Marcel's weblog

Tempel in de avond, Ponchy

Na een eenvoudig, maar lekker ontbijt reisden we weer in een overvolle bus terug van Pichavaram naar Chidambaram en daarna door naar Cuddalore. Het viel daar niet mee om een bus naar Ponchy te vinden waar we nog in pasten: er waren nog vele anderen die veel handiger dan wij probeerden met doorgaande langskomende bussen mee te gaan. We hadden heel veel geluk dat we in een express-bus werden toegelaten en zo kwamen we vermoeid in Ponchy aan. Ponchy (ca. 220.000 inwoners) is een afkorting van Pondicherry dat sinds 2006 Puducherry heet.

Het bijzondere aan deze stad is de Franse invloed. De stad heeft een koloniaal karakter met zijn rechthoekig stratensysteem, wat gemakkelijk is om je weg te vinden. Vanwege de aankomende kerst kostte het veel moeite om een overnachtingsplek te vinden. Uiteindelijk vonden we het redelijke Amnivasam Guest House, aan de andere kant van het kanaal, dat nu in de droge tijd meer op een open riool lijkt. Omdat we van plan waren om wat langer te blijven, hebben we voor het eerst de was gedaan.

Vandaag zijn we in deze stad gebleven mede vanwege de kerst, hetgeen hier niet zo heel merkbaar is, alleen vannacht was er wat vuurwerk tegen twee uur en vandaag hoorden we af en toe het geluid van klokken (slechts 2,3% van de Indiase bevolking is christelijk). Sommige straattekeningen hebben vandaag het bijschrift Merry Christmas. De straattekeningen blijken kolams te heten. Na een weer heel bevredigende lunch in restaurant Bombay Anandha Bhaven, hebben we vanmiddag lekker in de schaduw gezeten van de bomen van het Bharathi park nabij de zee. Daarna hebben we nog even het standbeeld van Mahatma Ghandi aan de boulevard bewonderd.

De weblog bijwerken vraagt de laatste dagen extra geduld, vanwege problemen met een kabel in de Middellandse Zee. Het is overigens niet echt goed mogelijk om onder woorden te brengen hoe India is, omdat het zo anders is dan we gewend zijn. De mensen zijn in het algemeen heel vriendelijk. Ze kunnen moeilijk nee zeggen, wat een enkele keer lastig is. Ze hebben ook een heel apart ja-nee-misschien knikje, zodat je nooit precies weet waar je aan toe bent. In het verkeer wordt heel veel getoeterd, het lijkt vooral om de anderen te waarschuwen en niet zozeer om een weg te banen. Zou het toeval zijn dat het merk van veel bussen en vrachtwagens Tata is?

Kolam, Kombakonam

Na een dosa als lunch gingen we naar Chidambaram. Het stadje Kumbakonam (ca. 160.000 inwoners) waar we over moesten stappen vonden we echter zo leuk, dat we daar zijn gebleven; dit geheel in tegenspraak met de reisgids (zou dat expres zijn?).

Kumbakonam is een authentiek Indiaas stadje, met kleurrijke winkelsteegjes en een paar mooie tempels met echte olifanten. Er is ook een soort enorme wagens met grote versierde wielen met een kolossaal houtsnijwerk erop. De zeer waarschijnlijk religieuze betekenis is ons onduidelijk. Misschien dat ze één keer per jaar voor een festiviteit tevoorschijn worden gehaald. Regelmatig zie je hier ook ossewagens met grote gehoornde buffels ervoor. Overigens is een groot deel van de melk in India afkomstig van buffels i.p.v. koeien.

De mensen maken hier prachtige krijttekeningen voor de deuren, soms in kleur. Soms in de vorm van geometrische figuren en soms in de vorm van bloemen. De felle kleurstoffen zijn in kleine winkeltjes in plastic zakjes te koop. Waarschijnlijk zijn de tekeningen als bescherming bedoeld. We zien ook steeds meer cycle rickshaws.

We hebben overnacht in het luxe hotel Kasi International. De kamer was zeer ruim en de vloer van marmer. Zelfs in dit hotel werd geen Engels meer gesproken. Het aantal borden met Engelse teksten is ook sterk afgenomen (lastig om te bepalen hoever de bus nog moet rijden). De mensen spreken hier voornamelijk Tamil. In de deelstaat Kerala was dat vooral Malayalam.

In India wordt het metrische systeem gebruikt, eigenaardig zijn echter de volgende eenheden:

• 1 lakh = 100.000
• 1 crore = 10 miljoen

Ze worden ook gebruikt in de Engelse krant die ’s ochtends vroeg onder de deur wordt doorgeschoven bij de luxere hotels en kunnen i.c.m. elkaar worden gebruikt, bijvoorbeeld 100 lakh crore rupees.

Ingepakte Sri Meenakshi, Madurai

We stonden ’s ochtends vroeg op om de bus uit het wildpark naar Madurai in de naastgelegen deelstaat Tamil Nadu te nemen. De bus kwam niet, dus gingen we met een autorickshaw naar het busstation aan de andere kant van de grens (slechts een slagboom en een klein kantoortje). We hoefden niet lang op de met bloemen versierde bus te wachten en behalve de eerste vijf kilometer was de weg vlak en recht. Er stapten vrouwen in met ver uitgerekte oorlellen met zware oorhangers erin. Verder zagen we vrouwen met aan twee kanten van de neus een soort piercing. De mensen zijn in deze deelstaat armer en ze spreken minder vaak Engels. Kleurige verbeeldingen van mensen en dieren die horen bij het hindoeïsme zijn hier nadrukkelijker aanwezig. Na ruim 100 kilometer en 4,5 uur kwamen we rond de middag aan in het drukke en warmere Madurai (1,2 miljoen inwoners). Als je mensenschuw bent, moet je niet in India zijn en ook niet als je niet tegen sterke geuren kan; het ene moment ruik je de vieze lucht van een open riool en het andere moment een heerlijke etensgeur. In Madurai, een pelgrimsoord, ruik je trouwens ook heel veel wierook.

We overnachtten in het luxe Madurai Residency. Tijdens de lunch kreeg Hanneke veel aandacht omdat zij zat te schrijven. Nadat Hanneke een foto had genomen van de metalen emmertjes vol voedsel, wilde het voltallig personeel ook op de foto. We aten van roestvrijstalen dienbladen met dito kleine ronde bakjes met diverse soorten lekkers.

In de middag bezochten we de enorme Sri Meenakshi tempel in dravidiaanse architectuur. Helaas wordt de tempel momenteel gerenoveerd en was daarom geheel afgedekt met matten van bladeren (dat moet een heel werk zijn geweest!). We mochten overal op blote voeten in de tempel, behalve in heilige plaatsen.