Marcel's weblog

​We begonnen de ochtend weer met huevos rancheros bij Sienra’s restaurant, waar we de vorige dag ook ontbeten. Hier komen geen toeristen, alleen Mexicanen die voor ze naar hun werk gaan ontbijten, een krantje lezen, het nieuws op de brommende televisie kijken of een praatje maken met de buren aan de bar. De man achter de bar vraagt met een schorre stem wat je wenst en noemt zijn collega ‘papa’. Er staat een grote Rancilio koffiemachine, die ongetwijfeld al heel wat liters koffie heeft geproduceerd. De koffie wordt per bakje vers gemalen en gezet.

We verhuisden naar het centraal gelegen Mexico city hostel. Op de kamer was een metalen kluis voor onze tassen. We gebruikten onze eigen hangslotjes weer.

In de ochtend bezochten we Templo Mayor en het bijbehorende museum. Beide zijn zonder meer een bezoek waard. De collectie van het museum was veel groter en mooier dan we dachten (zie foto’s).

Tussen de middag aten we heerlijk in restaurant El Sazón 1. Voor ons wachtten tien mensen op een rij van tien stoelen op hun beurt en wij sloten aan. Het wachtten duurde eigenlijk helemaal niet lang en was zeker niet voor niets.  We werden meegenomen naar onze tafel en bestelden vegetarische quesadillas. Dit is ook een plaats waar je niet snel toeristen zult zien.

’s Middags bezochten we het Palacio de Bellas Artes. Het is een bijzonder gebouw met veel bijzondere details in art-decostyle. We bekeken de enorme muurschilderingen, onder andere “El Hombre, Controlador del Universo” (de bestuurder van de wereld) van Diego Rivera, en bezochten twee van de musea in het gebouw.

Vlakbij was er een demonstratie van veel halfnaakte mannen en enige halfnaakte vrouwen tegen Trump en de politiek in het algemeen gaande.

Het historische centrum van Mexico-stad voelt ruim aan en is schoon en relatief veilig. We worden niet lastig gevallen en er zijn maar weinig zwervers. De luchtkwaliteit en de drukte vallen mee. Van de hoogte (ruim 2200 meter) hebben we weinig last. Het eten en de hotels zijn goed. Het weer was beter, droog met zonnige perioden, tegen de 20 graden.

https://goo.gl/photos/havUYwrGQdsVoHks7

https://goo.gl/photos/XPfdAmFV2e1YoxmV7

https://goo.gl/photos/QDrnxNEfspFetq1CA

https://goo.gl/photos/XPQgcsy3TjCrMbHVA

​We vertrokken in de loop van de ochtend vanuit Dordrecht met een vertraagde intercitytrein naar Antwerpen, waar het somber, druilerig weer was. Tussen de middag aten we een lekkere (vegetarische) pizza bij een echte Italiaan (Leonardo da Vinci).

Halverwege de middag reisden we met een trein verder naar de luchthaven van Brussel. ​Na het betalen van een duivelse toeslag (diabolo) mochten we van het treinstation naar de luchthaven. Onze bagage werd zowel op het treinstation als op de luchthaven grondig gecontroleerd. We wachtten bij een willekeurige, rustige gate, want de juiste gate werd pas een kwartier voor het instappen bekendgemaakt. We hadden een iets vertraagde, prettige vlucht naar München met Air Dolomiti, waar we een lekker Italiaans broodje kregen (provalone, tomaat, etc). Opvallend was dat we niet eenmaal onze paspoorten hoefden te laten zien, zowel niet in Brussel als in München.

We hoefden maar kort te wachten op onze lange vlucht naar Mexico-stad (12 uur 15 minuten). We hadden voldoende beenruimte in een grote, moderne Airbus A340-600. Het entertainmentsysteem werkte vloeiend, in tegenstelling tot het langzame systeem van KLM tijdens onze vlucht naar Lima dit jaar. Ook hield Lufthansa zoals het hoort de tijd van de eindbestemming aan, met prima avondeten aan het begin van de vlucht en een prima ontbijt aan het eind van de vlucht. Wat minder leuk waren de af en toe lawaaierige kinderen/baby’s. Bijzonder was dat we over een door een bijna volle maan beschenen, ijzig Groenland vlogen. Later vlogen we over het grote Trumpistein, met veel helder verlichte steden, dat grote plannen heeft voor Sombreroland.

Ook omdat we aardig konden slapen duurde de vlucht voor ons gevoel niet eindeloos lang en waren we snel in Mexico. Bij het dalen hadden we voor de verandering geen last van onze oren.

Bij de douane waren lange wachtrijen en was het onaangenaam warm. We schuifelden drie kwartier voetje voor voetje vooruit voor we aan de beurt waren. We kregen na controle of we een terugreis geboekt hadden een visum voor 180 dagen, ruim genoeg voor ons doel.

Na de douane probeerden we een aantal geldautomaten. Scotiabank rekende een toeslag van 100 pesos en Banamex maar 30 pesos, dus dat was snel bespaard.

We namen de metro naar de stad. Met één overstap waren we in net een half uur middenin het historische centrum. Na de overstap werd het druk, maar niet onaangenaam druk. Met de vijf metrolijnen, zo’n 200 kilometer lang, reizen dagelijks vier miljoen mensen.

https://goo.gl/photos/KD7jsbfYaTshn33DA

https://goo.gl/photos/qn2X6zfDYHEHe3497