Marcel's weblog

Wederom een comfortabele bus met purser bracht ons in ca. twee uur naar Afyonkarahisar (kortweg Afyon). Lastig was dat we vijf kilometer buiten de stad op een afgelegen busstation werden afgezet. Gelukkig was er een stadsbus die ons voor een ‘lira’ in zo’n 20 minuten naar het ‘merkez’ (centrum) bracht.

Na een late lunch gingen we na enige omzwervingen terug naar het goedkope, maar redelijk hotel Lale. Er zijn niet veel andere hotels in deze weinig bezochte stad. De meesten waren ‘vol’. Ook al kies je niet voor een hotel, de mensen blijven hier altijd vriendelijk. We liepen door de kleine straatjes en de bazaar van de oude stad, waar we af en toe een mooi zicht hadden op het ‘kale’ (fort) op de enorme, steile rots die de stad domineert. Behalve de kinderen die ‘money, money, money’ roepen, is het rustige, oude deel met zijn vele authentieke huisjes zeker de moeite waard.

De volgende dag verhuisden we naar het veel betere ‘otel’ Soydan een stukje verderop. De kamer is niet heel groot, maar wel van alle gemakken voorzien, tot en met wegwerpslippers. Vanuit het raam van de kamer of vanaf het balkon kunnen we de rots met bovenop het fort goed zien. De trotse, behulpzame eigenaar van het hotel heeft zijn geld verdiend in Duitsland en daarna het hotel laten bouwen naar zijn eigen smaak.

’s Middags, na de ergste warmte, beklom ik de grote rots, eerst door steile straatjes en daarna over ongelijke trappen (700 treden). Onderweg kom je langs boompjes waarin slierten plastic zijn geknoopt door mensen die een wens hebben. Vanaf de rots (220 meter), waar een grote Turkse vlag staat, kun je de hele stad zien, inclusief ‘ons’ hotel.

Tijdens het ontbijt raakten we aan de praat met twee Amerikanen, Karl en Jim. Het zijn aardige, ontwikkelde mensen, nog erg kwiek en avontuurlijk voor hun leeftijd (rond de 70). Ze boden ons een lift aan naar het stadje aan de rand van het meer (ca. 15 min lopen). Ik vroeg of we verder mee konden rijden en dat was geen enkel probleem. Ik denk dat ze wel blij waren met wat gezelschap en ook met mijn GPS die ook in Turkije gemakkelijk de weg vindt. We kochten snel wat brood en fruit voor een picknick en reden naar Sagalassos (ca. een uur). Eerst kwamen we in het stadje, waar we onderdak probeerden te regelen, maar we vonden helaas niets geschikts. We vervolgden de weg naar de gelijknamige archeologische vindplaats een stuk hogerop, waar nauwelijks toeristen komen. We aten eerst onze lunch op een picknick-bank.

De gehele middag besteedden we aan het ontdekken van de tot de verbeelding sprekende Romeinse nederzetting van rond het begin van onze jaartelling. Een paar delen zijn lelijk gerestaureerd, maar veel is nog in zijn natuurlijke, vervallen staat. Vooral het Romeinse theater, waar een deel van de stenen banken schots en scheef door elkaar ligt, en de ingestorte, half begroeide tempel een stuk lager waren zeer de moeite waard, net zoals het uitzicht. Tussenin ligt een koele bron die nog steeds stroomt,  waarvan het water vroeger steeds naar lager gelegen delen werd geleid. Het deel bij het plein met aan de zijkant een Nymphaea (bronnenhuis) is, behalve de felle witte beelden, mooi gerestaureerd i.s.m. de Katholieke Universiteit van Leuven.

Karl en Jim waren moe en daarom aten we met zijn tweeën een geweldige Turkse maaltijd bij een restaurant een stukje verderop. We konden kiezen uit diverse overheerlijke ‘mezes’ (hapjes), die als voorbeeld werden getoond op een heel groot dienblad met schoteltjes. Dat is nog eens een echte menukaart!

We sliepen heerlijk in het redelijk comfortabele Çendik motel aan de weg tussen Burdur en Antalya met een fraai uitzicht op het Burdur Gölü (meer).

Vanuit Selçuk reisden we met de trein verder naar het westelijk gelegen Denizli (ca. vier uur; ruim 150 km). Tijdens de eerste helft van de reis was het druk in de trein (tot Nazille). Gelukkig hadden we de meeste tijd een zitplaats en was er airconditioning. We reisden met een volle ‘dolmuş’ (busje) door naar Pamukkale (ca. 20 min; Pamukkale betekent “katoenkasteel”).

’s Ochtends bezochten we nog het Efes-museum in Selçuk. Het leukst vond ik de afdeling met Eros-afbeeldingen. Ook liepen we nog over de heuvel ‘Ayasoluk’, langs de Basiliek van Johannes, waar wellicht het graf van deze evangelist is. We kwamen langs de resten van een ooit grandioos aquaduct. Bij het treinstation staat ook een aantal mooi gerestaureerde bogen.

We slapen in Aspawa pansiyon in een mooie, ruime en koele kamer. We aten in het centrum ‘menemen’ (roerei met paprika, ‘dolmate’ en ui) met stukken vers brood. Daarna liepen we in de schemer rond het meertje aan de voet van de enorme, 60 miljoen jaar oude, sfeervol verlichte kalkterrassen (eigenlijk marmerafzettingen). We raakten aan de praat met een Turkse man, omdat we moesten lachen om de regels van het zwembad, zoals ‘ga niet zwemmen als je niet kunt zwemmen’. Helaas zijn deze regels serieus bedoeld. De man was erg bezorgd over de toekomst van de kalkterrassen, omdat het water niet meer zoals vroeger stroomt.

De volgende ochtend stonden we na een prima nachtrust vroeg op. Na het ontbijt met ‘everything’ (brood, gebakken ei, hazelnootpasta, fruit, thee) beklommen we op blote voeten de natte, ribbelige kalkterrassen. Een heel bijzondere ervaring! Soms was het stromende water warm, maar vaker was het koud. Bovenop is het uitzicht op de witte kalkterrassen geweldig! Deze plaats is uniek in de wereld en staat daarom op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.

De meeste toeristen zijn lui en komen boven aan met de bus en missen daardoor de hele ervaring. We keken even rond bij de spa’s. Grappig waren de kleine, hongerige visjes waar je met je voeten tussen kunt zitten om ze schoon te laten eten. Ik heb even mijn wijsvinger laten reinigen, een grappig, vibrerend gevoel.

Bovenop is er ook nog een oude, sfeervolle Romeinse stad, Hierapolis. We bezochten eerst de tempel van Apollo en het Plutonium erachter (3e eeuw in onze jaartelling). Helaas is de grot van Plutonium, waar vroeger giftige gassen vrijkwamen, nergens meer te zien. Op ons gemak liepen we naar het andere eind van de stad, steeds met uitzicht op de prachtige kalkterrassen. Er is een Romeinse zuilenstraat, met aan het eind monumentale triomfpoorten (jaar 84). Daarna volgt het Necropolis met meer dan 1000 graven!

Jammer genoeg moesten we weer dezelfde weg naar beneden, waar we onze spullen ophaalden. De ‘dolmuş’ naar Denizli kwam al heel snel. Op de ‘otogar’ (busstation) aten we als lunch ‘çorba mercimek’ (linzensoep) met brood om daarna op de bus naar Eğirdir te wachten (ruim 150 km, ca. 4 uur). Hoewel ik mij daar niet geheel gemakkelijk bij voelde,  regelde één van de stationschefs probleemloos onze tickets met het geld dat ik hem had gegeven. De bus was luxe: ruime stoelen, persoonlijke tv, kleine hapjes en drankjes en zelfs Wi-Fi.