Marcel's weblog

Met een overvolle micro (een klein busje met 15 mensen en een paar kinderen met bagage op het dak) gingen we naar de mooie, grote stad Sucre (250.000 inwoners; 2790m; chuquisaca). Het busje kon op sommige stukken haast niet omhoog komen en de banden werden onderweg een keer met water uit een fles gekoeld (zou dat helpen?).

We sliepen in het goed bekend staande residencial Bolivia, niet ver van de grote plaza met zijn indrukwekkende, vooral in de avond fotogenieke kathedraal.

Hanneke wenste gisteren pasta pesto en laat het restaurantje waar we naar binnen stapten dat nou net op het menu hebben!

De volgende dag bezochten we het heel aardige Museo Gutiérrez Valenzuela, gevestigd in één van de mooie koloniale gebouwen rond de plaza. Het gebouw was ooit eigendom van de rijke baas van de mijnwerkers. Hij verzamelde meubels en kunstzinnige objecten in Franse stijl, zoals Limoges-porselein en art-nouveau-beelden. Vooral de zaal met goudkleurige spiegels was bijzonder. Daarna bezochten we het religieuze Museo de la Cathedral, bekend door het gebruik van veel edelstenen in de diverse kerkelijke relikwieën. Voor het verlaten van Sucre bezochten we nog de grote, mooie Mercado Central. Bij één van de vele stalletjes dronken we een vers bereide jugo (vruchtensap).

Omdat de bus enkele uren vertraging had en het ontzettend stoffig in de bus was (steeds met een doek voor je mond zitten verhoogt de pret ook niet), zijn we uitgestapt in het gezellig eruitziende Zudañez (2500m). We sliepen in de schone residencial Guadalquivir, waar we door een oud, bijzonder vriendelijk vrouwtje met een markante stem werden ontvangen.

Het stadje leeft van de bussen die langskomen en stoppen om de passagiers de gelegenheid te geven om te eten. Overdag was er weinig te beleven, behalve de regelmatig langskomende muzikanten vanwege de viering van Virgen del Rosario en de ontsnapte stieren die werden verzameld voor een feest.

Vanuit Pucará bezochten we met een taxi (zo´n beetje het enige mogelijke vervoermiddel) het arme gehucht La Higuera (50 inwoners; 2070m). Dichtbij werd el Comandante gevangen genomen en geëxecuteerd. Er is slechts één winkeltje en één telefoon in het gehucht. De mensen proberen wat geld te verdienen aan de enkele toerist die hier komt. Er zijn vier alojamientos en een klein museum met foto´s en dergelijke van Ché en zijn kameraden. Een klein vrouwtje met nog maar weinig tanden gaf ons vrijwel onverstaanbaar uitleg. We bezochten ook het schooltje waar een vriendelijke schoolmeester ons ontving. Slechts 11 kinderen uit de wijde omgeving krijgen er les. Op de muren van de huizen bij de kleine plaza staan teksten als “Tú vives por siempre Ché comandante amigo” (Je leeft voor altijd Ché comandant vriend). Op de weg terug krijgen een oudere vrouw en abuela (grootmoeder) een lift en later nog een schooljongen (dat scheelde hem vijf kilometer lopen).