Marcel's weblog

In San Cristóbal voelde ik mij helaas wat slap (maar gelukkig niet ziek). We bezochten wat marktjes, waar indianen uit de wijde omgeving hun goederen te koop aanbieden, zoals lokale kleding en leer. Ook bezochten we een papierschepperij van een indiaanse gemeenschap en een aardig museumpje met als thema de geneeskunst van de Maya´s. Op de zócalo (=centrale plein, letterlijk sokkel, vanwege het lange tijd ontbreken van een standbeeld in Mexico stad) was het steeds gezellig druk.

Na twee nachten slapen in San Cristóbal zijn we doorgereisd naar Huehuetenango in Guatemala. Het kostte twee collectivo´s, een taxi over de grens, een prachtig opgeknapte amerikaanse schoolbus en nog een taxi. Totaal zo´n 5,5 uur reizen. De grensformaliteiten waren simpel, twee stempels (eerst Mexico uit, later Guatemala in) en één formuliertje.

Guatemala is gelijk heel anders dan Mexico: armer en dus primitiever en een ander soort mensen (niet meer de indianen met hun ronde volle maansgezichten van de afgelopen dagen, maar meer mestizo, gemengd met spaans bloed). De mensen en het straatbeeld zijn heel kleurrijk en fotogeniek. De prijzen zijn ongeveer gehalveerd (een eenvoudig hotel kost zo´n 6-8 euro per nacht).

Vandaag zijn we na een prachtige busreis aangekomen in Quetzaltenango (2335 m). Bij het busstation was een groente- en fruitmarkt, waarvan we prachtige foto´s hebben gemaakt. De stad zelf, die ook Xela genoemd wordt, heeft een prettige uitstraling en is ook bekend vanwege de vele scholen waar je naar onze maatstaven goedkoop spaans kunt leren (ca. $ 125 per week voor 25 uur les, onderdak bij een gastfamilie en maaltijden). Hierom en omdat Guatemala een erg mooi land is, zijn we van plan om in de nabije toekomst een maand of twee naar Guatemala terug te keren.

Vanaf nu moeten we helaas terug gaan reizen om over anderhalve week het vliegtuig in Cancún te halen.

Met gemak bezochten we op één dag het franciscaanse klooster San Bernardino de Siena in Valladolid en deden we een boottochtje in de vogelrijke zeearm van Rio Lagartos 100 km ten noorden van Valladolid (2 x 1 uur met de bus).
 
Het klooster is het oudste van het land (1552). We werden rondgeleid door een vriendelijke pensionado van 66 jaar met zijn kleinzoon van 6. Het klooster is gebouwd rond een cenote (een natuurlijke zoetwaterbron verbonden met een onderaards rivierenstelsel). De vijf eeuwen oude fresco´s die we mochten fotograferen, waren nog in vrij goede staat!
 
Tijdens het verfrissende boottochtje zagen we enkele van de meer dan 30.000 roze flamingo´s die in het natuurreservaat leven. Op de terugweg kregen we zwavelhoudende modder voor een masker en hebben we “gezwommen” in aqua rosa (roze water) dat minstens net zo zout is als dat van de dode zee. De vegetatie is langzaam aan het herstellen van een tornado.
 
Al eerder dronken we aqua de chaya, een drankje gemaakt van een spinazie-achtige plant, nu aten we pan de chaya, een hartig hapje gekookt in palmbladeren bereid met de bladeren van dezelfde plant, bonen, ei, tomaat, pompoenpitten, boter en een beetje chili. Lekker!

Later zijn we doorgereisd naar Mérida, de proviciehoofdstad van Yucatán, met de bedoeling om o.a. het antropologische museum te bezoeken. Helaas is het Semana Santa (heilige week) en waren de musea gesloten. Wel konden we het palacio del Gobierno bezoeken, waar grote schilderwerken van de mexicaanse kunstenaar Fernando Castro Pacheco tentoongesteld zijn, die o.a. de slavernij van de maya´s uitbeelden.

Omdat we niet zo´n zin hadden om in een grote lawaaierige stad te blijven, zijn we een dag later na wederom een heerlijk typisch mexicaans ontbijt op de bus naar Campeche gestapt. Campeche is een leuk pastelkleurig koloniaal stadje aan de helaas nogal vervuilde Golf van Mexico. Het is ook een stuk op weg naar Palenque (uitgestrekte ruïnes in ruig oerwoud) en San Cristóbal (grote marktstad), welke liggen in een meer typisch stukje van Mexico.

Vannacht hebben we in een goed hotel (met zwembad) in het centraal gelegen Valladolid geslapen. Vanaf Cancún is het ruim drie uur met een airconditioned bus (koud!) over een rechte weg (ruta 180) door een vlak landschap met links en rechts veel groen (hoewel het droge seizoen bijna aan zijn einde is).

“Estados Unidos Mexicanos”  is vergeleken met bijvoorbeeld Peru een relatief rijk land, hoewel het verschil tussen de voor ons tot nog toe onzichtbare armen en rijken enorm groot is. Voor ons is dat goed te merken aan de prijzen (een hotelovernachtig kost zo´n 20-30 euro). De nabijheid van de Verenigde Staten zal daar ook wel toe bijdragen, hoewel je ook zou kunnen spreken van een verborgen slavernij, omdat de mexicanen veel gewassen verbouwen en veel arbeid verrichten voor de Amerikanen.

Het eten is goed en uiteraard pittig gekruid (geheel passend bij het klimaat). De mexicanen zijn ronde (vaak ook letterlijk) en vriendelijke, maar enigszins gesloten mensen. Op straat worden we nauwelijks lastig gevallen.

Vandaag gaan we proberen om de Maya ruines Ek´Balam te bezoeken. Morgen gaan we misschien naar het vogelparadijs bij Rio Lagartos in het noorden. Een goede gelegenheid voor Hanneke om haar nieuwe telelensje uit te proberen.