Marcel's weblog

Via Kotel (Котел) en Burgas (Бургас) reisden we zo’n 150 km met drie minibusjes in ruim drie uur naar het mooie stadje Sozopol (Созопол) aan de Zwarte Zee kust. We overnachtten in een prachtige kamer met 180 graden zicht op de zee. Het bekende, heel toeristische, on-Bulgaarse Sunny Beach kunnen we in de verte zien. Grote meeuwen en af en toe een Aalscholver vliegen op korte afstand voorbij. Enige tientallen meters lager breken de golven op de grote rotsen. De zonsopgang konden we vanuit het bed zien. Hoewel het al begin oktober is, is de temperatuur hier overdag nog goed (15-20 graden). We hebben heerlijk op ons gemak op het balkon ontbeten.

Sozopol is vrij toeristisch, zoals vrijwel de gehele Zwarte Zee kust, maar het seizoen is voorbij en de mensen zijn nu bezig met het repareren van hun boten of met het hakken en zagen van hout. Het stadje ligt veilig op een rotsachtig schiereiland en werd al in 611 voor Christus gesticht door Griekse kolonisten, die het Apollonia Pontica noemden, naar hun god Apollo. Voor die tijd werd het al bewoond door de Thraciërs. Het stadje is verschillende keren veroverd, vervallen en verlaten en kreeg zijn huidige naam van de Byzantijnen. Pas in de negentiger jaren kwam het toerisme langzaam op gang. Er zijn nog veel beschermde, oude houten huizen, die gebouwd zijn op een gestapelde stenen fundering.

De Zwarte Zee dankt zijn naam niet aan de kleur, die wel enigszins grijs is, maar aan de vele scheepsrampen die hebben plaatsgevonden op het soms onstuimige water. Uit de Middellandse Zee wordt zout water aangevoerd, dat de onderste laag van de zee vormt; de bovenste laag is zoet water dat wordt aangevoerd door rivieren. De onderste laag is dood, maar in de bovenste laag leven veel dieren. In het kleine haventje kregen we van een visser twee gedroogde zeepaardjes (hippocampus). Dit zijn bijzondere, monogame diertjes, waarvan het mannetje zwanger wordt.

We dronken voor het eerst Mastika (Мастика), een brandy met anijs, die lijkt op ouzo. Brandy is net als wijn lekker en goedkoop, omdat het lokaal wordt gemaakt. Een heerlijk traditioneel gerecht is kaas op Shopski-stijl (Сиренe по шопски): schapenkaas, ei, tomaat, (paddestoelen), oregano en een verse groene peper, klaargemaakt in een versierde aardewerken pot uit de oven.

In twee uur reisden we met een minibusje naar de wat grotere stad Sliven (Сливен) en na een lekkere espresso op het busstation reisden we met een ander minibusje door naar het pittoteske bergstadje Kotel (Котел; ca. 500 m). We slapen bij een familie met de naam Konstanse in een groot huis dat gedeeltelijk met hout is gemaakt. Met een paar woordjes Bulgaars en met handen en voeten hebben we duidelijk gemaakt wat we wilden. Veel buitenlandse toeristen komen hier niet, dus veel Engels wordt hier niet gesproken.

Kotel is een heel fotogeniek stadje, waar veel te zien is, als je goed om je heen kijkt, maar echt bijzondere bezienswaardigheden zijn er niet. De bewoners zijn vriendelijk, hoewel ze jou niet zomaar zullen aanspreken. Ze zijn bezig met de voorbereidingen voor de winter. Het hout voor de kachel wordt kleingemaakt en opgeslagen. Als de zon niet schijnt, is het hier fris. Vooral aan de rand van het stadje zijn er moestuinen en worden er kippen en geiten gehouden. Hier een daar staat een soms wat mager paard dat wordt gebruikt voor een wagentje met als onderstel de assen en wielen van oude auto’s. We aten wat walnoten die kort geleden uit de boom waren gevallen. Er zijn hier nog verrassend veel bloemen en we zagen weer een mooie pijlstaartvlinder.

We vonden hier we weer een een geocache. Leuk was dat we de eerste vinders waren!

De busreis terug naar het laag gelegen Plovdiv was zeker een uur sneller dan de reis heen. Naar het oostenlijker gelegen Karlovo (Карлово) was het maar een uurtje met de bus. Omdat we daar enkele uren moesten wachten op de trein naar Kazanlak (Казанлъ̀к), namen we een taxi naar het rustige centrum om op ons gemak wat te eten en drinken.

De trein bestond uit twee oude wagons en een elektrische locomotief. Er werd een keer of tien heel kort gestopt op hele kleine stationnetjes en er werd een paar keer gewacht op aansluitende treinen. Hier worden nog mensen i.p.v. tijden vervoerd … De reis ging door ogenschijnlijk onaangeroerde bossen en later door uitgestrekte landbouwgebieden. Aan de horizon waren bergen, hier en daar gedeeltelijk gehuld in donkere wolken. De beroemde Rozenvallei was nabij, maar was niet zichtbaar vanuit de trein. In deze streek wordt ruim 80% van alle rozenolie van de wereld geproduceerd

Tegen het einde van de reis stapte een groepje Roma (zigeuners) in met zwarte handen van het plukken van walnoten. Het leek erop dat ze problemen hadden met het betalen van het weinige geld voor de trein. Bij het uitstappen kregen we een paar handen vol met walnoten. Onopvallend gaven we één van de vrouwen wat leva’s (лева), die ze blij accepteerde. Zonder dat zij bedelden en zonder dat wij ze beledigden, konden we ze zo toch een beetje helpen.

De volgende ochtend regende het, maar gelukkig klaarde het tegen de middag op. We zochten en vonden een goed verborgen geocache, nabij een bijzondere graftombe, waar in de vierde eeuw voor Christus een Thracische koning begraven werd. De graftombe werd tegen het einde van de 2e wereldoorlog bij toeval ontdekt toen men aan het graven was voor een schuilkelder. De belvomige tombe met een diameter van 12 meter was afgedekt met een sleutelsteen en staat op de werelderfgoedlijst.