‘Egypte vraagt IMF om hulp, kampt met brandstoftekort‘
Sta hier eens even bij stil:
“Omdat meer dan veertig procent van de 85 miljoen inwoners op of onder de armoedegrens leeft …”
Dat zijn dus zo’n 35 miljoen mensen die onder de armoedegrens leven.
Update 8/3: zie ook ‘1 miljard mensen moeten rondkomen van 70 eurocent per dag’
Het viel niet mee om iets meer dan 100 foto’s te selecteren uit ruim 1250 mooie foto’s. Ik kon de foto’s ook niet eerder plaatsen, omdat de bandbreedte limiet van mijn hosting provider in de maand januari werd overschreden. Dit is nu opgelost door het nemen van een reeks technische maatregelen. Uiteraard zijn we blij dat we nu niet in Egypte zijn, want helaas verlopen de protesten in Egypte niet geweldloos. Heel jammer is dat er tijdens de onlusten ook vernielingen in het beroemdste museum van de wereld hebben plaatsgevonden.
Update: details van de vernielingen
Treurig vervolg op de “de SIM-kaart”.
Ons is ter ore gekomen dat de Nederlandse Ghanyika, betrokken bij de zaak van de ”de SIM-kaart” inmiddels geheel is teruggevallen. Terug in de Nederlandse maatschappij is zij door onze mensen NIET MEER gezien met hoofddoek! Officier M.M. Mohammed heeft na dit bericht onze Ahmed, tweede zoon van de bakker, nog harder aangepakt. Nadat hij niet meer op de minaret mocht zingen heeft hij inmiddels een algeheel verbod zijn stem te laten horen. Inmiddels zou Ahmed zich volledig hebben gericht op bezwering en tovenarij. We hebben ook begrepen dat de vogel van Ghanyika bij thuiskomst onmiddellijk is bezweken. Wat gaat Ahmed verder doen?
Jhanna el Bahariya, de stem van het volk
Een VIP-bus, zo eentje die je, of je dat nu wilt of niet, zachtjes in slaap wiegt, bracht ons terug naar de drukke wereldstad Caïro. De reistijd (3,5 uur) was wat langer doordat de bus in de stad maar langzaam vooruit kwam.
Khaled en Jannie hadden ons het Ramses II hotel (Talaat Harb 37, 12e verdieping) aangeraden. We bekeken nog twee andere hotels in hetzelfde gebouw en onze keus viel op het King Tut hotel op de achtste verdieping, omdat de prijs/kwaliteit verhouding goed was en omdat we alleen hier een serieuze korting voor de laatste halve nacht kregen (tot middernacht).
Met een gammele stadsbus bezochten we de bekende piramiden van Giza. We bekeken de grote piramide van Khufu (Cheops), de iets kleinere piramide van Khafre (Chephren), de mooie Sphinx en we gingen de kleinere piramide van Menkaure (Mycerinus) binnen. Veel was er binnen niet te zien, maar het was wel leuk om te doen. De piramides waren oorspronkelijk 146, 136 en 66,5 meter hoog. De grootste piramide bestond uit 2,3 miljoen blokken steen van elk 2,5 ton. Onvoorstelbaar. De piramiden zijn meer dan 4500 jaar oud. We zagen een ansichtkaart met piramiden met de tekst “mensen vrezen de tijd, de tijd vreest piramides”. Op de terugweg bezochten we de niet zo interessante graftombe van Seshemnefer IV. Mede dankzij het prettige weer was het een fijne dagbesteding.
De volgende dag bezochten we het Egyptische museum. De wachttijd in de rijen viel gelukkig reuze mee. Het was een geweldig gevoel om het beroemdste museum van de wereld binnen te lopen! Het is ongelofelijk wat hier allemaal verzameld is. Uiteraard gingen we eerst het bekende dodenmasker van Tutankhamun bekijken (14e eeuw voor Christus). Verder zagen we o.a. veel graftombes, sarcofagen, Grieks-Romeinse mummies, dierenmummies, beelden, juwelen, gebruiksvoorwerpen en papyrus uit veel verschillende tijdsperiodes. Er zijn zoveel objecten, dat je hier dagenlang kunt rondkijken.
Rond het middaguur waren veel mensen buiten op matten aan het bidden. Ze hadden een beetje pech, want het ging net regenen. We hoorden zelfs een donderslag. We aten koshary, omdat de pizzeria gesloten was. Er stonden al veel gevulde bakjes klaar voor na het gebed.
Vannacht gaan we weer terug naar huis. Na vier weken avontuurlijk reizen verlangen we weer naar ons eigen bed. Hanneke heeft het steeds over stamppot andijvie en een patatje met pindasaus …
Ik ben de vele mensen die ons onderweg hielpen dankbaar.
Met een comfortabele bus van East Delta Travel reisden we langs de Middellandse Zee kust naar Alexandrië (280 km / 3,5 uur). We staken een aantal grote meren over. Onderweg zagen we veel palmbomen en in de verte op zee een aantal boorplatforms.
Één van de vele oude Lada’s, die als taxi dienen, bracht ons behendig door het drukke verkeer manoeuvrerend naar het schone Triomphe hotel. Dit hotel is gevestigd op de vijfde verdieping van een groot, koloniaal gebouw. Met een ouderwetse lift konden we naar boven en naar beneden gaan. Vanaf het balkon kunnen we aan de zijkant de Middellandse Zee zien. Als er een oude, ijzeren tram krakend en piepend voorbij komt, kunnen we de trillingen ervan voelen.
Halverwege de middag liepen we langs de boulevard naar Bibliotheca Alexandrina. Bij ondergaande zon bekeken we het zeer imposante gebouw van alle zijden. De buitenkant is van grijs graniet, met inscripties in 120 verschillende schriften. Het moderne gebouw werd geopend in 2002 en kan acht miljoen boeken en 2500 lezers herbergen. Het is een mooie vervanging voor de grootste bibliotheek uit de oudheid, die oorspronkelijk werd gesticht door Ptolemy I in 283 voor Christus. De bibliotheek heette toen Mouseion, waar het woord museum vandaan komt. Wie en wanneer deze bibliotheek vernietigde is onduidelijk, maar waarschijnlijk is Julius Caesar één van de schuldigen.
De volgende dag bezochten we het kleine Alexandria National Museum, wat erg tegenviel. Misschien komt dat omdat we de afgelopen tijd al veel soortgelijke collecties gezien hebben.
Het was leuker om door Anfushi, de oude, sfeervolle Turkse wijk van Alexandrië, met zijn vervallen koloniale gebouwen, te lopen. Hier wonen de arme mensen, die je hartelijk welkom heten en je met elke vraag belangeloos helpen.
Alexandrië lijkt een beetje op een vervallen Parijs. Overal zoemen stinkende, geel/zwarte taxi’s om je heen, die geen gelegenheid onbenut laten om te vragen of je ergens heen wilt.
We ontbeten met een broodje falafel, dit keer met anijssmaak, en een broodje vers gebakken patat, dat lekkerder is dan je denkt. We kochten de broodjes op straat en we aten ze op in een ahwa (koffiehuis), zoals zoveel mensen doen.