336 voor Christus) was gebouwd en er aan de buitenkant als een met gras begroeide heuvel uitziet. We mochten om één of andere reden gratis naar binnen. Er waren o.a. prachtige kronen van eikenbladeren en eikeltjes gemaakt van glimmend (blad)goud. Foto’s mochten we helaas niet maken. Het is werelderfgoed sinds 1996.
We klommen omhoog naar de voor “renovatie” (meestal betekent dat niet veel goeds) gesloten acropolis, hetgeen in de stralende, winterse zon (19 graden!) zeker niet onaangenaam was. Er was een mooi uitzicht, maar van de acropolis konden we helaas niets zien. Er kwam een kudde geiten met mooi klinkende bellen in verschillende toonhoogtes omlaag.
We sliepen in het goed betaalbare pension Vergina, waar alles prima in orde was.
Veel mensen verwarmen hun huis hier met een houtvuur, hetgeen een aangename geur door het dorp verspreidt.
Met een tram en een Sprinter reisden we vroeg in de ochtend in ongeveer 25 minuten van Stayokay Vondelpark naar Schiphol luchthaven, waar we ruim op tijd waren, zodat we alles op ons gemak konden doen. We hadden thuis al ingecheckt en omdat we zonder ruimbagage reisden, hoefden we niet langs de incheckbalie. Na een poos wachten werden we met een bus naar het vliegtuig, een Boeing 737-800, gebracht. Het merendeel van de passagiers was Grieks, want wie gaat er nou in de winter naar Griekenland? Tijdens het instappen werd er brandstof getankt, dus we mochten onze riemen nog niet vastmaken, wat niet erg gebruikelijk is.
De vlucht, op een hoogte van 12 kilometer, duurde maar 2,5 uur (900 km/u). Bij het dalen naar het vliegveld van Thessaloniki (320.000 inwoners) was er boven de Middellandse Zee lichte turbulentie. Niet dat we dat van plan waren, maar we mochten van het vliegveld geen foto’s maken, omdat het ook een militaire functie heeft.
Met een drukke stadsbus en een onverwachte overstap reisden we in ruim een half uur naar het centrum van de stad. Na een lekkere pita falafel haalden we de kaartjes voor het geboekte concert op. We dronken een espresso en een thee in een wat rokerig, maar gezellig koffiehuis en liepen daarna door naar het hoger gelegen hostel Crossroads in ano poli (de oude wijk), dat we vooraf voor twee nachten geboekt hadden. We werden vriendelijk ontvangen. De kamer en badkamer waren prima in orde. ’s Avonds aten we nog wat in een eethuisje en daarna hielden we het voor gezien, want het was een lange dag.
De volgende ochtend stonden we op ons gemak op. De koffie stond zoals was beloofd al klaar. We aten bij een bakker een stukje lager in de oude stad een lekkere spanakopita. We kregen er zelfs ongevraagd een glaasje water bij. Daarna verkenden we te voet de aangename stad. Er zijn vele archeologische resten van muren en gebouwen uit o.a. de Romeinse en Byzantijnse tijd. Het oudste gebouw is Rotunda (Agios Georgios). De temperatuur, 18 graden, was veel hoger dan de 10 graden de dag ervoor. Het ging in de middag helaas wel wat regenen. In de avond en in de nacht regende het flink door, maar het was gelukkig niet koud.
’s Avonds bezochten we een uitvoering van het noordelijke Staatsorkest. Elena Papandreou, een bekende gitariste, speelde een bekend stuk van Roland Dyens met het strijkorkest.
’s Middags aten we een marouli (Griekse) salade met walnotenolie. In een restaurantje met ietwat melancholische, typisch Griekse muziek. ’s Avonds aten we uitgebreider in een uitstekend restaurantje met wat meer opgewekte muziek. We dronken “malamatina”, een retsina.
