Marcel's weblog

In ongeveer twee uur reisden we met een bus van het aangename stadje Cēsis naar de hoofdstad Riga. De buschauffeur riep de nummers van de zitplaatsen af. Het klonk autoritair, maar het was waarschijnlijk goed bedoeld, want er waren ook mensen die nog een plaatsbewijs bij de chauffeur moesten kopen.

Op het busstation, vlakbij de markt, kochten we een dagkaart voor het openbaar vervoer (24 uur geldig vanaf de eerste reis, 5 euro) en reisden in ongeveer 10 minuten met een trolleybus naar Happy hostel in een buitenwijk aan de andere zijde van de Daugava rivier.

Een dikke meneer bij de receptie, die uitgebreid en boos? aan het telefoneren was, vroeg of we de boeking bij booking.com wilden annuleren, maar omdat er voor ons geen voordelen en alleen maar risico’s waren, hebben we dit niet gedaan. Ik begrijp de vraag wel, want de commissie die booking.com, vraagt, is vrij hoog (tot wel 20%). We gebruiken booking.com bij voorkeur niet, maar in de zomermaanden zijn de hotels in Riga druk bezet en loop je dus het risico lang te moeten zoeken naar een leuke overnachtingsplek.

We namen een trolleybus (met airconditioning) terug naar het busstation en aten een klein hapje. We liepen op goed geluk wat rond. Er zijn hier onvoorstelbaar veel mooie en bijzondere Art Nouveau (=Jugendstil) gebouwen. Riga wordt met een reden het Parijs van het noorden genoemd.

Daarna gingen we naar het middeleeuwse, toeristische gedeelte van Riga, waar we uiteraard Râtslaukums (Blackheads’ house) bezochten.

In de middeleeuwse kern van Riga zijn er heel veel mooie gebouwen.

Uiteraard sloegen we het monument van de vrijheid niet over.

Wat andere foto’s: een tunnel van het treinstation en een ijzeren lantarenpaal van Sovjet-kwaliteit.

Op een eiland in de Daugava rivier is er een enorme, indrukwekkende TV-mast, waar ik helaas nog geen foto van heb. De toren is 368 meter hoog en daarmee derde hoogste constructie in Europa (ter vergelijk: de Eiffeltoren is maar 300 meter hoog). De bouw kostte tien jaar. De toren heeft speciale dempers om zonder vibraties een windsnelheid van 160 km/uur te weerstaan en zou een aardbeving van een kracht van 7,5 op de schaal van Richter moeten kunnen overleven. De geplande levensduur is maar liefst 250 jaar.

Het was een warme en benauwde dag (31 graden). Riga is een aangename grote stad, waar veel te zien en te doen is voor een niet teveel verwende reiziger. We komen hier nog terug om naar huis te vliegen en dan zijn we van plan om het kasteel te gaan bezichtigen.

Na een uitstekend ontbijt in Villa Margaretha, met de lekkerste koffie tot nog toe, liepen we op ons gemak naar het treinstation van Tartu. Opvallend is dat ale auto’s stoppen als je maar een voet richting het zebrapad zet. De mevrouw van de kiosk waar we even rondkeken vroeg waar we heengingen en vertelde ons uit eigen beweging dat de trein naar Valga van perron 2 zou vertrekken.

Het mooie stationsgebouw is van Duitse oorsprong (‘Baltische Eisenbahn”, er hangt nog een oude, ingelijste dienstregeling). De vloeren zijn van glad marmer en de deuren en balken van massief eikenhout.

De Elron trein naar de grenssteden Valga (Estland) en Valka (Letland) van 10:22 vertrok zelfs negen minuten te laat. Ruim een uur later kwamen we in Valga aan. De dienstregeling van de trein was onduidelijk (het treinstation is voor twee steden/landen en de dienstregeling in twee verschillende talen) en de website van de Letse trein liet een waarschuwing in het rood zien, die we niet begrepen. Waarschijnlijk waren er werkzaamheden en werd een deel van het traject door een bus gereden.

We liepen langs een grote Maxima-supermarkt naar het centrum van Valga. We kwamen al snel tot de conclusie dat hier niet zoveel te beleven was. We zagen maar één eetgelegenheid, waar iedereen hetzelfde aan het eten was: varkensvlees, groenten een aardappelen. Niet onze smaak en zeker niet de mijne als vegetariër zijnde. We kochten wat dingetjes in een supermarkt en staken te voet de grens maar Letland over (beide landen zijn onderdeel van de EU, dus er was geen controle). Per toeval kwamen we al snel op Valkas autoosta (busstation) terecht (niet in de reisgids). We hadden geluk, want er ging een bus naar Valmiera om twee uur, dus we hoefden maar kort te wachten. Ik kocht nog snel een fles water in een supermarkt (hier in tegenstelling tot Letland geen statiegeld).

De bus naar Valmiera deed er net iets langer dan een uur over. Er was maar één klein stadje onderweg, voor de rest reden we door dennenbossen en langs velden. Op weg naar het busstation aan de andere kant van de rivier passeerden we het centrum van Valmiera en we zagen gelijk dat hier veel meer te beleven was.

In het winkelcentrum regelden we mobiel internet via de provider LMT (10 GB via een LTE-verbinding voor een week voor € 5.69, inclusief SIM-kaartje), zodat we wat makkelijker konden zoeken naar een geschikte slaapplaats. We kozen Unce pension uit, omdat het niet ver van het busstation af was en goed betaalbaar was. Het regelen van het beddengoed kostte even tijd, maar daarna hadden we wel een appartement beneden in een flat met alle nodige voorzieningen tot onze beschikking.

We kregen zelfs een klein, apart bloemetje.

Bij het station zat een goede bakker, die we hier eigenlijk niet zoveel zien.

Vandaag gingen de dingen niet helemaal zoals gepland, zoals wel vaker met onze manier van reizen. Het was mooi zomerweer (zonnig, 27 graden), dus we hadden geen enkele reden om te klagen. Vergeleken bij bijvoorbeeld India en Peru is dit een makkelijke reis voor ons. We hebben de gewoonte om eerst een kamer te bekijken voor we beslissen en betalen. Hier is dat duidelijk minder gebruikelijk en ook minder nodig. Bijna altijd is alles perfect in orde.

Aangezien Hanneke eerder haar schoenen vergeten was in Võsu en we toch een stuk terug moesten om naar het zuidelijker gelegen Tartu te reizen, gingen we met de trein van 16:24 terug naar Rakvere (minder dan anderhalf uur en zelfs nog iets goedkoper dan de bus).

We boekten vooraf een kamer in Kathariina guesthouse, in het oudste straatje van Rakvere, zodat we konden vertellen waar we gingen overnachten. Hier hadden we geen enkele spijt van, want de kamer en het eten waren meer dan in orde.

Tijdens het avondeten ontmoetten we Tiit, de organisator van het gitaarkamp waar Hanneke aan meewerkte. We kregen een korte rondleiding door Rakvere, waarbij we uiteraard de oude en nieuwe muziekschool te zien kregen.

Op het reeds gesloten busstation tuurden we door de ruit om te zien wanneer de bus naar Vōsu ging (10:30 was de eerste redelijke tijd).

Na een goed ontbijt namen we de bus naar Vōsu. Er waren weinig passagiers en dus weinig stops, daarom waren we al binnen een half uur in het dorpje aan de Baltische kust (eigenlijk de baai van Kãsmu). Het dorpje ligt in het uitgestrekte nationale park Lahemaa, waar nog beren en wolven leven (de kans dat we ze zien is erg klein).

Hostel Männisalu ligt aan de rand van het dorp tussen zacht ruisende naaldbomen. Het is een korte wandeling vanaf het kleine busstation, een grote houten hut. Hanneke kreeg haar zo fel begeerde schoenen eindelijk terug 🙂

Tussen de middag aten we heerlijke gebakken zalm op het terrasje van restaurant O Körts, één van de weinige een waarschijnlijk beste restaurant in het dorp. De zalm wordt in het land zelf gevangen. De A. Le Coq, de lokale biersoort, smaakte er goed bij. Er werd muziek uit de jaren 70 en 80 gedraaid, o.a. hotel California.

Uiteraard gingen we lekker op het strand zonnen, maar we gaven het op toen het te koud werd. Er stond een stevige wind van windkracht 5 die eerst aangenaam was, maar later toch roet in het eten gooide.

We liepen terug door het naaldbos, waarvan de bodem bedekt was met bijna rijpe bosbes en dat het strand en het dorpje scheidt. Parallel aan de kust loopt door het dorpje een riviertje.

Bij de supermarkt kochten we naast water uit nieuwsgierigheid twee hoorntjes met kruisbessenijs, dat goed smaakte.

Met de nieuwe dompelaar (de vorige is kapot gegaan in Marokko) zetten we een lekker bakje thee, waarvan we in de laatste zonnestralen die over de bomen kwamen, genoten op het balkon van onze kamer.

’s Avonds aten we een lekkere (pasta) salade met een heerlijk glas Merlot, nog steeds lekker in de zon 🙂

De meest houten huizen in deze streek zien er ongeveer zo uit: