Marcel's weblog

Met een colectivo gingen we naar het nabijgelegen stadje Barranca om de bus naar Casma te nemen. Ondanks herhaaldelijk vragen om de kaartjes kregen we die niet. In de bus bleek waarom: we moesten in een smal, donker gangetje op een smal richeltje gaan zitten. Ik vond dat vanwege de duur van de reis en het bedrag dat we betaalt hadden onacceptabel. Met steeds luidere stem vroeg ik in het Spaans ons geld terug, bewust boven, waar de mensen zaten (beneden was het slaapgedeelte). Nadat het schreeuwen geworden was, kregen we snel ons geld terug. We stapten uit een nog half rijdende bus. Al snel stopte er een colectivo met twee vrouwen, die ons vertelden dat er in Paramonga een feest was. We hebben geen vast plan, dus gingen we naar Paramonga.

In de markthal, werden we aangesproken door een verbaasde Engelse jongen (Chris), die hier woont. Hier komen namelijk geen toeristen. Hij is getrouwd met een Peruaanse en was aan het werk. Na een kort gesprek, waarin al snel duidelijk werd dat hij huwelijksproblemen had, gingen we thee drinken met een empanada de queso (bladerdeeg met kaas) van de bakker. De Peruaanse vrouw naast ons sprak ons aan (Gisela; 37). Ze bleek ooit in Duitsland te hebben gewoond. Een paar jaar geleden was ze gescheiden, iets wat hier zeer ongebruikelijk is. Ze nodigde ons uit om in haar huis te slapen, erg aardig!

Terug in de markthal aten we ceviche met papas de Huancaina (grote plakken gekookte aardappel met lekkere gele saus) en dronken we Chicha de Mora met Chris. Daarna namen foto’s van de kleurrijke dansers op straat. Later liepen we samen met Gisela mee met de processie. Het jaarlijkse feest is vanwege de katholieke heilige La Virgen de las Mercedes. Er was muziek, een klein kinderkoor, vuurwerk, eten, drinken, een kermis en uiteraard veel mensen. Tanden laten trekken was in de aanbieding voor twee euro …

‘s-Avonds gingen we met Gisela mee naar een feest in een grote hal. Er werd gedanst op de muziek van een bigband (veel blazers en slagwerk). Er werd heel veel bier gedronken, ook door de vrouwen. We kregen een stuk schaap in een plastic bakje te eten.

Het was een mooie dag met veel unieke belevenissen en aardige mensen.

Nadat we in Leiden gegeten hadden, gingen we met de trein door naar Schiphol. Yotel was gemakkelijk te vinden. De kamer, meer een cabine, was klein maar comfortabel. Een soort caravan. Niettemin konden we op deze manier vroeg vliegen zonder veel nachtrust in te leveren. ‘s-Ochtends schrokken we wel, omdat we nog een keer door de douane moesten en omdat er lange rijen stonden! Gelukkig mochten we van een douanebeambte in een speciale korte rij.

De vlucht naar Madrid was netjes op tijd (2,5 uur), maar de vlucht naar Lima was vertraagd. De gate wijzigde twee keer, wat lastig was, omdat die daar niet omgeroepen worden en de borden met nummers ver weg in een centrale hal staan. Na zo’n 12 uur vliegen kwamen we ca. 2 uur vertraagd om 20:00 aan. We moesten even wachten op onze taxichauffeur, maar na ongeveer 10 minuten zagen we een bordje met onze naam verschijnen. De rit naar onze hostel koste drie kwartier door het drukke verkeer. Hoewel de taxichauffeur probeerde te weinig wisselgeld terug te geven, werden we verder netjes ontvangen in het goed bekend staande Pirwa hostel. De kamer was netjes en schoon. We aten nog een kleine falafel schotel (!) en toen hadden we de extra lange dag wel gezien.

Ondanks het tijdsverschil hebben we redelijk goed geslapen. Het continentale ontbijt stelde niet veel voor, maar was wel gezellig, omdat er ook twee Nederlandse meisjes waren die de dag tevoren aan waren gekomen en drie maanden op reis gingen.

We besloten niet nog een dag door te brengen in Lima, tenslotte zijn we beiden daar al eens geweest. We aten nog wat meer en regelden mobiel internet (Movistar) voor onze smartphones en omdat dat even duurde, hebben we daarna eerst geluncht in een familierestaurantje, waar we nog een leuk gesprekje hadden met een stel wat oudere Peruanen van het tafeltje naast ons. Weer naar Zuid-Amerika gaan, is haast een soort thuiskomen en Spaans spreken is bijna vanzelfsprekend.

Door tegenstrijdige aanwijzingen kostte het wat tijd en moeite om de bus naar het Noordelijker gelegen Huacho te vinden. Uiteindelijk vertrokken we om 16:00 om om 19:00 aan te komen. Een gedeelte van de reis was langs de kust over hoge duinen. Met een torito (mototaxi ofwel tuk-tuk) gingen we naar het centrum, leuk! Omdat we niet gelijk wilden kiezen waar we gingen slapen, gingen we eerst eten. En zoals wel vaker gebeurt, vonden we daarna een nog betere plaats (Hostal Terrazas).

Het leven is hier heel echt. Er is geen bijstandsuitkering, dus vrijwel iedereen onderneemt wat, anders heb je simpelweg niets te eten. De armsten verkopen bijvoorbeeld zelfgemaakte ijsjes in de bus. Het is opvallend hoe begripvol de mensen zijn. Net na het betalen van tol stopt de chauffeur van de bus op een plaats waar dat absoluut niet mag om een man al rennend met een klein kind op de schouder een plasje te laten doen …