Marcel's weblog

Aangezien Hanneke eerder haar schoenen vergeten was in Võsu en we toch een stuk terug moesten om naar het zuidelijker gelegen Tartu te reizen, gingen we met de trein van 16:24 terug naar Rakvere (minder dan anderhalf uur en zelfs nog iets goedkoper dan de bus).

We boekten vooraf een kamer in Kathariina guesthouse, in het oudste straatje van Rakvere, zodat we konden vertellen waar we gingen overnachten. Hier hadden we geen enkele spijt van, want de kamer en het eten waren meer dan in orde.

Tijdens het avondeten ontmoetten we Tiit, de organisator van het gitaarkamp waar Hanneke aan meewerkte. We kregen een korte rondleiding door Rakvere, waarbij we uiteraard de oude en nieuwe muziekschool te zien kregen.

Op het reeds gesloten busstation tuurden we door de ruit om te zien wanneer de bus naar Vōsu ging (10:30 was de eerste redelijke tijd).

Na een goed ontbijt namen we de bus naar Vōsu. Er waren weinig passagiers en dus weinig stops, daarom waren we al binnen een half uur in het dorpje aan de Baltische kust (eigenlijk de baai van Kãsmu). Het dorpje ligt in het uitgestrekte nationale park Lahemaa, waar nog beren en wolven leven (de kans dat we ze zien is erg klein).

Hostel Männisalu ligt aan de rand van het dorp tussen zacht ruisende naaldbomen. Het is een korte wandeling vanaf het kleine busstation, een grote houten hut. Hanneke kreeg haar zo fel begeerde schoenen eindelijk terug 🙂

Tussen de middag aten we heerlijke gebakken zalm op het terrasje van restaurant O Körts, één van de weinige een waarschijnlijk beste restaurant in het dorp. De zalm wordt in het land zelf gevangen. De A. Le Coq, de lokale biersoort, smaakte er goed bij. Er werd muziek uit de jaren 70 en 80 gedraaid, o.a. hotel California.

Uiteraard gingen we lekker op het strand zonnen, maar we gaven het op toen het te koud werd. Er stond een stevige wind van windkracht 5 die eerst aangenaam was, maar later toch roet in het eten gooide.

We liepen terug door het naaldbos, waarvan de bodem bedekt was met bijna rijpe bosbes en dat het strand en het dorpje scheidt. Parallel aan de kust loopt door het dorpje een riviertje.

Bij de supermarkt kochten we naast water uit nieuwsgierigheid twee hoorntjes met kruisbessenijs, dat goed smaakte.

Met de nieuwe dompelaar (de vorige is kapot gegaan in Marokko) zetten we een lekker bakje thee, waarvan we in de laatste zonnestralen die over de bomen kwamen, genoten op het balkon van onze kamer.

’s Avonds aten we een lekkere (pasta) salade met een heerlijk glas Merlot, nog steeds lekker in de zon 🙂

De meest houten huizen in deze streek zien er ongeveer zo uit:

We namen de bus van 9:50 van Rakvere naar de badplaats Narva-Jōesuu (2,5 uur, 7 euro, nummer 746). In de bus valt pas op hoe leeg en groen het land is. Er zijn eindeloze bossen, met hier en daar wat landbouw en soms wat kleinere kassen. Onderweg zijn er slechts weinig kleinere plaatsjes en een enkele grotere plaats. We reisden via de wat somber aandoende grotere stad Narva, waar je de grens naar Rusland over kunt steken. Een grote rivier met dezelfde naam als de stad en een brug scheiden hier de landen en ook de EU van Rusland. We hebben thuis nog overwogen om een visum voor Rusland aan te vragen om St Petersburg te bezoeken (slechts 150 km hiervandaan; rechtstreeks vanuit Tallinn met de trein bereikbaar), maar voor een paar dagen was het teveel gedoe en te kostbaar.

Onderweg passeerden we ook het stadje Sillamäe, wat lange tijd niet op Russische kaarten heeft gestaan, omdat er uranium werd gewonnen. Door de onafhankelijkheid van Estland is er een ecologische ramp afgewend, omdat er daardoor geen operationele opwerkingsfabriek kwam.

We sliepen in hostel Laine, gelegen tussen hoge bomen aan een park, waar we door een vrouw van middelbare leeftijd werden ontvangen. Ze sprak alleen Russisch, dus we moesten met gebaren en enkele woordjes de kamer regelen, hetgeen geen enkel probleem vormde. De meeste mensen die hier wonen of verblijven zijn Russen. Ze kijken je niet of argwanend aan en groeten niet. De gelukkig wat hardere bedden mochten we zelf met strak gestreken/geperste lakens en een wollen deken opmaken. Buiten was het constante geruis van de zee en het geschreeuw van kleine zeemeeuwen in de verte te horen.

Het weer is hier aangenaam (zo’n 18 graden, zonnig, soms half bewolkt) en de omgeving is mooi groen en fris. De Baltische zee is letterlijk op een paar stappen lopen afstand. De naaldbomen groeien opmerkelijk genoeg tot aan de rand van het strand. Er zijn alleen een paar lage duinen met een stug gras dat lijkt op helmgras.

Tussen de middag aten we borsjt met een snee roggebrood en een kleine maar lekkere pizza ‘juustu’ (kaas).

’s Middags wandelen op ons gemak langs het strand van de Baltische zee naar de grensrivier Narva en waren we letterlijk op een steenworp afstand van Rusland. Aan de riviermonding is een radarpost, omgeven door een hoog hek. Een klein stukje verderop is er een grote, witrode vuurtoren en nog een stukje verder is er een hoge, cirkelvormige antenne voor de scheepsvaart.

Op de terugweg kochten we water, brood en kaas in de enige supermarkt van het plaatsje, alvast voor het ontbijt, dat dit keer niet bij de veel goedkopere overnachting inbegrepen is. Bij een klein kraampje langs een pad kochten we zoete kersen van een vrouwtje. Hanneke zocht snel het woord voor een pond op. We aten ze met smaak op in de kamer van het hostel, terwijl het buiten zachtjes begon te regenen.

’s Avonds at ik gegrilde zalm, lekker buiten, niet ver van het strand bij café Barracuda, terwijl de wind zachtjes door de bomen ruiste. De picknickbanken waren nog wat nat van de regen.

De volgende ochtend liepen we wat uitgebreider langs het strand en de brede grensrivier. Het was lekker zonnig en niet te warm. Bij de riviermonding is een haventje en een vergane scheepswerf, waar we wat foto’s namen.

De rare ’toeters’ worden gebruikt om lamprei (zeeprik) te vangen, die we ook op een menukaart zagen.

Tijdens ons verblijf zagen we verbazend genoeg geen enkele Europese toerist (alleen Russen).