Marcel's weblog

Na een typisch Lets ontbijt in het mooie Hercogs Jēkabs hotel, waar we volgens mij de enige gasten waren, liepen we naar het busstation aan de rand van het stadje, ongeveer een kilometer terug. De bus van negen uur naar Daugavpils stond al klaar en we mochten er snel in (betalen aan de chauffeur, ook een klein beetje voor onze rugzakjes).

We arriveerden vrijwel op de minuut af op de geplande tijd van 10:50. We keken gelijk voor een bus naar Vilnius (enkele) en op het nabije treinstation voor een trein naar Vilnius (geen).

Na een lekker kopje koffie gingen we op een slaapplaats uit, waarbij onze voorkeur uitging naar een hotel op loopafstand van het busstation, omdat onze bus om 7:15 ging. We bekeken eerst hotel Erfolg, waar we bij wijze van uitzondering joviaal werden ontvangen. Het hotel was niet erg gezellig, later zeiden ‘doorgangshok’, dus we besloten om ook een kijkje te nemen in het nabij gelegen hotel Biplan en waren blij dat we dat deden. Wat een kwaliteitsverschil voor grofweg hetzelfde geld! Hotel Biplan is zijn drie sterren gewoon waard.

We aten en dronken wat bij Cili pica (pica = pizza), een keten met een erg mooie menukaart, meer een boekwerk, waar we al een goede ervaring hadden.

De titel van deze weblog is bedoeld om tegenwicht te bieden aan de algemene opvatting dat Daugavpils grijs en saai is, waar naar mijn mening helemaal niets van klopt en zeker niet in de zomermaanden.

Voor de urbex-liefhebbers is er hier ook meer dan genoeg te beleven.

En ook typische Sovjet-architectuur ontbreekt hier niet. Voor de liefhebbers van grijs en functioneel en haters van elegantie.

Helemaal geweldig is het fort van Daugavpils (Cietoksnis Daugavpils). We kwamen er met een oude, ijzeren en rammelende tram 3 met een chauffeuse en een conductrice voor drie passagiers (43 cent, graag gepast betalen).

Het fort zelf heeft een interessante geschiedenis en is bijzonder fotogeniek, zeker voor urbex-liefhebbers.

Graffiti is ook kleurrijk.

Moe van het rondlopen, reden we met een minibus, wederom met een chauffeuse, terug maar het centrum.

Wij zijn in ieder geval blij dat we Daugavpils hebben bezocht. We hebben er niet genoeg tijd meer voor, maar anders zouden we het merengebied in het zuidoosten van Letland hiervandaan bezoeken.

Het weer was weer uitstekend, 25 graden en zonnig.

In ongeveer twee uur reisden we met een bus van het aangename stadje Cēsis naar de hoofdstad Riga. De buschauffeur riep de nummers van de zitplaatsen af. Het klonk autoritair, maar het was waarschijnlijk goed bedoeld, want er waren ook mensen die nog een plaatsbewijs bij de chauffeur moesten kopen.

Op het busstation, vlakbij de markt, kochten we een dagkaart voor het openbaar vervoer (24 uur geldig vanaf de eerste reis, 5 euro) en reisden in ongeveer 10 minuten met een trolleybus naar Happy hostel in een buitenwijk aan de andere zijde van de Daugava rivier.

Een dikke meneer bij de receptie, die uitgebreid en boos? aan het telefoneren was, vroeg of we de boeking bij booking.com wilden annuleren, maar omdat er voor ons geen voordelen en alleen maar risico’s waren, hebben we dit niet gedaan. Ik begrijp de vraag wel, want de commissie die booking.com, vraagt, is vrij hoog (tot wel 20%). We gebruiken booking.com bij voorkeur niet, maar in de zomermaanden zijn de hotels in Riga druk bezet en loop je dus het risico lang te moeten zoeken naar een leuke overnachtingsplek.

We namen een trolleybus (met airconditioning) terug naar het busstation en aten een klein hapje. We liepen op goed geluk wat rond. Er zijn hier onvoorstelbaar veel mooie en bijzondere Art Nouveau (=Jugendstil) gebouwen. Riga wordt met een reden het Parijs van het noorden genoemd.

Daarna gingen we naar het middeleeuwse, toeristische gedeelte van Riga, waar we uiteraard Râtslaukums (Blackheads’ house) bezochten.

In de middeleeuwse kern van Riga zijn er heel veel mooie gebouwen.

Uiteraard sloegen we het monument van de vrijheid niet over.

Wat andere foto’s: een tunnel van het treinstation en een ijzeren lantarenpaal van Sovjet-kwaliteit.

Op een eiland in de Daugava rivier is er een enorme, indrukwekkende TV-mast, waar ik helaas nog geen foto van heb. De toren is 368 meter hoog en daarmee derde hoogste constructie in Europa (ter vergelijk: de Eiffeltoren is maar 300 meter hoog). De bouw kostte tien jaar. De toren heeft speciale dempers om zonder vibraties een windsnelheid van 160 km/uur te weerstaan en zou een aardbeving van een kracht van 7,5 op de schaal van Richter moeten kunnen overleven. De geplande levensduur is maar liefst 250 jaar.

Het was een warme en benauwde dag (31 graden). Riga is een aangename grote stad, waar veel te zien en te doen is voor een niet teveel verwende reiziger. We komen hier nog terug om naar huis te vliegen en dan zijn we van plan om het kasteel te gaan bezichtigen.

Na een uitstekend ontbijt in Villa Margaretha, met de lekkerste koffie tot nog toe, liepen we op ons gemak naar het treinstation van Tartu. Opvallend is dat ale auto’s stoppen als je maar een voet richting het zebrapad zet. De mevrouw van de kiosk waar we even rondkeken vroeg waar we heengingen en vertelde ons uit eigen beweging dat de trein naar Valga van perron 2 zou vertrekken.

Het mooie stationsgebouw is van Duitse oorsprong (‘Baltische Eisenbahn”, er hangt nog een oude, ingelijste dienstregeling). De vloeren zijn van glad marmer en de deuren en balken van massief eikenhout.

De Elron trein naar de grenssteden Valga (Estland) en Valka (Letland) van 10:22 vertrok zelfs negen minuten te laat. Ruim een uur later kwamen we in Valga aan. De dienstregeling van de trein was onduidelijk (het treinstation is voor twee steden/landen en de dienstregeling in twee verschillende talen) en de website van de Letse trein liet een waarschuwing in het rood zien, die we niet begrepen. Waarschijnlijk waren er werkzaamheden en werd een deel van het traject door een bus gereden.

We liepen langs een grote Maxima-supermarkt naar het centrum van Valga. We kwamen al snel tot de conclusie dat hier niet zoveel te beleven was. We zagen maar één eetgelegenheid, waar iedereen hetzelfde aan het eten was: varkensvlees, groenten een aardappelen. Niet onze smaak en zeker niet de mijne als vegetariër zijnde. We kochten wat dingetjes in een supermarkt en staken te voet de grens maar Letland over (beide landen zijn onderdeel van de EU, dus er was geen controle). Per toeval kwamen we al snel op Valkas autoosta (busstation) terecht (niet in de reisgids). We hadden geluk, want er ging een bus naar Valmiera om twee uur, dus we hoefden maar kort te wachten. Ik kocht nog snel een fles water in een supermarkt (hier in tegenstelling tot Letland geen statiegeld).

De bus naar Valmiera deed er net iets langer dan een uur over. Er was maar één klein stadje onderweg, voor de rest reden we door dennenbossen en langs velden. Op weg naar het busstation aan de andere kant van de rivier passeerden we het centrum van Valmiera en we zagen gelijk dat hier veel meer te beleven was.

In het winkelcentrum regelden we mobiel internet via de provider LMT (10 GB via een LTE-verbinding voor een week voor € 5.69, inclusief SIM-kaartje), zodat we wat makkelijker konden zoeken naar een geschikte slaapplaats. We kozen Unce pension uit, omdat het niet ver van het busstation af was en goed betaalbaar was. Het regelen van het beddengoed kostte even tijd, maar daarna hadden we wel een appartement beneden in een flat met alle nodige voorzieningen tot onze beschikking.

We kregen zelfs een klein, apart bloemetje.

Bij het station zat een goede bakker, die we hier eigenlijk niet zoveel zien.

Vandaag gingen de dingen niet helemaal zoals gepland, zoals wel vaker met onze manier van reizen. Het was mooi zomerweer (zonnig, 27 graden), dus we hadden geen enkele reden om te klagen. Vergeleken bij bijvoorbeeld India en Peru is dit een makkelijke reis voor ons. We hebben de gewoonte om eerst een kamer te bekijken voor we beslissen en betalen. Hier is dat duidelijk minder gebruikelijk en ook minder nodig. Bijna altijd is alles perfect in orde.