Wadi Rum

Met een mini-bus vol toeristen kwamen we na anderhalf uur rijden aan in het kleine stadje Rum in de vallei van Wadi Rum (وادي رم‎). Even daarvoor stopten we kort bij het bezoekerscentrum om de toegangsprijs te betalen voor het sinds 1988 beschermde gebied. Het stadje bestaat voornamelijk voor de vele toeristen die het wonderlijke landschap komen bekijken.

Na even bijkomen in het kantoor van de gidsen, vervolgden we onze weg met een oude Toyota Landcruiser en zes andere toeristen. We bezochten Lawrence’ bron (ain ash-Shallalah), Khazali canyon, de rode zandduinen (al-Hasany), Anfishieh inscripties (ca. twee millenia oude rotstekeningen van o.a. kamelencaravans) en Lawrence’ huis (al-Qsair). Op een groot kleed in de schaduw aten we gezamenlijk de in het stadje gekochte lunch. Over en weer werden er ingrediënten geruild. Na een siësta bezochten we nog Burdah arch (80 meter hoog) en zagen we Um-Fruth arch van een afstand, beide natuurlijk gevormde rotsbruggen. Echt interessant waren alleen Lawrence’ bron (vanwege het mooie uitzicht) en de rode zandduinen (vanwege de mooie kleuren en het lekkere gevoel aan je voeten), hoewel het leuk was om de Burdah rotsbrug te beklimmen. Niettemin is het een goede kennismaking met het landschap met zijn vreemd gevormde rotsen en verschillende rode, witte, gele en zelfs groenige kleuren.

Tegen zonsondergang arriveerden we in het Bedouin Meditation camp van Zedane al-Zalabieh. In de verte zagen we de zon tussen de grillige rotsen kleurrijk ondergaan. Het avondeten was een buffet met gekruide groentenmix, rijst en onder de grond bereide, gepofte aardappelen, geroosterde uien en kip. Na het eten werd er op een ud gespeeld. De muziek is vrij eentonig, een weerspiegeling van het harde leven in de woestijn. In de bedden waren gelukkig geen beestjes. In enkele kampen is dit een groot probleem. Sommige mensen sliepen onder de sterrenhemel, maar wij vonden het daar te koud en te winderig voor.

Na het ontbijt besloten we om nog een tweede dag en nacht te blijven om van de mooie kleuren en de absolute stilte te genieten. Ik heb lang gezocht naar een geocache achter de witte rotsen die zichtbaar zijn vanuit het kamp, maar ik kon hem helaas niet vinden. Hanneke heeft wat getekend en backgammon leren spelen, een spel dat gecompliceerder is dan het lijkt. Verder hebben we wat gepraat met Edvard, een Zweedse jongen en de Duitse Karoline, die voor een jaar vrijwilligerswerk in het kamp doet. Tegen zonsondergang kwam er een groep Italianen en een aantal individueel reizende toeristen. Het ritueel van de vorige avond herhaalde zich. Het leek mij dat de Bedoeïenen wat onverschillig zijn (geworden?)  richting de toeristen, maar het kan ook gewoon hun aard zijn. Aardig was dat de taxi naar Aqaba door Zedane betaald werd.