Marcel's weblog

We stonden voor de dageraad op, omdat ons verteld was dat de bus van het grotere Carhuaz naar het kleinere Chacas rond half zeven zou vertrekken. Helaas waren we verkeerd geïnformeerd en kwam de bus pas om kwart over zeven langs. Iemand vroeg “Luna de miel?”. Eerst begreep ik het niet, want het betekend letterlijk “maan van honing”. In het Engels wordt het duidelijker: honeymoon, huwelijksreis. Blijkbaar zagen we er gelukkig uit.

De vorige dag hadden we broodjes met een vleugje anijssmaak, wellicht gebakken op een vuur van eucalyptushout, tomaten, “palta” (avocado) en een zakje mayonaise met citroen gekocht op de markt en in een winkeltje. Voor we weggingen belegden we de broodjes als ontbijt.

Optimistisch vertrokken we, maar net na het binnengaan van het nationale park Huasarán, na ongeveer een derde van de reis, begaf de motor van de bus het. Waarschijnlijk werd dit veroorzaakt door een olielekkage. Er werd nog een poging gedaan om de motor met water af te koelen, maar dat mocht niet baten. De bus moest ook nog zeker 1000 meter stijgen.

De omgeving, waar de bus het begaf, was prachtig en omdat we nergens hoefden te zijn, was het voor ons allemaal niet zo erg. Andere mensen waren wel wat geïrriteerd en vonden dat de bus vaker gecontroleerd moest worden. Minder aangenaam vond ik dat de bus ging keren om terug te gaan, want bij de rand van de weg was het zeker 500 meter naar beneden. De reden was dat de bus een stukje terug naar beneden moest, zodat de vrije jonge chauffeur mobiel kon bellen om hulp. We stopten op een kunstmatig plateau naast de weg en iedereen stapte uit. Hanneke speelde wat gitaar om de tijd te doden, wat maar weinig mensen iets interesseerde.

Na ongeveer drie uur kwam er een vervangende bus. Na het overladen van de spullen vervolgden we de weg naar boven door een schitterend landschap. Voortdurend waren er hoge, besneeuwde bergtoppen om ons heen. Het smeltwater vulde vele watervallen en azuurblauwe stroompjes. We zagen twee condors vliegen, wat altijd een mooi gezicht is. We staken de cordillera Blanca tussen Huascarán Sur (6768 meter) en Chopicalqui (6354 meter) enerzijds en Chequiaraju (5286 meter) en Poroquincua anderzijds over. De bergpas was op ongeveer 4755 meter, waarna er een vrij lange tunnel (Tunel Punta Olímpica, 1384 meter) dwars door een berg ging. Daarna daalden we nog een poos af, met zicht op diverse azuurblauwe bergmeren (Laguna Cancaraca en Yanarraju) om met ongeveer drie uur vertraging aan te komen in Chacas op 3360 meter hoogte in callejón (vallei) Conchucos.

We aten eerst wat in een restaurantje met appelgroene muren aan de plaza, want het was al wat later in de middag. Het eten was goed, dus aten we de “cena” (avondmaaltijd) in hetzelfde restaurantje. Daarna gingen we op zoek naar een slaapplaats. Er waren maar een paar hostals, die we vrijwel allemaal bekeken. Uiteindelijk kozen we hostal Carina, omdat de prijs/kwaliteitverhouding goed was en vooral omdat de ontvangst goed was. De elektrische douche, dus een dun straaltje lauwwarm water, deed het niet goed dus gebruikten we de wel goed functionerende elektrische douche in de kamer ernaast. Met het oog op aardbevingen was geen van de hostals ideaal.

De plaza is ruim en groen (grasveld) en aan de plaza grenst een mooie kerk, gebouwd door Italiaanse missionarissen, die bij de vriendelijke inwoners erg geliefd zijn.

In het stadje is weinig te doen, behalve genieten van het prachtige uitzicht op de grote bergen en een gezellig praatje maken met de mensen. Bijna op elke hoek zitten wel één of meer vrouwen met hoge hoeden te breien. De lucht is gezond en het eten is natuurlijk.

In Chacas had onze provider, Claro, geen dekking. Er was wel een signaal van Movistar, maar ik weet niet of er ook mobiel internet beschikbaar was.

We waren van plan om naar Pomabamba door te reizen, maar daarvandaan verder reizen is problematisch en tijdrovend, dus daarom besloten we om terug te reizen naar Carhuaz.

We stonden vroeg op omdat vervoer naar kleinere plaatsen bijna altijd ’s ochtends vroeg plaatsvindt. We hadden nog een discussie in het hostal of we wel betaald hadden, maar gelukkig had ik de “recibos” (bonnetjes) bewaard. We hadden weer veel geluk, want er waren voor het vertrek van een “carro” nog twee mensen nodig, dus we konden gelijk weg. Ik moest wel stevig over de prijs onderhandelen, die in enige minuten met de helft daalde, ook omdat de concurrentie hevig was.

De weg, de 3N, naar het plaatsje La Unión (3200 meter) was slecht en stoffig. Er waren veel grote gaten en op veel plekken ontbrak het asfalt helemaal. Hier en daar reden we door een bergstroompje. We gingen over een pas van meer dan 4000 meter hoog. Af en toe rook het heerlijk naar eucalyptus. Het hout van deze boomsoort wordt hier ook verkocht als brandhout. We zagen vetgemeste varkens, begeleid door een vetgemeste vrouw met traditionele hoed. Ook zagen we vaak maïs te drogen hangen onder overstekende golfplaten daken. Onderweg waren er twee wat grotere plaatsjes en verder waren er wat kleinere dorpjes. Het berglandschap, waar we zo van houden, was hier erg mooi en afwisselend. We legden hemelsbreed ruim 60 kilometer af in ruim vier uur met één korte stop.

Met een met mensen en spullen, waaronder een kartonnen doos met kippen, volgepropte “colectivo” (klein Toyota busje) gingen we in een uurtje naar het bijna 500 meter hoger gelegen Wuanukopampa, een verbastering van Huánuco Pampa in het lokale dialect. Hier wordt nog een oude indianentaal gesproken. (We weten niet welke.) Het doel was de archeologische vindplaats Huánuco viego (Huánuco de oude) te bezoeken. We werden netjes bij de ingang, een stuk van de weg en de normale route af, afgezet. De vorige bezoekers vertrokken net, dus we waren de enige bezoekers. De enige andere personen waren de “boleto” (ticket) verkoper en een paar mensen van het ministerie van cultuur die de maten van stenen aan het opnemen waren.

Huánuco viego is een complete Incastad van zeker twee vierkante kilometer groot, met tempels, baden, huizen en opslagplaatsen. Deze stad is waar het verzet van de Inca’s het langst duurde. Er is vrijwel niets gerestaureerd, alleen de voegen tussen de stenen zijn hier en daar met een laagje beschermd en er zijn paden aangelegd, zodat niet iedereen maar lukraak overal gaat lopen. Zo zien wij het graag, gewoon puur en echt, zoals het ruim vier honderd jaar geleden verlaten is en in de loop van de tijd vervallen is. De oude stad ligt in een uitgestrekte “pampa”, een groene hoogvlakte met veeteelt.

Bij elkaar was het een geweldige beleving! De reisgids raadt het bezoek overigens af, vanwege het weer dat snel kan omslaan en de verhoogde kans op onweer (gevaarlijk op een vlakte). In de bergen hing inderdaad een dreigende regenbui en we hoorden ook een klap onweer in de verte, maar eigenlijk hadden we heerlijk weer met zon en wat wind.

We hadden weer veel geluk, want we zouden terug moeten lopen naar de weg voor een “colectivo” terug naar La Unión, maar terwijl we nog een praatje maakten met een man, reed er een stukje verderop een “colectivo” op de pampa, die ons gezwaai zag en ons kwam ophalen.

We sliepen in het zeer eenvoudige hostal Paraiso (paradijs), waar de bedden, net als de ontvangst, dik in orde waren. We konden kiezen uit een buiten-wc beneden, een koude betonnen trap af, of een ouderwetse po, in gele plastic vorm, in de warme kamer. Één van de wc’s beneden was niet van porselein maar van beton, iets wat ik nog niet eerder gezien heb.

De services van het hotel waren:

– Lavenderia de Ropa (kleren wassen)
– Secado de Ropa (kleren drogen)
– Planchado de Ropa (kleren strijken)
– Ducha caliente (warme douche)
– Desayuno – Almuerzo y Cena (ontbijt, lunch, avondeten)

We aten steeds in hetzelfde restaurantje, waar het relatief schoon was en er goed voor ons gezorgd werd en het menu naar onze (vegetarische) wensen werd aangepast.

We bezochten de sterk geurende markt, met kaas, (gedroogd) vlees, vis en groenten. Opmerkelijk was de zoete kaas, stukjes kaas in een zoete massa.

We hadden hem niet nodig, maar volgens de reisgids bevindt zich hier de meest afgelegen geldautomaat van Peru.

De mensen zijn hier over het algemeen vriendelijk en behulpzaam, maar sommigen denken teveel in tekorten en denken dat wij geldzakken zijn. Een voorbeeld is een eerdere “colectivo” waar ik de prijs vroeg en een twaalf keer hoger tarief te horen kreeg dan het normale tarief. In zo’n geval loop ik zonder commentaar gelijk weg.

We waren van plan om het afgelegen plaatsje Tantamayo te bezoeken, maar het vervoer om drie uur ’s nachts weerhield ons daarvan.

De foto’s zijn weer bijgewerkt.

Na een ontbijt met een Peruviaanse pannenkoek en chocolademelk, in deze hoge, koude streek niet ongebruikelijk, gingen we naar de Carretera Central om op een bus te wachten. Na een poosje wachten, kregen we van een “carro”, die nog twee mensen nodig had, een aanbod dat we niet konden weigeren. Een uurtje later werden we in het centrum van Cerro de Pasco afgezet.

Cerro de Pasco (ca. 70.000 inwoners) is één van de meest hooggelegen steden ter wereld en afhankelijk van de gebruikte criteria zelfs de meest hooggelegen stad van de wereld. Het centrum van de stad ligt op 4330 meter hoogte en een buitenwijk zelfs op 4380 meter. We hebben er gelukkig geen last van, behalve dat we af en toe wat extra moeten ademhalen. De luchtdruk is hier slechts 600 millibar. Hanneke heeft op de hoogste plaats ooit gitaar gespeeld. 😉

Cerro de Pasco is een relatief onaantrekkelijke mijnbouwstad die ligt rond een klein, onnatuurlijk meertje. Toen we aankwamen dachten we zwavel te ruiken. Later bleek dat deze geur van het meertje kwam, waar constant rioolwater inloopt. De bacteriën tieren er welig, vooral bij warm weer. Verder is er al lang geen leven meer in het meertje.

Sinds de koloniale tijden worden hier zilver, lood en zink gewonnen. Gezond is dit niet voor de mensen, getuige de zorgwekkende hoge concentraties lood die de mensen in hun bloed hebben. Normaal gesproken zetten we thee en koffie met kraanwater. Voor de zekerheid gebruikten we hier maar mineraalwater.

We sliepen in een mooie, ruime hoekkamer van Anthony’s hostal, met uitzicht op de “plaza” (centrale plein). Het enige wat te wensen overliet, was het dunne straaltje warm water uit de elektrische douche. Een verwarming was ook geen overbodige luxe geweest, maar daar hoef je in Peru niet op te rekenen. De gemiddelde jaarlijkse temperatuur is hier 5,5 graad. Toen wij er waren, was het overdag 12 graden en ’s nachts slechts 1,5 graad. Het regenachtige weer maakte één en ander niet aantrekkelijker. Één van de regels van het hostal was “no eyacular en paredes” (niet tegen de muren ejaculeren).

Er was Wi-Fi in het hostal, dus de foto’s zijn bijgewerkt.