Marcel's weblog

Aan het eind van de dag reisden we met waarschijnlijk de enige bus per week naar het stadje Villa Serrano. We sliepen in het heel vieze Alojamiento Central, omdat vanwege een fiesta del charango (feest, festival) alles completo (vol) was. Op de muren in de kamer stonden teksten gekrast als "Lave sus sabanas cochino" (was uw lakens zwijn).

In dit stadje is de grootste charango van de wereld. Hij werd voor het feest tevoorschijn gehaald. Voor ons een mooie gelegenheid om foto´s te maken.

We aten sopa de trigo traditional, een pittige graansoep die blijkbaar alleen voor speciale gelegenheden wordt gemaakt.

Vervoer is hier een probleem. Taxi's zijn er niet. Aan het einde van de dag konden we met een bus mee richting de grote witte stad Sucre. De bus ging bij het volgende dorpje, Tomina, kapot. De bevestiging van de bladveren was door metaalmoeheid losgekomen. Niet gek gezien de snelheid waarmee over een rotsige weg wordt gereden. Dit verklaarde ook de enorme hoeveelheid stof in de bus. Typisch is dat niemand daar over klaagde. Met stapels stenen en twee krikken werd de bus omhoog getild. Het was nog even schrikken, want ze waren vergeten de andere wielen te blokkeren, zodat de bus bijna weggleed. Met grote bouten geleend van langskomende bussen en auto´s (Villa Serrano ligt aan een wat belangrijkere weg) werd één en ander weer vastgezet.

Met een taxi reisden we over een mooie bergweg naar het kleine bergdorpje Pucará (2475m). De stroom was uitgevallen, daarom moest de taxi eerst naar de andere kant van het stadje rijden om aan te sluiten bij een lange rij voor het enige andere benzinestation.

In het dorpje zijn slechts één residencial (Montes), drie restaurantjes en zes winkeltjes. De residencial was schoon en ruim. De deur was gemaakt van eucalyptus-hout, zodat de hele kamer daarnaar rook. Veel van de huizen zijn gemaakt van adobe, een groot aantal ongepleisterd. In het dorpje voel je je snel thuis, want de mensen zijn erg vriendelijk.

Het eten is veel eenvoudiger dan in de grotere steden: rijst, aardappel en gedroogd vlees of kip. In de middag dronken we jugo de guineo (banaan en melk uit de blender) bij een vrouwtje met een gehandicapt, maar lief kindje.

De zonsondergang achter de bergen was bijzonder mooi!

Met een minibusje reisden we naar het rustige bergdorpje Samaipata met als doel El Fuerte (het fort) te bezoeken. We hebben twee nachten geslapen in het eenvoudige, maar brandschone Residencial Kim en we aten uitstekend in het gezellige restaurantje El Chakana (de naam van een mysterieuze put nabij het fort). Op de dag van aankomst verkenden we het fotogenieke dorpje en zijn omgeving. De dag erna zijn we naar het unieke fort gelopen (zo´n 10 kilometer en 400 meter hoger). Het fort is eigenlijk een hooggelegen rots van zo´n 200 bij 60 meter, waarin allerlei dierenfiguren en geometrische patronen, stoelen, tafels en nissen zijn uitgehouwen. Het meest markant zijn een slang, een jaguar en een zon. Het dateert van ca. 1500 voor Christus en is pas in 1972 ontdekt. Het heeft vrij waarschijnlijk een religieuze functie gehad. Het kleine museum in de stad was ook erg de moeite waard. Opvallend waren de bolle, voetbalgrote potten met een eenvoudig gezichtje met ogen als koffiebonen op een steeltje bij de hals.