Marcel's weblog

Twee dagen niet reizen en even echt vakantie in Chiclayo. Je went verrassend snel aan de plaats waar je bent.

We sliepen in misschien wel het beste hotel tot nu toe, hotel Sicán (continentaal ontbijt inclusief). Het weer in Chiclayo is vrijwel ideaal, zonnig, 20 tot 25 graden en een lekker briesje van zee. Voor ons is er goed vegetarisch eten bij Govinda, waar ze zelfs queque integral (volkoren cake) hebben. Tussen de middag aten we het dagmenu bij een gezellig restaurantje waar we al eerder waren geweest. Ze herkenden ons na twee weken meteen.

We reisden langs de kust terug naar het zuiden. Eerst naar Trujillo, met Linea (4 uur). Na het middageten wilden we met dezelfde maatschappij verder naar Chimbote. Het computersysteem werkte niet, dus werden de boekingen voor alle mensen per telefoon afgehandeld, behalve die van ons. De bus van twee uur was ineens “vol”. We moesten wachten tot drie uur. We werden dus eigenlijk gewoon in de steek gelaten. Geen nood, busmaatschappijen zat. We vertrokken een half uur later met el Sol een stukje verderop.

De eindbestemming, Chimbote (2 uur), is onveilig voor toeristen. We moesten dus óf doorreizen naar Casma, óf iets avontuurlijkers verzinnen. We zijn uitgestapt bij het plaatsje Santa, even voor Chimbote, en dat was een goede gok. De mensen waren erg vriendelijk voor ons. We worden wel een beetje bekeken, vooral door de kinderen (niet storend), want hier komen duidelijk geen toeristen.

We slapen in hostal Aries, helder rood en geel van kleur (uiteraard). Het is de goedkoopste slaapplaats tot nu toe (5 euro). Het is eenvoudig, maar schoon. De kippen lopen op het dak, wat ‘s-ochtends vroeg dan weer een nadeel is …

Vandaag bezochten we Gocta. Afhankelijk van hoe er gemeten wordt, is dit de derde hoogste waterval van de wereld. De waterval bestaat uit twee delen. Het bovenste deel is 231 meter hoog, het onderste 540 meter. De waterval werd pas in 2002 “ontdekt” door een niet bijgelovige Duitser. De ‘locals’ hebben de waterval lange tijd geheim gehouden, omdat ze geloofden dat ze vervloekt zouden worden door de meerminnen die onderaan de waterval zouden leven als ze over de waterval zouden vertellen.

Om de waterval te bereiken gingen we met een mototaxi naar het dorpje San Pablo de Valera (1900 m). In zo’n drie uur gingen we over een goed pad omhoog naar de bovenste waterval (ca. 2220 m). Het eerste gedeelte van het pad was open. We konden het dorpje Cocachimba en diverse watervallen aan de overkant zien. Het tweede deel van het pad ging door dichte begroeiing. Af en toe konden we de bovenste waterval tussen de bomen door al zien.

Aan het eind van het pad ervaar je pas hoe hoog de waterval is. Helemaal aan het einde is er nog een trap omhoog en als je wilt, kun je zelfs onder de waterval komen en zwemmen in het koude water. Het water valt letterlijk maar beneden en verstuift gedeeltelijk, wat een mooi lichteffect in de zon geeft. Afhankelijk van hoe de wind staat, wordt je een beetje of heel erg nat van de spetters.

Terug omlaag lopen naar het dorpje kostte een uur minder. Gelukkig was het half bewolkt. In het kleine dorpje wachtten we bij een vervallen adobe kerkje een poos op een colectivo, maar de enige colectivo van de middag vond dat er niet genoeg passagiers waren om weer naar beneden te rijden. We konden dus niet anders dan lopen naar de geasfalteerde weg beneden om verder te liften. Gelukkig kwam er ongeveer halverwege toch nog een auto naar beneden, die ons het laatste stuk naar de weg bracht. Daar hadden we geluk, want we mochten meteen achterop een gemotoriseerde bakfiets mee. De lading bestond uit caña (suikerriet) en paltas (avocado’s). Krap een half uur later waren we terug in Pedro Ruiz (ca. 16 km).

Omdat we de hele dag op een half broodje, een paar bananen (eigenlijk platanos, bakbananen) en een paar handjes ongebrande pindas hadden geleefd, gingen we meteen eten. Het restaurant schuin aan de overkant kan goed papas fritas (verse patat) maken. De patat is hier naar onze smaak vaak te bleek gebakken.

Zo’n beetje alle mannen van het dorp keken een internationale voetbalwedstrijd Chili – Peru, maar helaas: “da perdido” (geeft verlies). Net zoals in Nederland kun je duidelijk horen wanneer er gescoord wordt.

Het is fijn om weer even in een stad van enige betekenis te zijn. We hebben onze kleren laten wassen en weer eens wat anders gegeten als rijst met …

Veel gebouwen buiten de plaza zijn van adobe, sommige in slechte staat, zoals een kerk waar op de muren “peligro” (gevaarlijk) geschilderd is. De meeste muren zijn voorzien van een pleisterlaag, die vaak loslaat en scheurt, omdat de ruwe adobe blokken een slechte onderlaag is. Adobe kan heel slecht tegen water, dus als het dak gaat lekken en er wordt niets aan gedaan, dan wordt het snel een bouwval. Overigens hangen de meeste daken ook over de stoepen. Handig op regenachtige dagen, zoals de afgelopen dagen (elke dag 20 mm).

Met een colectivo bezochten we het dorpje Huancas, niet zover van de stad. Er is een diepe canyon met beneden de ruisende rio Sonche. De Android application Andrometer schatte de diepte op 1180 meter, de ‘locals’ zeggen 1500 meter. Aan de overkant zijn er drie opeenvolgende watervallen en in de verte nog één, half zichtbaar door de wolken die ervoor hangen. We wandelden terug naar het dorpje en we zagen een ouderwetse ossenwagen bezig met ploegen. Eigenlijk zou het stierenwagen moeten heten, want alles was nog compleet. Het adobe kerkje van het dorpje was bescheiden, maar sfeervol.

‘s-Middags beklommen we een cerro (hoogte, heuvel) om van het uitzicht op de stad te genieten. We moesten schuilen voor de regen.

‘s-Avonds probeerden we een Peruaanse wijn, die meer naar druiven met alcohol dan naar wijn smaakte.