Marcel's weblog

Yungay (2500 m) is leuk plaatsje, slechts 20 minuten reizen met een combi vanaf Caraz. Boven de Plaza de Armas (centrale plein) staat een vrij grote kerk, die ongebruikelijk rond is en een mooi houten dak heeft. Aan de binnenkant is het aangenaam ruim. Het hout van het dak is aan de binnenkant mooi ingelegd. Achter het altaar staat “Yo soy el pan de vida” (IK ben het brood van het leven).

We slapen op de bovenste verdieping van de heel goedkope, maar goede hostal Sol de Oro (Zon van Goud). Het water in het dorp is op rantsoen, dus we konden niet onder de douche. Het warme water was te heet om onder te staan.

In de straat van onze hostel was een kleine kermis. Heel apart is het spel “tira plata” (geld gooien). Met muntjes van 10 céntimos (ca. 3 eurocent) gooi je van een afstandje op een grote tafel, die in kleine, gekleurde vakjes is verdeeld met cijfers van 10 tot 100. Je krijgt zoveel céntimos als de cijfers aangeven van het vakje waarop je muntje blijft liggen. Het verraderlijke zijn de ogenschijnlijk kleine, witte randen om de vakjes. Valt je muntje hier voor een deel op of van de tafel, dan krijg je niets. Voor de lol hebben we met vijf muntjes meegespeeld. Na een grote winst aan het begin, verloren we uiteindelijk al onze muntjes (ca. 15 eurocent).

De volgende dag liepen we naar Yungay Viejo (Oude Yungay; 1,5 km), een plek die ik al eens eerder bezocht. De officiële naam is Camposanto. Het is een begraafplaats en een monument voor een grote ramp, die in 1970 plaatsvond. Een aardbeving zorgde ervoor dat er een stuk van de gletsjer van de enorme berg Huascarán (6768 m) afbrak. Het stadje,  ruim 4250 meter lager, werd voor een groot deel bedolven. 20.000 mensen lieten het leven.

De begraafplaats is een grote, ronde heuvel, die uit vier lagen bestaat. In de wanden van elke laag liggen rondom mensen begraven in kleine, genummerde kamertjes. De rijkere of belangrijkere mensen liggen begraven op de plateau’s van één van de lagen. Bovenop is er een groot, wit beeld van Jezus met enigszins vrouwelijke trekjes.

Beneden is het bedolven dorp, waarop een mooi, goed onderhouden park met veel bloemen in de vorm van een kruis is aangelegd. Je loopt dus letterlijk over de bedolven huizen. De resten van de kathedraal liggen aan het eind aan de oppervlakje, net zoals de resten van een totaal verwrongen bus. Helemaal aan het eind staat nog een kerkje die op veel foto’s van Huascarán staat (o.a. op die van wikipedia, maar ik vind mijn foto uit 2005 mooier). Helaas konden we Huascarán niet zien, vanwege de dichte bewolking. ‘s-Middags ging het dan ook een poosje hard regenen.

Op de alternatieve terugweg spraken we een wat oudere, meer welgestelde man (Pepe). Hij liet een huis/winkel bouwen voor zijn kinderen nabij het monument. Hij vertelde ons o.a. dat een stenen huis 10% meer kost dan een adobe huis. Een klein prijsverschil voor de veel grotere veiligheid in het geval van een aardbeving. Zijn vader was Spaans, wat ongetwijfeld een verklaring is voor zijn grotere rijkdom en bredere visie.

De Russen hebben na de ramp houten huizen met zinken daken gebouwd. Op de terugweg zagen we er enkele staan. Ze zijn nog in vrij goede staat.

Het was een hele reis van het vriendelijke dorpje Santa, via de altijd sterk naar vis geurende, onveilige stad Chimbote (combi, 30 min) en via Pativilca (bus, 3 uur) naar het hooggelegen Huaraz (colectivo, 3 uur). Dit is de lange, maar makkelijke weg naar Huaraz, die de meeste bussen volgen. Vanuit Santa is het ook mogelijk een avontuurlijke weg te volgen, als je daar de tijd voor hebt (met de bus acht uur).

Een stuk voorbij Pativilca (zeenivo) gaat de weg omhoog naar een altiplano (hoogvlakte) van ruim 4000 meter. Het hoogste punt is 4120 meter en daar waren we binnen anderhalf uur. Deze reis kun je beter niet doen, als je nog niet aan de hoogte gewend bent. Hoewel Cuzco op ca. 3310 meter naar mijn ervaring zonder acclimatisering goed haalbaar is, zal dit niet voor iedereen gelden (soroche, hoogteziekte is gevaarlijk).

De bijna lege altiplano is heel mooi. Er zijn veraf en dichtbij met sneeuw en ijs bedekte bergtoppen. We hadden het geluk dat de zon onderging en dat er lichte bewolking was, waar de ondergaande zon op scheen. Dit gaf een bijzonder effect, het hele landschap kleurde oranje mee.

De eerste nacht sliepen we in hotel Las Vegas II, wat achteraf niet zo’n goede keus was, omdat er een disco in de buurt is. De volgende dag gingen we dus op zoek naar een andere slaapplaats.

De belangrijkste eis was laagbouw, want in dit gebied moet je rekening houden met zware aardbevingen. In sommige gebouwen hangen groene bordjes met de tekst “zona segura en caso de sismo” (veilige zone in geval van beving), meestal waar de constructie sterker is. In het verleden zijn hier veel doden gevallen door aardbevingen. Complete stadjes zijn weggevaagd. Ik vrees voor de gevolgen van de volgende terremoto (aardbeving), want veel gebouwen lijken mij daar niet tegen bestand.

We vonden hostal Schatzi (Simon Bolivar 419), een oase van rust. Er is een binnenplaats met een mooie jardin (tuin), met rondom twee lagen kamers. We hebben een kamer op de eerste verdieping, bereikbaar via een rood, ijzeren wenteltrapje een een krakende houten balustrade. De vloer van onze kamer is van houten parket. Beneden hangen een paar vogelkooitjes met gezellig kwetterende parkietjes.

De eerste dag verkenden we op ons gemak de stad. Ik herkende plaatsen waar ik zes jaar geleden was. De stad is echter sterk gegroeid (nu 80.000 inwoners) en net zoals Trujillo veel drukker geworden (maar nog acceptabel). Op straat verkopen vrouwen met mooie hoeden groenten, fruit, kruiden, cake, kleding, etc. Vaak vullen ze de tijd met breien, borduren of haken. Er zijn ook oudere mensen bij, soms nog maar met een enkele tanden. De meeste straatverkopers zijn duidelijk heel arm. Als je zit te eten, komt er vaak iemand bedelen. Soms geven we wat geld of het brood dat over is.

De tweede dag bezochten we het nabijgelegen Willkawain (ca. 3400 meter), op de borden aangegeven als Willkahuain. We gingen omhoog met een combi die heel langzaam reed. Helaas was de archeologische vindplaats (700-1000 voor onze jaartelling) op maandag gesloten. We zijn er omheen gewandeld en we vonden veel sfeervolle, half begroeide ruïnes, die we anders waarschijnlijk niet hadden gezien. We liepen tussen de kenmerkende muren van het Huari volk. Overal rook het heerlijk naar de vele eucalyptus bomen die hier groeien. Aan het eind van ons rondje liepen we langs de cementerio (begraafplaats), waar twee groepjes mannen twee nieuwe graven aan het graven waren.

Via kleine paadjes en stoffige weggetjes daalden we langzaam af naar Huaraz (ca. 3 uur). Onderweg kwamen we verschillende mensen tegen, onder andere een vriendelijke, oudere vrouw, die met etenswaren op weg was naar de begraafplaats. Even later kwamen we een begrafenisstoet tegen. De kist werd door een aantal mannen omhoog gedragen, gevolgd door de rest van de mensen met een paar grote bloemstukken.

We zagen het leven op het platteland van nabij. De kleine landjes worden meestal nog op primitieve wijze met de hand bewerkt. Hier en daar staan een paar koeien of lopen een paar schapen met een herder. De huisjes zijn heel eenvoudig: adobe muren met golfplaten daken. Sommige mensen wonen in kleine hutjes, winddicht gemaakt met stukken oude plastic. Er is electriciteit en een riool, hoewel niet alle huizen daarop aangesloten zullen zijn. Het stromende water is een klein, helder riviertje.

We ontbeten op onze vaste plek, een jugueria (winkel gespecialiseerd in vruchtensap). Ik nam steeds combo 1: papas rellenadas (warme gevulde aardappel), broodjes, surtido (vruchtensap van banaan, aardbeien en papaya), koffie (heet water, waar je zelf koffie-extract uit een klein flesje bijschenkt). Dit alles voor minder dan een euro. In een pizzeria dronk ik voor het eerst Pisco Sour (brandy, limoensap, eiwit).

De zuidelijke route vanuit Tarapoto is gevaarlijk, zeker nu, na ongebruikelijk veel regenval. De overstromingen in die oostelijke regio waren een avond eerder op de Peruaanse televisie. We konden dus niet anders dan vanuit Pedro Ruiz terug naar het westen reizen.

Eerst reisden we met een colectivo naar Bagua Grande (ca. 65 km; 1,5 uur). Het kostte een uur langer, omdat we moesten wachten op een wegafsluiting. Een aantal bulldozers was bezig om de weg weer veilig en begaanbaar te maken na het instorten van een steile wand rechts van de weg. In Bagua Grande konden we gelijk verder met een andere colectivo naar Jaén (ca. 65 km; 1 uur). We vonden Jaén benauwd, stoffig en onrustig. Het belangrijkste stadsvervoer bestond uit honderden grommende mototaxi’s. Na het bekijken van een onwelriekend hotel, lieten we ons naar Movil Tours brengen, één van de betere busmaatschappijen in Peru. Eigenlijk met het idee om in de buurt te gaan slapen en de volgende dag door te reizen. We konden echter nog mee met de middagbus naar Chiclayo als we snel beslisten. Niets bindt ons, dus vijf minuten later waren we met onze kleine rugzakjes (32 en 35 liter) onderweg in een luxe bus met airco, wc, snacks, drankjes, kotszakjes en film (ca. zes uur). Vandaag dalen we zo’n 2000 meter af naar de kust van de Stille Oceaan.

Ik schrijf veel over het vervoer. Behalve tussen de grote steden is vervoer schaars. Zeker in kleine plaatsjes moeten we vaak wachten, soms uren. We zijn altijd weer blij als een paar vriendelijke mensen ons meenemen, in een propvolle auto, een kleine vrachtauto, achterop een pickup truck of op welke manier dan ook. Vervoer is dus een belangrijk onderdeel van onze reis. Ook wat betreft contact met de lokale bevolking. We hebben een hekel aan georganiseerde tours, omdat vaak veel te veel bezienswaardigheden in veel te weinig tijd worden bezocht, waardoor je eigenlijk de dingen maar oppervlakkig beleeft. Daarbij is het nu laagseizoen, waardoor er vaak te weinig mensen zijn om een tour door te laten gaan.

Na drie weken ervaar ik de bergen en de natuur van Peru nog steeds als groots. Een heel groot verschil met ons vlakke, overbevolkte Nederland. De gehele afgelopen week reisden we bijvoorbeeld stroomafwaarts lang de nu onstuimige rivier Rio Utcubamba. Er is hier nog zo ontzettend veel te zien en te ontdekken!

De meeste mensen zijn aardig en behulpzaam. Desondanks moeten we altijd behoedzaam zijn, bijvoorbeeld voor het “vergeten” van het teruggeven van het wisselgeld, waardoor een rit ineens 2,5 keer duurder zou worden. Onveilig hebben we ons tot nu toe gelukkig niet gevoeld. De mensen hier leven een praktisch, aards leven, in tegenstelling tot ons leven, dat meer uit (virtuele) ideeën bestaat.

Mobiel internet werkt hier meestal maar matig. Het is vaak langzaam en haperend. De dekking is slecht, wat gezien de geografische en economische omstandigheden te verwachten valt. Een eenvoudige GPRS-verbinding is bijna altijd stabieler dan een vier keer zo snelle EDGE-verbinding (in theorie tot één megabit per seconde). Met de Android applicatie Network Speed kan ik zien hoeveel verkeer er heen en weer gaat. Meestal is het enkele kilobytes per seconde, met af en toe pieken van 5-10 kb/s. Regelmatig komt er geen antwoord van het netwerk. We moeten in Nederland blij zijn met alle goede infrastructuur die we hebben.