Marcel's weblog

Bolivia is een wat lastiger land om te reizen. Vooral in de kleinere steden en dorpen is (de frequentie van het) vervoer vaak een probleem. Waarschijnlijk heeft dit te maken met de lage bevolkingsdichtheid (minder dan 10 mensen per km²) en met het feit dat Bolivia één van de armste landen van Latijns-Amerika is.

De mensen zijn meestal aardig, maar enigszins gesloten. Een enkele keer zijn ze afstandelijk en nors, naar onze ervaring vooral de wat rijkeren (vraag maar geen lift aan iemand in een spiksplinternieuwe 4WD).

Het eten in de grote steden is redelijk goed, maar in kleinere plaatsen is het rijst, aardappelen en (gedroogd; charque) vlees wat de pot schaft. Veel Bolivianen zijn dik van het twee of drie keer per dag rijst en aardappelen eten.

Uniek zijn de landschappen in het zuidwesten van het land, met onder andere de grootste zoutvlakte van de aarde. Ook uniek zijn de mijnen nabij Potosí en Oruro, waar nog grote aantallen mensen in coöperaties onder zeer slechte omstandigheden werken.

We reisden aan het einde van de droge periode, wat als voordeel heeft dat het niet erg koud is in het zuidwesten. Het nadeel is echter dat de vaak slechte wegen erg stoffig zijn en dat je last van je neus krijgt. Omdat we langzaam gestegen zijn, hebben we nauwelijks last van de grote hoogte gehad, hoewel je wel wat sneller buiten adem bent, als je niet rustig aandoet. De hitte in Santa Cruz viel door de bewolking erg mee (er vielen zelfs enige druppels regen).

Typische Boliviaans

• Paceña, huari, sureña, taquiña (bier)
• Entel, tigo (telecommunicatie)
• Jugo de maracuya (sap van de passievrucht met water)
• Frutilla (sap van aardbeien met water of melk)
• Guineo con leche (drank van banaan en melk)
• Té con canela (thee met kaneelsmaak)
• Charangos
• Polleras (rokjes in de vorm van een lampekap)
• Pocachas (lange, dubbele vlechten met balletjes aan het eind)
• Monteras (bolhoeden)
• Baby in doeken (mantas)
• Slechte internetverbindingen, soms zelfs een gedeelde GPRS-verbinding
• Buen aproveche (eet smakelijk na het eten)
• McLlama (een grap)
• Open en bloot de borst geven (op straat, in de taxi, etc)
• Toyota boliviana (ezeltjes)
• Flota (bus)
• Pollo picante (pittige kip)
• Om de waarheid heendraaien om geen nee te hoeven zeggen
• Verkleinwoorden: ahorita (nu), cafecito (koffietje)
• Laag tempo: b u e n a s  t a r d e s (goedemiddag)
• Bolivianos (munteenheid)
• Chaqueo

Foto's

1 2 ... 6 ►

Reisroute

We kochten de boletos (tickets) voor de bus naar Mizque een dag van te voren. Vervoer naar kleinere plaatsjes is vaak dagen van te voeren volgeboekt. De reis naar Mizque kostte vier uur. Dit keer geen stoffige, rotsige weg, maar kinderhoofdjes en een mooi, vriendelijk landschap. Langs de weg stonden heerlijk geurende groepjes eucalyptus– en naaldbomen. Onderweg reden we langs een diepe quebrada (ravijn). Niet naar beneden kijken als je hoogtevrees hebt!

In Mizque aten we een lunch met papas congeladas (aardappelen met een laagje kaas). Tijdens de lunch hoorden we dat het de laatste dag van het charango-festival in Aiquile was. We besloten daarom om door te reizen. De taxi met een heel jonge chauffeur deed er krap een uur over.

Aiquile was gezellig druk. Het vinden van een slaapplaats was lastig, maar in Alojamiento Turista konden we slapen in een grote kamer die volgepropt was met een stuk of 15 bedden. Anders hadden we waarschijnlijk kunnen slapen in één van de schooltjes. In verband met Allerzielen (de mensen zijn hier overwegend katholiek) was er in de alojamiento een altaar met allerlei etenswaren en een portret van een overledene opgesteld. De volgende dag kwamen kinderen luid gebeden zingen en prevelen en daarna kregen ze wat van de etenswaren mee.

Het festival viel wat tegen. Eerst was er een langdradige prijsuitreiking van zo´n anderhalf uur en vervolgens speelden een aantal bandjes hun oorverdovende muziek. De mensen dronken veel cerveza (bier). Eigenlijk was het meer een disco dan iets anders. We zijn dan ook redelijk vroeg weggegaan.

De volgende ochtend kochten we een mooie, goedklinkende charango voor Hanneke, direct bij de bouwer, de 62-jarige, vriendelijke Luis Soto (in Calle Campero). Ook namen we foto´s van de gigantische betonnen charango een stukje verderop.

Om zeven uur in de ochtend kwamen we met de redelijk comfortable nachtrein in Oruro (216.000 inwoners; 3702m) aan. Op straat was het nog stil en het viel mede vanwege het tijdstip niet mee om een geschikt hotel te vinden. We sliepen in het middenklasse hotel Repostero. We vinden de stad niet zo heel interessant en behalve de gebruikelijke musea en de niet zo heel eenvoudig te bereiken rotstekeningen bij Calacala is er ook niet zoveel te doen in de stad en zijn omgeving. Morgen reizen we daarom met een bus (ca. 4 uur) door naar de bekendere stad Cochabamba.