De reis van Tarma naar Lima duurde dubbel zo lang als gepland. Normaal gesproken kan deze afstand in 5-6 uur worden afgelegd, maar wij deden er door een lange file, waarschijnlijk veroorzaakt door een ongeluk en een defect aan de bus, zo’n 10 uur over.
Moe kwamen we ’s avonds laat aan in Lima. Gelukkig vonden we snel een taxi naar het centrum en was er nog een goede kamer in hostal Roma (zelfs dezelfde kamer als waar we in het begin verbleven).
Tarma (3050 m) is een mooi, klein plaatsje dat klem ligt in een kleine vallei. De mensen zijn vriendelijk, maar veel is er niet te doen. Vanuit het drukkere Huancayo is Tarma gemakkelijk bereikbaar in ca. twee uur met een mini-busje. We hadden geluk, want wij waren de laatste twee passagiers waarop gewacht werd.
Toen we aankwamen, waren de mensen bezig om op straat met koffiedrab en bloemblaadjes grote figuren voor de aanstaande processie te maken. Om de vergankelijkheid extra te benadrukken, werd alles met takkenbezems direct achter de processie opgeruimd. De soms erg oude mannen konden de draagbaar nauwelijks dragen.
We sliepen in hospedaje Central met krakende houten vloeren in aangename bedden. Er zaten veel scheuren in de muren en het plafond, wellicht van aardbevingen. Als we wilden douchen, dan moesten we dat aangegeven en stak iemand de gasgeiser aan.
Onderweg naar Lircay werd ik behoorlijk ziek. Geen idee wat er precies aan de hand was. Wellicht een combinatie van een zware verkoudheid, slecht eten en de hoogte. Er is altijd een risico dat je ziek wordt in dit soort omstandigheden en het is niet de eerste keer dat mij dit overkomt. Reizen in Peru is een mooie belevenis, maar soms ook een belasting.
Aangezien Lircay, overigens een leuk authentiek stadje, geen goede hotels had, reisden we na twee nachten door naar Huancavelica (3680 m). We sliepen in hospedaje La Portada, waar het warme water slechts lauw was. Hanneke wist een heerlijke, vegetarische afhaalpizza te scoren! De maximumtemperatuur in Huancavelica was echter maar zo’n 6 á 7 graden, dus we besloten de volgende dag door te reizen naar het beter gesitueerde Huancayo (3259 m), waar de maximumtemperatuur zo’n 20-25 graden was. Heel wat aangenamer als je ziek bent! We overnachtten in hostal Flores in de grootste kamer tot nog toe. Na twee nachten voelde ik mij gelukkig weer sterk genoeg om wat te ondernemen. Gelukkig heeft Hanneke zich goed vermaakt, hoewel ze het niet zo gezellig vond om alleen te eten.
De elektrische douche ‘ontplofte’ met grote vonken de tweede ochtend. Dat heb je als je veel te dunne draden gebruikt en ze met een plakbandje aan elkaar zet. Geen nood, we konden gewoon douchen in een andere kamer.
Huancayo is een grote stad (350.000 inwoners) in een grote, vruchtbare vallei met veel ruimte. Ondanks zijn grootte heeft het een wat dorpse uitstraling, bijvoorbeeld door de vele landbouwproducten die hier verhandeld worden.
We verlieten Ayacucho met een volgeladen oud minibusje. Het was ongelofelijk wat de mensen allemaal meenamen! Een kist met mandarijnen, grote struiken selderij, balen rijst, eieren, etc. Langzaam gingen we over een onverhard bergweggetje, eerst naar het dorpje Julcamarca, daarna naar het dorpje Secclla. Hier komen absoluut geen toeristen en we werden dan ook voortdurend aangestaard. De reis naar Secclla duurde ongeveer drie uur.
In Secclla was er een kleurrijke groentenmarkt. We aten gebakken forel in een eenvoudig restaurantje. De servetjes zijn hier van wc-papier. We overwogen nog om in dit dorpje te slapen, in een klein adobegebouwtje op een binnenplaatsje. Hoewel het romantisch en primitief was (klein, een scheve, gammele trap naar boven, doorgezakte bedden, geen water en geen elektriciteit), besloten we toch om door de reizen naar het wat grotere stadje Lircay.
We moesten even wachten, maar we konden al snel mee met een ‘carro’, een oude, gammele personenauto, bedoeld voor vervoer van mensen, inclusief chauffeur zes stuks. De tank werd gevuld met een gieter. De ramen waren letterlijk handbediend.
De weg was bijzonder mooi en vrij hoog, meer dan 4500 meter. Onderweg passeerden we kleine adobe huisjes met een glimmend golfplaten dak, soms ‘bevestigd’ met oude autobanden. Vaak zijn de huizen hier alleen aan de voorkant gepleisterd en geverfd. Hier is nauwelijks prikkeldraad. De landafscheidingen zijn meestal van gestapelde stenen muurtjes. De eigenaar markeert zijn llama’s met verschillende kleuren wollen lintjes in de beide oren van de llama’s, een leuk gezicht.
Vooral door het wat regenachtige weer waren de zwart-grijze bergen wat somber, wat nog werd benadrukt door het ontbreken van bomen. Alleen het gele gras bracht wat kleur. We meanderden omhoog en omlaag, vaak langs een klein riviertje. Het was één van de weinige keren dat de rit korter duurde dan gezegd: 2,5 uur i.p.v. 3 uur.
In Lircay (3278 m) sliepen we in het eenvoudige hostal Paraiso (paradijs, maar dan wel met een gemeenschappelijke wc/douche met koud water). Er was een mooie houten vloer en voor de verandering waren de muren terracottakleurig geverfd. We werden ontvangen door een manke, oude man, dus we moesten even geduld hebben voordat er wat gebeurde. Als je keuze hebt uit een stuk of drie overnachtingsplekken, dan wacht je wel even. Het tijdsbesef is hier sowieso anders. Er wordt geteld in uren en we horen regelmatig ‘ahorita’, wat zoiets als ‘nu’ betekent, maar net zo goed over een half uur kan zijn.
We reisden in een drukke bus van Pisac terug naar Cusco (ca. een uur). De luidsprekerboxjes waren van inmiddels ingevallen kartonnen doosjes gemaakt.
De bus van Cusco naar Abancay (2378 m) ging later weg dan beloofd en deed er ook langer over dan beloofd: 5 uur. Het was een onaangename bus, want het was veel te warm, de muziek was veel te hard en eindeloos en bovendien slingerde de bus erg. Op de bochtige wegen door het centrale Andes-gebergte is dat dan ook vragen om reisziekte. De plastic zakken hingen al klaar …
We overnachtten in het wat luxere en brandschone hotel Imperial. ’s Avonds aten we een heerlijke pizza, wederom uit een houtgestookte steenoven. In eerste instantie bij kaarslicht, want de stroom was uitgevallen.
De volgende dag reisden we met een vrijwel nieuw minibusje naar Andahuaylas (2926 m). De competitie tussen de verschillende maatschappijen in het busstation was groot. Het is goed opletten of er niet gelogen wordt over de vertrektijden en reisduur. We reisden met Eco tour. De busjes van de andere maatschappijen vertrokken ‘later’, vanwege een ingestorte weg. Eco tour was blijkbaar de enige maatschappij die een omweg, via een klein, onverhard bergweggetje, wist te vinden. Voor ons leuk, want er waren mooie uitzichten en kleine dorpjes. Overal hing de geur van eucalyptusbomen en aangezien hier het voorjaar begonnen is, waren er ook veel bloesems.
In Andahuaylas vonden we al snel een fijn hotel met de naam Delicias. Opvallend is hoe vriendelijk de mensen hier zijn, vergeleken met Abancay. We aten later in de middag een ’tortilla’ met groenten in een restaurant dat gevestigd is op een overdekte binnenplaats. Het ging hard regenen, maar de zon bleef lange tijd schijnen, wat een mooi plaatje van de plaza de Armas opleverde. We zagen een mooie optocht met leuk geïmproviseerde draken. We bezochten de kleurrijke marktbuurt, waar we veel foto’s namen.
De volgende dag reisden we door naar Ayacucho. We gingen over meerdere bergpassen van meer dan 4000 meter hoog, over een nieuw aangelegde weg, soms door de wolken. We zaten voorin een goed minibusje, dus we hadden een geweldig uitzicht. Respect voor de ingenieurs die deze weg ontwierpen en respect voor de duizenden arbeiders die dag in dag uit aan deze weg hebben gewerkt en nog steeds werken.
Ayacucho (2761 m) viel ten opzichte van de herinnering die we hadden van twaalf jaar geleden behoorlijk tegen. De romantische stad is veranderd in een hectische stad, waar meer telefoonwinkeltjes dan andere winkeltjes lijken te zijn. Alleen in de hogere delen van de stad kun je nog ontsnappen aan de uitlaatgassen. De winkeltjes met ‘retablos’ (miniatuur kijkdoosjes met christelijke taferelen) konden we haast niet meer terugvinden. Het lijkt erop dat dit stuk cultuur aan het verdwijnen is.
We sliepen twee nachten in het goede hotel Samary in een kamer achterin het hotel, zodat we niet zo’n last hadden van het lawaai van de straat.
De markt was gelukkig nog wel leuk om te bezoeken en we genoten ook erg van het luxere eten in restaurant Via Via, met ’s avonds een prachtig uitzicht op de plaza Mayor. Extra sfeervol door een onweersbui.